รักเกิดที่กลางใจ EP.04 แล้วความวุ่นวายก็ตามมา (2)
1391 คำ
เมธาวีหันกลับมา สายตาปะทะเข้ากับ สายตาคมเข้ม คู่นั้นด้วยความหนักใจ ยิ่งเห็นสายตาคู่นั้นแล้ว เธอก็รู้ได้ทันทีเลยว่า ปัญหามันจะต้องตามมาในไม่ช้านี่อย่างแน่นอน
“ใครใช้ให้เธอมาเหยียบบ้านฉัน” เสียงห้าวพูดขึ้น ทำลายความเงียบ โดยไม่ได้สนใจ อาการตกใจของสองสาว ที่หันมาจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ
“ดา ฉันทำอาหารของฉันเสร็จแล้ว ฉันออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า อากาศมันไม่ค่อยดีแล้ว” เมธาวีพูดกับเพื่อนรักแล้วก็เดินเลี่ยงออกมาทางด้านหน้าของชายหนุ่ม แล้วกระซิบไม่ดังนัก “คุณพี่ชายยังปากสุนัขเหมือนเดิมนะ หึๆ”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรฉันหา บอกมาเดี๋ยวนี้ เธอนี่ยังปากเสียไม่เลิกนะเมธาวี เคยเปลี่ยนนิสัยบ้างมั้ย” เอกราชถามเมธาวีออกไปอย่างโกรธๆ
“เปล่านี่คะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะ คิดมากไปหรือคะคุณพี่ชาย” เมธาวีถามกลับออกไปอย่างไม่ใส่ใจฝ่ายตรงข้าม
“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินนะว่าเธอว่ากระแทกฉันนะ” น้ำเสียงยังคงคุมคาม คนตรงหน้าไม่เลิก”อยากมีเรื่องกับฉันหรือไง จำไม่ได้เหรอว่าฉันเคยทำอะไรเธอ”
“ฉันไปว่าอะไรคุณละคะ คุณเอกราชเจ้าขาๆ พูดมาดีนะ จะหาเรื่องกันหรือไงค่ะ”
เมธาวีถามออกไปอีกครั้งอย่างไม่สนใจกับคำตอบเท่าไรนัก ใครกันแน่ที่เคยทำร้ายกัน จ้องมองชายหนุ่มด้วยความโกรธ เรื่องในอดีตไม่ใช่เกิดจากเธอทั้งหมด เขาก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกัน
“นี่สองคนนี้จะทะเลาะกันทำไมตั้งแต่เช้านะ”
“ฉันเปล่านะดา ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ พี่ชายเธอนะระแวงไปหรือเปล่า”เมธาวีส่งยิ้มอ่อนหวานมาทางกานดา...
“แต่เมื่อฉันได้ยินนะ ว่าเธอว่าฉันนะ”
“แล้วฉันว่าอะไรคุณมิทราบคะ คุณเอกราช หรือคุณจะหาเรื่องฉันหรือไง” หันไปโวยอีกฝ่ายด้วยความเบื่อหน่าย “ฉันออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า ไม่งั้นได้นองเลือดแน่เลย”
“แกก็อีกคนนะเมย์พี่หนึ่งด้วย จะมาทะเลาะอะไรกันตั้งแต่เช้าๆเนี่ยเสียบรรยากาศหมดเลย ดาออกไปข้างนอกหาคุณคุณพ่อคุณแม่ดีกว่า”
“ดีเหมือนกันดา ฉันไปด้วยดีกว่า”เมธาวีพูดออกไปพร้อมกับจ้องหน้าเอกราชแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจเอกราชที่ยืนมอง ทั้งเกลียดและรักสาวน้อยคนนี้ไปพร้อมกัน
นับจากนี้เป็นต้นไป ระหว่างเธอกับฉันจะต้องรื้อฟื้นอดีตกันหน่อยแล้วละเมธาวี ฉันสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ตัวฉันเองต้องเสียใจเหมือนในอดีตอย่างแน่นอน
เอกราชคิดอย่างหมายมั่นก่อนจะเดินตามออกไปอีกคน เมื่อสิ่งที่เขาเคยวาดฝันเอาไว้ มายืนอยู่ตรงหน้า แล้วคนอย่างนายเอกราช นะเหรอจะไม่คว้าเอาไว้
'เธอไม่รอดฉันหรอกเมธาวี'
“ฉันคงอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแน่เลยวะ” เมธาวีบอกอย่างเหนื่อยหน่าย นี่เธอจะต้องทะเลาะกับพี่ชายเพื่อนไม่รู้จักจบจักสิ้นหรือไง
“ทำไมวะเมย์”
“ฉันต้องทะเลาะกับพี่แกแน่เลยวะ แกดูเมื่อกี้ พี่ชายแกหาเรื่องฉันชัดๆ เลย ฉันไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะ”
“ฉันก็คิดแบบแกนั่นแหละ” กานดาตอบออกไป ก่อนจะเดินมาหยุดตรงห้องรับแขกภายในบ้าน
“คุณพ่อคะ วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ เห็นตื่นกันตั้งแต่เช้าเชียว”
“เปล่าหรอกลูกวันนี้พ่อไม่ไปทำงานนะ ก็ลูกพ่อกลับมาบ้านทั้งคน เดี๋ยวงานที่บริษัทพ่อสั่งเลขาก็ได้ แล้วนี่เจ้าหนึ่งละลูกหายไปไหน เห็นพี่แกบอกกับพ่อว่าจะเข้าไปในครัวนี่น่า”
“คุณพ่อขา พี่หนึ่งก็เกินไปนะคะ หนูไม่ได้หายไปไหนเสียหน่อย แล้วรีสอร์ทของเราช่วงนี้เป็นไงบ้างคะ คนเยอะหรือเปล่า น้องดากะว่าจะพายัยเมย์ไปนอนสัก2-3 คืนนะคะ”
“เอาสิลูก แล้วลูกสองคนจะมาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่กี่วัน”
“ไม่มีกำหนดคะคุณพ่อคุณแม่” กานดาตอบออกไปแล้วหันไปสบตากับเพื่อนรัก
“แม่เลี้ยงคะ ถึงเวลาทานอาหารแล้วคะ”
“งั้นเราก็ย้ายไปคุยที่โต๊ะอาหารก็แล้วกัน แม่กับคุณพ่อหิวแล้วละจ๊ะ แล้วนี่ตาหนึ่งละลูกหายไปไหนแล้ว ลีๆ เดี๋ฉยวไปตามคุณหนึ่งมาทานข้าวด้วยนะ”
“ค่ะ แม่เลี้ยง”
“แล้ววันนี้เราทำอะไรให้แม่ทานละลูก “แม่เลี้ยงนารีถามลูกสาวแล้วยิ้มให้ทั้งคู่
“วันนี้หนูดากับยัยเมย์ทำอาหารใต้ให้คุณแม่ทานนะคะ ตอนอยู่กรุงเทพฯ เมย์เขาทำให้หนูทานบ่อยๆนะคะ หนูดาเลยให้ยัยเมย์ทำให้คุณแม่ กับคุณพ่อทานนะคะ จริงแล้วหนูดาก็เป็นคนทำเหมือนกันนะคะ”
“พ่อจะทานได้มั้ยล่ะหนูดา ไม่ใช่พ่อทานไปแล้วท้องเสียนะลูก” พ่อเลี้ยงวิเชียรพูดออกไปแล้วหัวเราะๆ แซวลูกสาว
“ไม่หรอกคะคุณพ่อ เพราะส่วนใหญ่ยัยเมย์เขาเป็นคนทำมากกว่า หนูก็แค่ช่วยส่งของแค่นั้น คือหนูดาไปเป็นลูกมือของยัยเมย์ค่ะคุณพ่อ”
“พ่อว่าเชียว เห็นมั้ยคุณนารี ผมบอกคุณแล้วว่าหนูดาของเราเนี่ย เข้าครัวทำอาหาร” พ่อเลี้ยงวิเชียรแซวลูกสาวกับภรรยา
“คุณก็ไปว่าลูกเดี๋ยวน้องดาก็งอนหรอกคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกคะคุณแม่ ดานะทำอาหารไม่ค่อยจะเก่งเหมือนเมย์หรอก เห็นเป็นแบบนี้นะแต่ทำอาหารอร่อยด้วย แล้วก็ทำเป็นหลายอย่างด้วยคะ”
“ไม่จริงหรอกมั้งยัยดา พี่ว่าเรานะพูดเกินไปหรือเปล่า”
“หยุดเลยนะพี่หนึ่ง อย่ามาว่าเพื่อนดาแบบนี้นะ เมย์เขาทำเป็นตั้งหลายอย่างจริงๆ นะ พี่หนึ่งจะรู้ได้ยังไงพี่ไม่ได้ไปอยู่กับดากับเมย์เสียหน่อย จริงมั้ยคะคุณพ่อคุณแม่”
“ยัยดาพี่ว่าเราไม่ต้องไปกอดเพื่อนเราขนาดนั้นก็ได้ มันไม่เหมาะ” เอกราชบอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมกับอิจฉาน้องสาวไปด้วย ทีเขาอยากกอดหญิงสาวแทบใจจะขาด แต่ไม่เคยมีโอกาสได้กอดเลย
“ไม่เหมาะยังไงคะพี่หนึ่ง” กานดาถามออกไปแล้วก็หอมแก้มเมธาวีอีกครั้ง
“พี่ว่ามันไม่เหมาะก็ไม่เหมาะสิ ไม่ต้องกอดกันแบบนั้นก็ได้มันน่าเกลียด”เอกราชพูดออกไปพร้อมกับจ้องหน้าเมธาวีและถลึงตาใส่ ทีกับเขาละรังเกียจไม่ยอมให้เข้าใกล้ มันน่านัก
“เอ่อ...หนูว่าเราไปที่โต๊ะอาหารกันดีกว่ามั้ยคะคุณพ่อคุณแม่” เมธาวีพูดออกไปแล้วเดินจูงมือกานดาไปโต๊ะอาหาร โดยไม่ได้สนใจเอกราชที่ยืนจ้องตาเธอเมื่อครู่นี้
“คุณแม่ครับผมว่ายัยดากับเพื่อนเขามันแปลกๆมั้ยครับ ผมว่ามันแปลกๆนะ ครับท่าทางยัยดาก็ออกจะหวงเพื่อนเขาเสียแบบนั้น ผมว่าคู่นี้มีอะไรเกินเพื่อนหรือเปล่า” เอกราชบอกมารดาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่สบอารมณ์
“คิดมากนะตาหนึ่ง มันอาจจะไม่มีอะไรกันก็ได้ แม่ไม่คุยกับแกแล้ว ไปทานข้าวได้แล้วน้องเรารออยู่” แม่เลี้ยงนารีพูดออกไปพร้อมมองหน้าลูกชายแล้วก็หัวเราะ
“ผมต้องรู้ให้ได้ว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกันแน่”เอกราชกล่าวออกไปพร้อมกับเดินตามบิดามารดาไปยังโต๊ะอาหาร
กานดาจ้องมองเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง “เมย์ ฉันว่าแกมาว่ายน้ำกับฉันดีกว่ามั้ย แดดร้อนจะตาย ว่ายน้ำกันดีกว่า”
“ยัยบ้า แกก็รู้นี่น่า ว่าฉันว่ายน้ำไม่ค่อยแข็ง อีกอย่างนั่งอ่านหนังสือตรงนี้ดีกว่าวะ แกเล่นน้ำไปคนเดี๋ยวเถอะ” แล้วเมธาวีก็ไม่ได้สนใจยัยดาอีกเลย
//////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
