รักเกิดที่กลางใจ EP.05 แล้วความวุ่นวายก็ตามมา (3)
1483 คำ
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเนื่องจากหญิงสาวอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ จนหลับไปจึงไม่รู้ว่าตอนนี้ยัยเพื่อนรักไม่ได้อยู่ตรงนี้เสียแล้ว ก่อนน้ำเย็นๆจะกระทบถูกใบหน้า
“เฮ้ย ไอ้ดา แกทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันจะนอนนะโว้ย”
เมธาวีตะโกนออกไป เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักยังคงเงียบ เมธาวีลืมตาขึ้นมามองว่าเป็นใครที่มาแกล้งหล่อน “เฮ้ย” ร่างบางถึงกลับตกใจ ขยับใบหน้าหนีด้วยความอาย เมื่อใบหน้าคมเข้ม ก้มลงมาจนเกือบแนบชิดใบหน้าเธอ
“ใช่ฉันเอง มีอะไรมิทราบยัยทอมสติแตก”
เอกราชพูดออกไปแล้วหัวเราะ แต่ใบหน้ายังคงจ้องมองคนตัวเล็กอยู่แบบนั้น ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ นี่ถ้าเขาก้มลงไปหอมแก้มเธอสักฟอดมันจะน่าเกลียดมั้ยนะ
“แล้วมีปัญหาอะไรมิทราบคะคุณเอกราช แล้วก็กรุณาเอาหน้าห่วยๆของคุณ ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ เกิดใครมาเห็นเขา เดี๋ยวเขาก้เข้าใจผิดหรอก” น้ำเสียงหวานพูดขึ้นก่อนจะใช้มือบางผลักใบหน้าอีกฝ่ายให้ออกไป
“มันจะมากไปแล้วนะ เธอมีสิทธ์อะไรมาผลักฉันแบบนั้น ยัยบ้าเฮ้ย เธอนะมันเด็กนิสัยไม่ดี ก้าวร้าว ไม่มีมารยาท”
“แล้วคุณละมีมารยาทนักเหรอ ถึงได้แสดงกริยาแบบนี้กับผู้หญิงนะ คุณนะเป็นผู้ชายเสียเปล่า แต่ไม่มีมารยาทที่ดีเลย แล้วอีกอย่างคุณมาด่าฉัน ฉอดๆ แบบนี้นะมันเป็นนิสัยที่ผู้ชายควรปฏิบัติหรือไง” เมธาวีต่อว่าเอกราชอย่างโกรธ
“เธอไม่มีสิทธ์มาด่าฉันนะ เมธาวี” เอกราชพูดออกไปแล้วพลางก้มหน้าลงไปประชิดใบหน้าหวานอีกครั้ง”ไม่ว่าอดีตหรืออนาคตเธอก็ไม่มีทางชนะฉันหรอกสาวน้อย”
“ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า”
“ฉันเป็นอะไรเธอพูดออกมาให้ดีๆนะยัยทอมบ้า”
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะ คุณเอกราช” น้ำเสียงหวานเริ่มสั่น เมือ่เห็นว่าอีกฝ่ายพยายามก้มลงมาจนใบหน้าชายหนุ่มแนบชิดติดใบหน้าเธอ
“ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่ได้ยินหรือไง” ตะโกนออกไปพร้อมกับลุกขึ้นแต่ก็โดนมือของอีกฝ่ยจับเอาไว้ให้ล้มลงนั่งที่เดิม “เธอพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง เมธาวี”
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย คุณร้อนตัวไปเองหรือเปล่า ถ้าคุณไม่ได้เป็นจะเดือดร้อนไปทำไมมิทราบ แล้วก็กรุณาปล่อยแขนฉันด้วย คุณเอกราช” เมธาวีพูดออกไปด้วยความโกรธๆ
“ฉันไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะขอโทษ ฉันก่อน” เอกราชจับแขนหญิงสาวไว้แน่นเพื่อแกล้งให้หล่อนเจ็บแล้วขอร้องเขาแต่หล่อนก็เงียบ
“คุณจะให้ฉันขอโทษอะไรมิทราบ ไหนคุณลองบอกมาหน่อยสิ ว่าคนอย่างฉันนะไปว่าอะไรคุณ แล้วก็กรุณาปล่อยแขนฉันด้วยฉันเตือนคุณแล้วนะ”
“เธอทำฉันไว้หลายอย่าง อย่างแรกเธอไม่รับรักฉัน สองเธอทำให้ฉันโกรธ และที่สำคัญฉันไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะขอโทษฉัน”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ขอโทษมีอะไรมั้ย เอ่อ แล้วอีกอย่างฉันเตือนคุณแล้วนะว่าให้ปล่อยมือคุณออกจากแขนฉันเดี๋ยวๆนี้ ไม่งั้นมีเรื่องแน่"
“เธอจะทำอะไรฉันได้ ตัวแค่เนี้ย หึๆ”
“บอกให้ปล่อยไง คุณไม่ปล่อยฉันใช่มั้ย ฉันให้โอกาสคุณอีกครั้งนะคุณเอกราช บอกให้ปล่อยไงว่ะ ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไงคนเอกราช หรือคุณไม่ใช่คนเลยฟังภาษาไทยไม่ออก” เมธาวีตะโกนด่าออกไป “ไอ้บ้าเฮ้ยบอกให้ปล่อยไงวะ ไม่เข้าใจหรือไง”
“ฉันไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับยัยดาอีก แล้วเธอต้องบอกกับยัยดาว่าเธอจะกลับกรุงเทพ ฯ พรุ่งนี้ เข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า เมธาวี” เอกราชตะโกนใส่หน้าหญิงสาวออกไปอย่างไม่สนใจว่าหญิงสาวจะรู้สึกอย่างไร
"ไม่เข้าใจโว้ยๆ ไอ้บ้า บอกให้ปล่อย ไงๆไม่ปล่อยใช่มั้ย" หันไปมองทางหนีทีไล่ เธอสายตาเธอก็หันไปมองเห็นสระว่ายน้ำที่มันอยู่ห่างจากเก้าอี้ที่เธอนอนไม่มากนัก ทันใดนั้นเธอก็คิดที่จะผลักคู่อริตกไปในสระว่ายน้ำ
“เฮ้ย’’ ดูเหมือนว่าเอกราชก็ดึงร่างของเมธาวีลงไปด้วยกัน
“ถ้าฉันตกน้ำเธอก็ต้องตกไปกับฉันด้วย ฮ่าๆ”
/////////
กานดาได้ยินเสียทะเลาะมาแต่ไกล เลยวิ่งมาดูยังต้นเสียง มองดูพี่ชายยืนกอดอกอยู่ในน้ำสระ“อ้าว พี่หนึ่งลงไปทำอะไรอยู่ในน้ำ เอแล้วพี่หนึ่งเห็นยัยเมย์มั้ยคะ”
“ไม่เห็นนิมีอะไรหรือเปล่า” แล้วเขาก็พาร่างตัวเองขึ้นจากสระ
“ดาจะชวนเมย์เขาไปเที่ยวในไร่นะคะ เห็นยัยเมย์มันเบื่อๆเครียดๆ ด้วย” แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนรักลงไปอยู่ในสระ แล้วก็จมลงไปอีก“ เฮ้ย นั่นมันไอ้เมย์นี่น่า แล้วแกไปทำอะไรในสระว่ายน้ำ”กานดาตะโกนถามคนในสระอย่างตกใจ
“ดาช่วยเราด้วย ช่วยด้วยๆๆ ช่วยเราด้วย”แล้วก็จมลงไปอีก
“พี่หนึ่งช่วยยัยเมย์ขึ้นมาก่อนได้มั้ย นั่นยัยเมย์จะจมน้ำแล้วพี่หนึ่งช่วยยัยเมย์ก่อนสิ”
กานดาหันไปมองเพื่อนรักอย่างตกใจ เพื่อนรักไปทำบ้าอะไรอยู่กลางสระน้ำ ในเมื่อว่ายน้ำไม่เป็นนี่น่า แล้วไปอยู่กลางสระได้ยังไง
พี่หนึ่ง
“เพื่อนเราเขาลงไปเองก็ต้องขึ้นได้สิ”
เอกราชพูดออกไปแล้วก็ทำท่าจะเดินจากไปอย่างไม่สนใจคำพูดที่น้องสาวขอร้อง จ้องมองร่างบางที่ตอนนี้กำลังจะจมน้ำอีกแล้วด้วยความสะใจ ทั้งที่ในใจกลับรู้สึกผิดแค่แวบเดียวเท่านั้น
“ไม่ได้นะพี่หนึ่ง ยัยเมย์มันจมน้ำไปแล้ว ดาบอกให้พี่หนึ่งลงไปช่วยเมย์มันก่อนได้มั้ยพี่หนึ่ง ยัยเมย์มันว่ายน้ำไม่ค่อยเก่งนะ ว่ายไม่เป็นเลยต่างหาก” กานดาน้ำเสียงสั่น บอกพี่ชายด้วยความตกใจและเป็นห่วงเพื่อนรักอย่างรุนแรง
“เฮ้ย...แล้วทำไมไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ยัยดา”
“ทำไมแกไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ว่าเพื่อนเรานะว่ายน้ำไม่เป็นหา“
"ก็พี่หนึ่งไม่เคยถามนี่น่า อีกอย่างพี่ก็ไม่ค่อยชอบหน้าเพื่อนดาด้วยเลยไม่ได้บอก ไอ้เมย์มันไปอยู่ในสระได้ยังไง เพราะตอนเที่ยงดาช่วยไอ้เมย์มันว่ายน้ำ ไม่เห็นมันบอกนี่น่าว่าจะเล่นน้ำนะ พี่หนึ่ง พี่แกล้งอะไรยัยเมย์หรือเปล่า"
“เฮ้ย! เปล่านะโว้ย พี่จะทำอย่างนั้นทำไม”
“เมย์ๆแกเป็นยังไงบ้าง ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่าว่ะ เฮ้ย!...เมย์”
“แค็กๆ ฉันไม่เป็นไรหรอกแก ยังดีนะที่ฉันยังดำน้ำได้บ้างไม่งั้นตายคาสระว่ายน้ำบ้านแกแน่เลย ฉันไม่เป็นไรแล้วละ”
“แล้วแกตกสระได้ยังไงวะ ไหนแกบอกฉันมาหน่อยสิหรือว่าพี่หนึ่งแกล้งแกหรือเปล่า แกบอกฉันมาถ้าพี่หนึ่งแกล้งแกจะจะฟ้องกับคุณพ่อกับคุณแม่”
“เปล่าหรอกดา ฉันลื่นตกไปเองแหละไม่มีอะไรหรอก อีกอย่างพี่ชายแกเขาก็ไม่ได้แกล้งอะไรฉันด้วย ฉันลื่นตกไปเองจริงๆ”
“ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอตัวก่อน ฉันจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เมธาวีพูดออกไปแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันหน้าไปมองตัวต้นเรื่องที่ทำให้ตกน้ำ แล้วก็เบนหน้าหนีไปทางอื่นก้าวเดินออกไปเพื่อที่จะขึ้นห้อง นึกโทษตัวเองที่ตัดสินใจกลับมาที่นี่อีกครั้ง นับตั้งแต่มีเรื่องกันเมื่อหลายปีก่อน
“พี่หนึ่ง…ดารู้นะว่ามันเป็นเพราะพี่หนึ่งนะ คนอย่างไอ้เมย์นะไม่มีทางตกน้ำแน่นอนเพราะมันว่ายน้ำไม่ค่อยเก่ง ที่สำคัญ ยัยเมย์ไม่มีทางเดินเฉียดสระว่าน้ำด้วยซ้ำ ดารู้นะว่าพี่ไม่ชอบเพื่อนดา แต่ก็ไม่น่าทำกันถึงขณะนี้ พี่คิดดูเอาเองละกัน ว่าที่พี่ทำนะมันสมควรมั้ย ดาพูดกับพี่ได้แค่นี้แหละ”
กานดาต่อว่าพี่ชายแล้วเดินจากไป นึกเสียใจที่พาเพื่อนรักมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
///////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
