รักเกิดที่กลางใจ

ใครจะรู้ว่าท่าทีสงบของนั้น แท้ที่จริงแล้วภายในใจมันช่างบอบบางเหลือเกิน จะมีใครรู้บ้างไหมว่าตอนนี้สภาพจิตใจนั้นเป็นอย่างไร คนที่รักและตั้งใจจะแต่งงาน ตัดสินใจบอกเลิก ด้วยเหตุผลที่ฟังดูแล้วช่างงี่เง่า 'เราคงไปด้วยกันไม่ได้ พี่ไม่ดีพอสำหรับเมย์หรอก พี่ขอโทษ' เธอนั่งฟังด้วยหัวใจที่ปวดร้าว น้ำตาก็พาลจะไหล "เมย์!ทำไมแกมานั่งตากน้ำค้างอยู่แบบนี้ละ” กานดาบอกเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง "ฉันไม่เป็นอะไรหรอกดา" เมธาวีพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พยายามยิ้มให้เพื่อนรัก แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินในความคิดของเธอ "ขอเวลาฉันสักหน่อยได้ไหม! แล้วฉันจะเล่าให้แกฟังทั้งหมดเลย " กานดามองสบตาเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง สภาพของคนตรงหน้าเธอในตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าน่าเป็นห่วง “ฉันว่าเราไปเที่ยวพักผ่อนกันไหม เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น” “...” "เอาเป็นว่าฉันจะคอยคำตอบจากแก! งั้นฉันกลับเข้าบ้านก่อนนะ แต่แกอย่านั่งอยู่นานรู้ไหม เดี๋ยวจะไม่สบาย “ "ได้! เดี๋ยวฉันตามไปนะ!" เมธาวีกล่าวออกมา สองเดือนก่อนจนถึงตอนนี้ฉันยังทำใจกับเรื่องที่เกิดไม่ได้เลย 'ทำไมนะพี่ภู ถึงทำกับเราแบบนี้ ไหนบอกว่าจะรักเราคนเดียว แล้วนั่นมันคืออะไร อยู่ๆก็มาบอกเลิกกันแบบนี้' น้ำตาก็ไหลออกมา ทำไมคนอย่างเมธาวี ถึงได้ผิดหวังบ่อยๆ ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด นั่งนิ่งจมอยู่กับความเศร้าอยู่แบบนั้น ไม่นานนักหญิงสาวก็ได้ยินเสียงตะโกนจากเพื่อนรักมาจากในห้อง "เมย์ ๆ!พี่ภูโทรฯมาหา" กานดาตะโกนมาจากห้อง ตรงไปยังเก้าอี้ที่เพื่อนรักนั่งอยู่ จึงเหลือบไปมองไปยังเพื่อนรักที่เดินลงมาพร้อมโทรศัพท์ "ฉันไม่พร้อมจะคุยกับเขาหรอก" เมธาวีบอกด้วยน้ำเสียงเศร้า ดวงตาจ้องมองไปยังด้านนอก ที่มีแต่ความมืด เหมือนกับจิตใจที่มืดมิดของเธอในตอนนี้ “แกบอกพี่ภูไปละกัน ว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะคุย” ” นี่แกอย่าบอกนะว่า แกทะเลาะกับพี่ภูมา! ฉันไม่อยากจะเชื่อ " ตกใจกับคำถามของตัวเอง แต่จากสีหน้าและท่าทางของเพื่อนรัก นั้นเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในการตอบเธอ “แกบอกพี่ภูไปละกันว่า ฉันไม่พร้อมที่จะคุย ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวตามลำพังสักพัก! ฉันขอร้องละดา! แกช่วยบอกพี่ภูด้วย ว่าไม่ต้องโทรฯมาหาฉันอีก ถ้าฉันพร้อมเมื่อไรแล้วจะโทรฯกลับไปหาเอง” กานดามองเมธาวีอย่างสงสารก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์ในมือ “พี่ภูคะ! ยัยเมย์มันยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่ภู! เอาไว้พี่ภูค่อยโทรฯมาใหม่นะคะ” "เอ่อ..." ภูชิตได้แต่นิ่งเงียบกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น “ตอนนี้ดากับยัยเมย์อยู่ที่ไหนครับ” ภูชิตพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ"พี่เป็นห่วงเมย์มากนะ พี่ทะเลาะกับยเมย์นิดหน่อยนะ ดาพอบอกพี่ได้ไหมว่าตอนนี้ดากับเมย์อยู่ที่ไหน พี่อยากไปปรับความเข้าใจกับเมย์เขานะ " “ไม่ได้หรอกคะพี่ภู! พี่ภูก็รอให้ยัยเมย์มันอารมณ์เย็นกว่านี้ดีมั้ยคะ แล้วค่อยมาคุยกัน เพราะตอนนี้ยัยเมย์เขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะคะคือ ดาไม่รู้หรอกว่าพี่ภูกับยัยเมย์ทะเลาะอะไรกัน แต่ตอนนี้ไอ้เมย์มันดูแย่มากๆเลย”ตอบออกไปด้วยความกังวล "อีกอย่างดายังไม่กล้าถามไอ้เมย์หรอกคะ พี่ภูพอจะบอกดาได้ไหมคะว่า มันเกิดอะไรขึ้น" "เอ่อ คือพี่" “ว่าไงค่ะ! บอกดาได้ไหม หรือว่ามันเป็นเรื่องร้ายแรงถึงขนาดที่พี่ภูเล่าให้ดาฟังไม่ได้” '' เอ่อ...คือพี่ " อ่ำอึ้งไม่กล้าตอบ พลางคิดในใจ เขาจะกล้าบอกได้อย่างไรในเมื่อเขาเป็นคนบอกเลิกเพื่อนรักของหญิงสาว “ช่างเถอะคะ! ถ้าพี่ภูไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ดาพอจะเดาได้แล้วละคะ ว่ามันคือเรื่องอะไร พี่ภูคะ! แค่นี้ก่อนนะ เป็นห่วงยัยเมย์นะค่ะ ถ้ามันเป็นอย่างที่ดาคิด สงสัยพี่ภูคงต้องเหนื่อยแล้วล่ะคะ ลองถ้ายัยเมย์มันเป็นแบบนี้ นั่นหมายความว่าพี่ไม่มีทางง้อยัยเมย์สำเร็จหรอกคะ” หญิงสาวบอกรุ่นพี่หนุ่มด้วยความหนักใจ “เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรคืบหน้าแล้ว ดาจะโทรฯหาพี่ภูเอง” "ขอบคุณครับน้องดา" "ไม่เป็นไรหรอกคะพี่ภู แค่นี้นะคะ สวัสดีคะ!" เพื่อนของหล่อนมีปัญหาอะไรกับรุ่นพี่หนุ่มอยากรู้ แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นเพราะเธอไม่กล้าถามเพื่อนรักหรอก "ไอ้เมย์!ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วละ แกมีปัญหาอะไรกับพี่ภู อย่ามาโกหกฉัน แกเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่สบายใจไปด้วย!” สุดท้ายหญิงสาวก็ตัดสินใจถามเพื่อนออกไป "ไอ้ดา! เราเลิกกับพี่ภูแล้ว" น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเธอ “พี่ภูเขาบอกเลิกกับเราเมื่อสองเดือนก่อนนะ พี่ภูบอกฉัน ว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้ เขายังรักชีวิตโสดอยู่ " แต่แกรู้ไหม เหตุผลจริงๆที่พี่ภูบอกเลิกฉัน เพราะเขาไปเจอผู้หญิงคนใหม่ ทำไมพี่ภูไม่ยอมบอกความจริงกับฉัน คบกันมาตั้งหลายปีแล้วมาบอกเลิกกับฉันด้วยเหตุผลแค่นี้ มันสมควรไหม" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ " แกอย่าคิดมากนะไอ้เมย์ ยังไงแกก็ยังมีฉันนะโว้ย" "จ้า! ขอบใจนะดา" “ฉันว่าเราสองคนกลับเข้าบ้านดีกว่านะไอ้เมย์ อากาศเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวแกจะไม่สบายเอา พรุ่งนี้ฉันจะลางาน แล้วไปพักผ่อนกัน ไปบ้านฉันดีกว่าไอ้เมย์ พ่อกับแม่ฉันท่านก็บ่นคิดถึงแล้วเหมือนกัน ลูกสาวไม่กลับบ้านเลย ฉันว่าแกกลับบ้านกับฉันดีกว่า ที่นั่นอากาศก็ดี ไม่วุ่นวายด้วย” "ขอบใจนะดา แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย รู้ไหม" "ไม่เป็นไรหรอก แกก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเหมือนกัน! แต่ตอนนี้ฉันว่าแกเช็ดน้ำตาก่อนดีไหม" กานดาบอกอย่างสงสารแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันเพราะหล่อนเองก็จะเอาตัวเองไม่รอดเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด "อืมม์" "เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า แล้วฉันจะโทรฯไปลางานกับพี่ยุ้ย อืมม์! ฉันลืมบอกแกไปนะ พี่หนึ่งกลับมาจากต่างประเทศแล้วนะ ฉันหวังว่าแกกับพี่หนึ่งคงจะไม่ทะเลาะกันอีกนะ " กานดาพูดขึ้นอย่างลำบากใจและก็อดขำพี่ชายตัวเองไม่ได้ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทั้งเพื่อนรักและพี่ชายมีปัญหาอะไรกันนักหนาถึงได้ทะเลาะทุกครั้งที่เจอหน้า "งั้นเหรอดา!ฉันไม่อยากไปแล้วละ ฉันไม่อยากเจอพี่ชายแกวะ !เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องทะเลาะกันอีกหรอก" ทั้งที่รู้ความจริงว่าเหตุผลอะไรที่เธอกับพี่ชายของเพื่อนรักมีปัญหากัน แต่ก็ไม่อยากยอมรับความจริง ถ้าวันนั้นเธอยอมรับรักพี่ชายของเพื่อนรักคนนี้ ปัญหาแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก เมื่อหวนคิดถึงเมื่อสองปีที่แล้ว ที่พี่ชายตัวดีมีเรื่องกับเพื่อนรักคิดแล้วก็น่าหัวเราะๆ“พี่หนึ่งคิดว่าแกนะเป็นทอม แล้วก็เป็นแฟนกับฉัน” กานดาบอกพร้อมกับหัวเราะเมื่อรู้ว่าพี่ชายไม่ชอบเพื่อนหล่อนเพราะอะไร แต่ถ้าหากเธอรู้ความจริงระหว่างเพื่อนรักและพี่ชาย มันจะเป็นอย่างไรนะ "พี่ชายแกนะ มันโรคจิต เกลียดกระเทย เกลียดเกย์ แล้วยังคิดทุเรศหาว่าฉันกับแกเป็นเลสเบียนอีก ผู้ชายอะไรไม่มีหัวคิดเอาเสียเลย ฉันอยากไปแล้วละ" เมธาวีได้แต่บ่นอุบเมื่อถึงผู้ชายเอาแต่ใจอย่างเอกราช และที่สำคัญเธอไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องบางเรื่องในอดีตระหว่างเธอกับพี่ชายเพื่อนรักคนนี้ด้วย "เฮ้ย!.ไม่ได้นะโว้ย ไปเลย! ขึ้นไปเก็บกระเป๋าเลยไม่ต้องมาโอ้เอ้อยู่! แล้วตอนนี้ฉันก็ตัดสินใจแล้วละ เราจะไปบ้านฉันที่เชียงใหม่กัน!ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าเลยนะอย่ามัวชักช้า" ////////////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...