พี่น้อง(ท้องชน)

ตอนที่5 ถามใจตัวเอง

ฉันนั่งทบทวนสิ่งที่ซานพูดทิ้งท้ายมาทั้งวันจนทำให้ฉันไม่มีสมาธิเรียนเลยสักวิชา แต่จะให้ฉันลบเรื่องพวกนี้ออกจากหัวไปง่ายๆมันก็ไม่ใช่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคำพูดนั้นของซานมันถึงได้ดังวนอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา

“ยังไง ถึงกับเหม่อทั้งวัน” ครีมทักขึ้นหลังจากหมดคาบเรียนวิชาสุดท้าย

“หรือว่าสิ่งที่กูพูดจะถูก” พอฉันไม่ตอบ ซานก็พูดพร้อมกับหรี่ตามองฉัน

“พวกมึงเลิกไร้สาระได้ไหม” เสียงของไวน์พูดออกมาอย่างไม่เห็นด้วย ไม่เห็นด้วยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว

“พวกกูไม่ได้ไร้สาระ แต่พวกกูแค่อยากช่วยให้อีมีนมันรู้ตัวแค่นั้น” ครีมเถียงกลับ

“กูไม่รู้ว่ะ แต่สิ่งที่กูเป็นมันก็เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว” จะเปลี่ยนก็แค่มันมีมากขึ้นกว่าเดิม มันรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งไม่ชอบ ทั้งหวง ทั้งโกรธง่ายขึ้น ยิ่งเวลาเขาอยู่กับยัยณิชา และให้ความสำคัญกับยัยนั่นมากกว่าฉัน

“แต่ดูจากอาการของมึงตอนนี้ กูฟันธงได้เลย ว่ามึงรักพี่เจ้าคุณมากกว่าพี่ชาย และรักมานานแล้วแต่มึงไม่รู้” ซานพูดด้วยความมั่นใจ แต่ฉันกลับไม่มั่นใจอะไรเลย

“เลิกพูด แล้วลุกได้แล้ว” ไวน์พูดพร้อมกับจับแขนฉันดึงให้ลุก ฉันเลยลุกตาม

“มึงนี่ขัดทุกเรื่องเลยนะไอ้ไวน์” ซานพูดอย่างไม่พอใจพร้อมกับเก็บของลงกระเป๋าแล้วลุกตาม เพราะพวกฉันนัดกันว่าจะไปกินหลังเลิกเรียน

“ไม่ได้ขัด แต่พวกมึงเริ่มจะไร้สาระเกินไป ไอ้มีนมันคิดกับพี่คุณแค่พี่น้องแค่นั้นแหละ พวกมึงก็ไปทำให้มันเขว” ไวน์ว่าให้ครีมกับซาน แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่าคำพูดของไวน์มันไม่ถูกไปทั้งหมด ทำไมฉันรู้สึกว่าคำพูดของซานกับครีมมันกลับทำให้ฉันสนใจได้มากกว่า

“มึงก็มองโลกในแง่ดีเกิน ถ้าเกิดอีมีนมันไม่คิดอะไรจริงๆ กูพูดแบบนี้มันคงพูดออกมาได้เต็มปากแล้วว่าไม่ใช่ แต่นี่มันลังเลอย่างเห็นได้ชัด นั่นหมายความว่ามันก็ไม่แน่ใจในตัวมันเหมือนกัน” ครีมเถียงกลับ และคำพูดของครีม มันก็พุ่งเข้าในใจฉันทันที มันเหมือนกับทะลุเป้าพอดีเปะ

หรือว่าฉันจะคิดกับพี่เจ้าคุณมากกว่าพี่น้องอย่างที่พวกมันพูดกันจริงๆ แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากเชื่อ ก็บอกแล้วว่าอาการนี้ฉันเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไอ้ที่หวงพี่ชายมากแบบนี้

“พูดมาก ไปได้แล้ว” ไวน์พูดขึ้นแล้วจูงมือฉันเดินออกจากห้องทันที ก่อนจะตรงไปยังลานจอดรถ

ไม่นานพวกฉันก็มาอยู่กันที่ร้านเบเกอรี่ใกล้ๆมหาลัย ซึ่งที่นี่ได้รับความนิยมมากในกลุ่มนักศึกษามหาลัยฉัน แน่นอนว่าพอมาที่นี่ก็มักจะได้เจอแต่คนที่คุ้นหน้าคุ้นตา และหนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นคนที่ฉันทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอตอนนี้

และที่ทำให้ฉันเสียใจมากก็คงจะเป็นพี่เจ้าคุณที่เดินยิ้มแย้มมากับยัยณิชาทั้งที่ฉันยังโกรธเขาอยู่ มันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้สนใจฉันแล้วจริงๆ เขาคงเบื่อน้องอย่างฉันแล้วจริงๆ และไม่สนใจว่าฉันจะยังโกรธหรือรู้สึกยังไง ทั้งที่ฉันก็ยังโกรธเขาอยู่แต่เขากลับไม่รีบกลับห้อง แต่ดันมาร้านนมกับแฟนของเขาแบบนี้

“เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกยังไง” เสียงของครีมชะโงกหน้ามาใกล้ฉันแล้วถามอย่างไม่ดังมาก

“โกรธ” โกรธจนอยากจะลุกขึ้นไปด่ายัยนั่นเดี๋ยวนี้เลย

“แค่นั้น?” ซานถามอีกคน

“แค่นั้นบ้าอะไร ฉันอยากจะไปโวยวายให้ร้านแตกไปเลยด้วยซ้ำ” แต่ติดที่ยังต้องรักษาฟอร์มอยู่ ไม่อยากเป็นฝ่ายไปคุยกับพี่เจ้าคุณก่อน ฉันจะโกรธเขาและให้เขาง้อให้เข็ด แต่ถ้าเกิดฉันลุกขึ้นไปตอนนี้ นอกจากจะกลายเป็นตัวเองไปพูดกับเขาก่อน ฉันยังจะโดนดุอีกด้วยซ้ำ

“แล้วยังไง หัวใจของแกตอนนี้เป็นแบบไหน” ซานถามต่อ แต่หัวใจของฉันหรอ

ฉันยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของฉันก่อนจะพบว่ามันเต้นแรงจนนับจังหวะแทบไม่ทัน แล้วไหนจะความรู้สึกชาๆ เสียใจ เสียใจจนอยากโวยวาย อยากร้องไห้ ยิ่งเห็นเขายังยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่นทั้งที่ฉันกับเขายังไม่ได้ดีกัน มันยิ่งเสียใจ

“ลองถามใจตัวเองดูว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกันแน่ แต่ถ้าจะให้ฉันตอบ ง่ายๆเลย แกหลงรักพี่ชายคนละท้องของแกแล้วล่ะ”