พี่น้อง(ท้องชน)

มีน ฉันเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ที่ดี เพราะมีข่าวดีจะบอกกับคนสำคัญของฉันที่บ้าน แล้วยิ่งเข้าบ้านมาเห็นรถของคนสำคัญของฉันแล้วด้วย มันยิ่งทำให้ฉันดีใจมากกว่าเดิม ที่จะได้บอกเขาต่อหน้า ไม่ต้องโทรไปบอกหรือส่งข้อความไปบอก “น้องมาพอดีเลย มานั่งนี่มาลูก” เสียงของแม่กานต์เรียกฉันขึ้นหลังจากเห็นฉันเดินเข้ามาในบ้าน ฉันเลยรีบวิ่งไปหาคนที่กำลังนั่งแล้วหันมาส่งยิ้มให้ฉัน “พี่คุณ” ฉันทิ้งตัวลงนั่งก่อนจะกอดกระแซะที่ต้นแขนแกร่งของพี่เจ้าคุณด้วยความคิดถึง “โตเป็นสาวแล้ว ทำตัวเหมือนเด็กไปได้นะเรา” พี่เจ้าคุณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดูพร้อมมือหนายกขึ้นลูบหัวฉันเบาๆ “ก็เด็กสำหรับพี่คุณกับคุณแม่ไม่ใช่หรอคะ” ฉันออดอ้อนทั้งสองคนออกไป และได้รับรอยยิ้มกลับมา “ทำไมวันนี้ถึงบ้านเย็นจังเรา” พี่เจ้าคุณถามออกมา และที่ฉันกลับบ้านเย็นนั่นก็เพราะไปกินนมกับเพื่อนๆมา ฉันขยับตัวนั่งตรงกว่าเดิมก่อนจะฉีกยิ้มออกไปให้ทั้งสองคน “อะไร ยิ้มจนจะถึงหูแล้ว” คุณแม่พูดออกมาหยอกๆ “มีนมีข่าวดีจะบอกทั้งสองคนค่ะ” ฉันเกริ่นออกไปด้วยความตื่นเต้น เพราะอยากจะบอกเหลือเกินว่าการสอบครั้งนี้ฉันทำคะแนนได้สูงสุดของห้องด้วยแหละ “พี่ก็มีข่าวดีจะบอกมีนเหมือนกันนะ” แล้วพี่เจ้าคุณก็พูดเหมือนกับฉันออกมา “งั้นพี่คุณบอกข่าวดีของพี่คุณก่อน” ฉันบอกด้วยความตื่นเต้น เพราะฉันคิดว่าข่าวของฉันต้องดีกว่าของพี่เจ้าคุณแน่ ฉะนั้นฉันจะบอกทีหลัง “เอาแบบนั้นหรอ” พี่เจ้าคุณถามออกมา “อือหึ” ฉันพยักหน้ารับงึกๆอย่างเร็วเรียกรอยยิ้มจากพี่เจ้าคุณมากขึ้น “นี่ณิชา แฟนของพี่เอง” แล้วพี่เจ้าคุณก็พูดขึ้น อย่าบอกนะ ว่านี่คือข่าวดีของเขา “.....” ฉันหุบยิ้มลงทันทีที่ได้ยินสิ่งที่พี่เจ้าคุณพูดออกมา “ณิชา นี่มีนน้องสาวสุดที่รักของคุณเอง” เสียงของพี่เจ้าคุณพูดด้วยความรักบอกผู้หญิงที่ชื่อณิชา “สวัสดีจ้ะน้องมีน” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ทักฉันขึ้น ฉันหันไปมองหน้าเธอนิ่งๆ ยอมรับว่าเธอเป็นคนหน้าตาสวยคนหนึ่ง แต่ก็น้อยกว่าฉัน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะเรื่องสำคัญสำหรับฉันตอนนี้คือ พี่เจ้าคุณ ฉันหันกลับมามองหน้าพี่เจ้าคุณอีกครั้งด้วยใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะลุกแล้ววิ่งหนีพี่เจ้าคุณขึ้นชั้นสองทันที “อ้าวมีน!” เสียงของพี่เจ้าคุณกับคุณแม่เรียกฉันขึ้น แต่ฉันไม่สนใจหันกลับไปหาทั้งสองคน มุ่งหน้าเข้าห้องตัวเองและไม่ลืมล๊อกประตูห้อง ก่อนจะทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าไปที่เตียงกว้างด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่ต้นเหตุมาจากพี่เจ้าคุณนั่นเอง “หมดกันข่าวดีที่จะบอก ฮึก” ฉันบ่นพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าน้ำตามาจากไหน แต่ก็น่าจะมาจากความโกรธ ความไม่พอใจนั่นแหละ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูหน้าห้องนอนฉันดังขึ้น และแน่นอนว่าถ้าไม่ใช่คุณแม่ก็ต้องเป็นพี่เจ้าคุณ แต่ฉันไม่เปิดให้หรอก ไม่ว่าใครฉันก็ไม่เปิดให้ แกร็ก แล้วไม่นานเสียงประตูก็เปิดขึ้นทำให้ฉันดีดตัวลุกขึ้นและเห็นว่าเป็นพี่เจ้าคุณเป็นคนไขมันเข้ามา ซึ่งเขาทำแบบนี้ตลอด ทำทุกครั้งที่ฉันโกรธเขาแล้วหนีมาขังตัวเองไว้ในห้อง พูดให้ถูกกุญแจสำรองห้องฉันแทบจะอยู่ติดตัวเขาตลอด “เป็นอะไร หื้ม” น้ำเสียงอบอุ่นอย่างวันวานดังขึ้นถามฉันพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาหาฉันก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆฉัน “.....” ฉันสะบัดหน้าหนีไม่อยากตอบ ไม่อยากเจอหน้าเขา ไม่อยากคุยกับเขา “พี่ถามว่าคนสวยของพี่เป็นอะไรคะ” ไม่ต้องมาทำเสียงนุ่มเสียงหวานหรอก ยังไงก็ไม่หลงกลไม่หายงอน “.....” ฉันยังคงเงียบและหันหน้าหนีพี่เจ้าคุณเหมือนเดิม แต่ไม่นานพี่เจ้าคุณก็เชยคางฉันให้หันไปสบตากับเขาแต่ฉันก็เลือกจะหลับตาหนีหน้าเขา ไม่อยากมอง “ถ้าไม่ลืมตาโดนทำโทษนะ” ไม่ต้องมาขู่ คิดว่ากลัวหรือไง “....” ฉันเลือกจะเงียบเหมือนเดิม เพราะครั้งนี้ฉันโกรธเขามากจริงๆ “โอเค สงสัยเด็กดื้อจะอยากโดนลงโทษจริงๆ” เสียงของพี่เจ้าคุณเจ้าเล่ห์ทันที แต่ฉันก็ยังคงหลับตานิ่งเพื่อไม่ให้ลืมตาไปมองหน้าเขา แต่คนอย่างเขามักจะดักฉันได้ทุกทาง “โอ้ยพี่เจ้าคุณ! มีนเจ็บนะ” ฉันร้องขึ้นพร้อมกับจับแก้มตัวเองหลังจากถูกฟันคมกัดเข้ามาที่แก้มของฉันอย่างหมั่นเขี้ยว และนี่คือวิธีลงโทษของเขานั่นเอง เขาทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว “ก็ดื้อเอง” พี่เจ้าคุณพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มพอใจที่ทำให้ฉันลืมตามามองเขาได้ ไม่สิ ลืมตามาจิกตาใส่เขาได้ “มีนไม่อยากคุยกับพี่คุณ ออกจากห้องมีนได้แล้ว” ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้าหนีเขาอย่างไม่หายโกรธ “เป็นอะไร บอกพี่สิ” แล้วพี่เจ้าคุณก็จับหน้าฉันให้หันไปหาเขาอีกครั้งก่อนจะถามออกมา “ไม่ได้เป็นอะไร” “หรอ” น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าไม่เชื่อ “ค่ะ!” ฉันกระแทกเสียงใส่เขาออกไป “บอกพี่มา ว่าโกรธอะไร ถ้ามีนไม่บอกพี่จะง้อถูกหรอคะ” พี่เจ้าคุณพูดขึ้นอีกครั้ง และนั่นทำให้ฉันหันไปมองหน้าพี่เจ้าคุณอย่างไม่พอใจ “ก็พี่เจ้าคุณมีแฟน” ใช่ฉันโกรธเขา ที่เขามีแฟนแล้วพามาเปิดตัวที่บ้านอีก “ทำไมมีนไม่อยากให้พี่มีแฟนหรอคะ” พี่เจ้าคุณถามออกมา แต่ก็ไม่น่าถามเลยนะ “พอพี่เจ้าคุณมีแฟน พี่เจ้าคุณก็จะให้ความสำคัญกับแฟนพี่ แล้วพี่เจ้าคุณก็จะลืมมีน ไม่สนใจมีนเหมือนเดิม” ใช่ฉันกลัว กลัวว่าจะไม่ใช่คนสำคัญของเขาอีกต่อไป พอเขามีแฟนเขาก็จะหันไปสนใจแฟนของเขา มีเวลาให้แค่แฟนเขาคนเดียว “หึเด็กน้อย ไม่มีใครสำคัญกับพี่เท่าคนสวยของพี่อีกแล้วรู้ไหม” พี่เจ้าคุณพูดพร้อมกับโคลงหัวฉันเบาๆ “มีนไม่เชื่อหรอก ตอนนี้ก็พูดแบบนี้ แต่พอนานไปก็เปลี่ยนไป” ฉันเห็นเพื่อนฉันมีแฟนกันเยอะแยะแล้วก็ติดแฟนมากจนไม่มีเวลาให้เพื่อน “พี่สัญญา ว่าจะไม่มีใครสำคัญกว่ามีนของพี่เด็ดขาด เชื่อพี่นะคะ” พี่เจ้าคุณสัญญาออกมาพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าฉันเหมือนที่ฉันชอบสัญญากับเขาตอนเด็กๆ “ถ้าพี่คุณผิดสัญญากับมีน มีนจะโกรธและไม่พูดกับพี่คุณตลอดไป” ฉันยกมือขึ้นไปเกี่ยวก้อยเขาแล้วลั่นคำลงโทษออกไป “ด้วยเกียรติของคนหล่อครับ” พี่เจ้าคุณรับคำอย่างหนักแน่น ฉันถึงยิ้มออกมาได้