พี่น้อง(ท้องชน)

ตอนที่3 ไม่ยอมเปิด

เจ้าคุณ

“น้องไม่เปิดหรอคุณ” เสียงของณิชาถามผมออกมาอย่างไม่สบายใจหลังจากผมเคาะประตูห้องของมีนสักพักแล้ว

“อืม คงงอนหนักที่ให้รอนาน” ผมตอบกลับณิชาออกไป เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมผิดนัดและปล่อยให้มีนรอนานสองนาน และครั้งนี้คงจะงอนหนักจริงๆ เพราะตั้งแต่ผมเข้าห้องมา นอกจากมองผมนิ่งๆเธอก็ไม่พูดอะไรสักคำ ซึ่งมันผิดวิสัยของมีนมากๆ ที่ปกติต้องวีน โวยวายใส่ผม มันเลยทำให้ผมร้อนใจมากเหมือนกัน

“ทำไงดีล่ะ หรือจะไขเข้าไปคุยกับน้องไหม” ณิชาเสนอออกมา ซึ่งผมก็อยากทำแบบนั้น แต่...

“มีนให้คนมาใส่กลอนในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้อ่ะ ถึงไขได้แต่ก็เปิดไม่ได้” ผมตอบกลับณิชาออกไปตามความจริงๆ เพราะตั้งแต่เด็กเวลามีนโกรธผมเธอจะหนีหน้าไม่เจอผมเข้าห้องไปขังตัวเองอยู่ในห้องหลังจากโวยวายเสร็จ ทำให้ผมต้องมีกุญแจสำรองห้องของเธอติดตัวตลอดเหมือนเป็นอวัยวะที่สามสิบสาม

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะอยู่ๆครั้งก่อนที่ผมผิดนัดว่าจะไปรับเธอ เธอก็โกรธผมแล้วไม่ออกมาเจอหน้าผม ผมก็เลยตั้งใจจะไขกุญแจเข้าไปหาเธอเหมือนทุกครั้ง แต่ก็เปิดไม่ได้ พอมีโอกาสตอนที่เธอหายโกรธ ผมได้เข้าไปดูห้องของเธอก็ได้เห็นว่าเธอมีกลอนล๊อกห้องอีกชั้นแล้ว ซึ่งปกติไม่มี

“แล้วเราจะทำยังไงล่ะ ครั้งนี้เหมือนน้องจะโกรธมากๆเลย” ณิชาเองก็ร้อนใจไม่ต่างจากผม

“ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอ” ถึงอยากจะเข้าไปคุยปรับความเข้าใจกันก็เถอะ แต่มันเข้าไม่ได้ไง ถึงจะเรียกคนข้างในยังไงถ้าอารมณ์ยังไม่ดีเธอไม่มีทางเปิดให้แน่นอน

“ให้ชากลับก่อนไหม ยังไงต้นเหตุก็มาจากชา ถ้าชากลับก่อนน้องอาจจะยอมออกมาก็ได้” ณิชาเสนอออกมา แต่ผมก็ไม่เห็นด้วยหรอก ต่อให้ณิชากลับ ตอนนี้ยังไงมีนก็ไม่เปิดมาเจอผมอยู่ดี

“ไม่เป็นไรหรอก เราไปกินข้าวกันเถอะ” ผมบอกก่อนจะเดินนำณิชาไปที่โต๊ะอาหาร ถึงแม้จะห่วงความรู้สึกคนข้างใน แต่มันทำอะไรไม่ได้จริงๆ

เจ้าคุณ ตอนนี้อยู่ปี 4 นิสัยภายนอกดูค่อนข้างอบอุ่น พูดเพราะและแคร์คนที่รักมาก แต่ก็มีด้านมืดที่น่ากลัวกว่าที่คิด เพียงแต่เขาไม่ใช้มันพร่ำเพรื่อ เพราะเขาเองก็ไม่ชอบด้านนี้ของตัวเองเหมือนกัน

เป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน แต่มีน้องสาวสุดที่รักหนึ่งคนก็คือมีน หรือมีนานุช ที่เป็นลูกของเพื่อนพ่อแม่ผม ตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันสามคนกับน้องสาวและแม่ ส่วนพ่อก็เสียไปแล้วพร้อมกับพ่อแม่ของมีน จากเรื่องอดีตที่รับรู้จากปากของแม่ก็ทำให้ผมรักและอยากดูแลมีนให้ดีที่สุด ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดของใคร และไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าถ้าวันนั้นพ่อแม่มีนไม่ออกไปกับพ่อผม ท่านก็คงได้อยู่กับลูกสาวของท่าน แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็ดีใจที่ได้น้องสาวที่น่ารักของผมมาเป็นสมาชิกอีกคนของบ้านเรา และผมก็จะรักและดูแลมีนให้ดีที่สุดแทนพ่อกับแม่ของเธอ

สถานะของผมตอนนี้ มีแฟนแล้วครับ นั่นก็คือณิชา ณิชาเป็นคนดี อ่อนหวาน และเธอค่อนข้างบอบบาง ผมกับเธอคบกันตั้งแต่เข้าปีหนึ่งจนถึงทุกวันนี้อยู่ปีสี่แล้ว แน่นอนว่าผมจริงจังและหวังแต่งกับเธอ ถึงแม้ว่าน้องสาวที่รักของผมจะแสดงออกว่าไม่ชอบณิชา แต่จะให้ผมทำยังไงได้ ในเมื่อผมเองก็รักณิชา

“ถ้าวันนี้ชาไม่สาย คุณก็คงกลับมาทันนัดน้องมีน” ณิชาพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด ณิชารู้เรื่องของผมกับมีนดีและเธอเองก็รักและเอ็นดูมีนเหมือนน้องสาวของเธอด้วย เธอติดจะเกรงใจมีนด้วยซ้ำเวลามาที่ห้องผม แต่จะให้ทำยังไง คนหนึ่งก็น้อง อีกคนก็แฟน

“ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก มันไม่ใช่ความผิดของชาสักหน่อย” วันนี้บอกว่าจะกลับมากินข้าวก่อนหกโมงแน่นอน แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ ผมไปรอรับณิชาแต่ว่าอาจารย์ดันปล่อยเลทไปกว่าครึ่งชั่วโมง บวกกับเวลาเดินทางช่วงเย็นที่รถค่อนข้างติดอีก กว่าจะถึงห้องก็ปาไปทุ่มกว่าๆ ไม่แปลกใช่ไหมที่น้องสาวของผมจะโกรธขนาดนี้

“แล้วคุณจะเอายังไงต่อ ปกติไม่เคยปล่อยไว้ข้ามคืนแบบนี้นี่หน่า” ใช่ครับ ปกติเวลาผมกับมีนผิดใจกัน ผมไม่เคยปล่อยไว้ข้ามคืนข้ามวันแบบนี้ จะต้องเคลียร์ให้เข้าใจกันตอนนั้นเลย แล้วถึงแม้ว่ามีนจะดื้อและเอาแต่ใจแค่ไหน แต่เธอก็มีเหตุผล เวลาผมอธิบายอะไรเธอก็รับฟังและยอมทำความเข้าใจกับมัน ทำให้ผมไม่เคยหงุดหงิดเวลาน้องโกรธ

“ไว้กินข้าวเสร็จ เดี๋ยวคุณจะลองไปเรียกน้องอีกที” ผมตอบไป ณิชาก็พยักหน้ารับเข้าใจ เราสองคนเลยลงมือกินข้าวกันต่อโดยไม่ได้พูดอะไร เพราะบรรยากาศตอนนี้มันค่อนข้างตึงเครียด