ตอนที่2 ความสำคัญ
1011 คำ
ปัจจุบัน
“นี่หรอบอกว่าจะไม่ให้ใครสำคัญกว่ามีน แล้วนี่อะไร” ฉันบ่นออกมาด้วยความไม่พอใจหลังจากนั่งรอพี่เจ้าคุณมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว จะอะไรอีกล่ะ ก็วันนี้เขาบอกจะกลับมากินข้าวเย็นกับฉันไง แต่แล้วยังไงฉันต้องนั่งรอพี่เจ้าคุณมาชั่วโมงกว่าๆแต่เขายังไม่ถึงห้องสักที
แกร๊ก เสียงประตูถูกเปิดออกทำให้ฉันรีบหันไปมองด้วยความสนใจและไม่พอใจไปในตัว คอยดูนะจะงอนให้เข็ดเลย แต่ความคิดที่จะงอนก็เปลี่ยนเป็นโกรธทันทีที่พี่เจ้าคุณไม่ได้เดินเข้าห้องมาคนเดียว แต่กลับมาพร้อมกับยัยณิชา คนที่ได้ชื่อว่าแฟนของพี่เจ้าคุณ
“พี่ขอโทษนะมีนที่มาช้า พอดีพึ่งเสร็จธุระ” พี่เจ้าคุณที่เดินเข้ามาถึงในห้องปุ๊บ ก็บอกฉันปั๊บ แต่คิดว่าฉันจะไม่รู้หรอว่าธุระของเขาคืออะไร
“พี่ต้องขอโทษน้องมีนด้วยนะ เพราะพี่เลยทำให้คุณต้องสาย” แล้วยัยณิชาก็พูดขึ้นอีกคน เห็นไหมล่ะฉันว่าเคยผิดที่ไหน คนอย่างพี่เจ้าคุณไม่เคยผิดสัญญาหรือให้ฉันรอนานขนาดนี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนอื่น
“.....” ฉันยืนมองทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่บ่งบอกตามตรงว่าฉันโกรธ ไม่พอใจ
“พี่ขอโทษนะคะ ยกโทษให้พี่นะคนสวยของพี่” พี่เจ้าคุณเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วพูดออกมาอ้อนๆ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาผิดสัญญาและปล่อยให้ฉันรอนานๆแบบนี้เพราะผู้หญิงที่ยืนข้างหลังเขา
“.....” ฉันปรับสีหน้าให้นิ่งก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องของตัวเองไปเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ซึ่งถ้ารู้จักฉันดีวิธีนี้มันผิดวิสัยของฉันมาก เพราะปกติฉันจะงี่เง่าเอาแต่ใจ ไม่พอใจก็จะพูดออกมาไม่เคยเงียบแล้วนิ่งแบบนี้ แต่ครั้งนี้ฉันโกรธเขาจริงๆ ฉันอุตส่าห์กลับมาทำกับข้าวรอไม่ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่สุดท้ายพอทำกับข้าวเสร็จก็ต้องนั่งรอตั้งเกือบสองชั่วโมงอีก
คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักกันเลยสินะ มีน มีนานุช ตอนนี้อายุ 19 ปี นิสัยร่าเริง สดใส(กับคนสนิท) แต่เอาแต่ใจมาก ชอบประชด ชอบเอาชนะเป็นที่สุด ไม่ยอมอะไรง่ายๆ ภายนอกเหมือนจะใสซื่อ(เฉพาะกับเจ้าคุณ) แต่จริงๆทั้งดื้อและร้ายที่สุด
ส่วนเรื่องครอบครัว พ่อแม่จริงๆของฉันท่านเสียไปแล้ว เท่าที่คุณแม่เอื้อกานต์(แม่เจ้าคุณ)เล่าให้ฟัง คือตอนนั้นคุณลุงปิติมีปัญหาเรื่องการเซ็นสัญญาเพราะลูกค้าคนนี้เรื่องมาก และลูกค้าคนนี้ก็คือญาติของแม่ฉัน ลุงปิติเลยขอให้แม่ฉันไปด้วย พ่อก็เลยไปด้วย แต่ทั้งสามประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต
ซึ่งตอนนั้นฉันพึ่งอายุได้แค่สองขวบ และโชคดีที่คุณแม่เอื้อกานต์ดูฉันให้เพื่อไม่ให้มีปัญหาตอนไปคุยธุรกิจ เลยทำให้ฉันรอดมาได้ ตั้งแต่นั้นคุณแม่กานต์ก็รับฉันเป็นลูกของท่าน ท่านเลี้ยงดูฉันเหมือนลูกของท่านแท้ๆไม่ต่างจากพี่เจ้าคุณเลย และทั้งคุณแม่เอื้อกานต์กับพี่เจ้าคุณก็เอาใจฉันมาก โอ๋ฉันทุกอย่าง
ที่ผ่านมาแม่เอื้อกานต์ก็มักจะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองและลุงปิติ ที่พาพ่อแม่ฉันไปด้วยจนเกิดเรื่องนี้ แต่พอฉันโตพอรู้เรื่อง ฉันก็บอกท่านว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิด และฉันก็ไม่เคยคิดโทษหรือโยนความผิดให้ท่านหรือลุงปิติเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น แน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือของพี่เจ้าคุณคนเดียว เพราะเวลาฉันโกรธเขา ก็มักจะขังตัวเองไว้ในห้อง แล้วพี่เจ้าคุณก็มักจะมาง้อและปรับความเข้าใจกับฉัน
แล้วถ้าถามความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เจ้าคุณ ก็บอกได้ว่าเราสองคนรักกันยิ่งกว่าพี่น้องหลายๆคนอีก เราโตและตัวติดกันตลอดยกเว้นเวลาที่เราต้องทำหน้าที่ของตัวเอง ฉันรักและหวงพี่เจ้าคุณมาก ไม่อยากให้เขายุ่งหรือใกล้ชิดกับผู้หญิงที่ไหน ซึ่งที่ผ่านมาฉันก็คอยกีดกันผู้หญิงทุกคนออกจากเขาตลอด
แต่พอเขาขึ้นมหาลัย ทำให้ฉันและเขาไม่ได้เรียนที่เดียวกัน ฉันเลยไม่มีโอกาสอยู่ข้างๆเขา จนผ่านไปแค่เทอมเดียว พี่เจ้าคุณก็พาผู้หญิงมาแนะนำที่บ้านให้รู้จักในฐานะแฟน นั่นก็คือยัยณิชาที่พวกเขาคบกันมาจนถึงตอนนี้
ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันโกรธพี่เจ้าคุณมาก เพราะกลัวว่าเขาจะไม่เหมือนเดิม แต่เขาก็สัญญาว่าเขาจะเหมือนเดิม และไม่ให้ใครมาสำคัญกว่าฉันจนฉันยอมคืนดีกับเขามาจนถึงตอนนี้ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาพูด เพราะช่วงหลังๆเขาบอกว่ากิจกรรมเยอะจนไม่มีเวลากลับบ้านเหมือนเมื่อก่อน ฉันก็พยายามทำตัวเองให้เข้าใจเพราะเขาเป็นพี่ขึ้นก็ต้องดูแลน้องๆในคณะตัวเอง
แต่มันไม่ใช่แค่นั้น เพราะตอนนี้ที่ฉันขึ้นปีหนึ่ง เราได้มาอยู่คอนโดเดียวกัน แต่มันเหมือนกับว่าเราอยู่กันคนล่ะที่ เหมือนกับว่าเราอยู่ไกลกัน เพราะพี่เจ้าคุณทั้งผิดนัด ทั้งผิดสัญญา กับฉันบ่อยมาก บางวันก็บอกว่าติดงานที่คณะไม่ได้กลับห้อง แต่ฉันคิดว่าคงไม่ใช่ ฉันคิดว่าเขาคงจะไปนอนห้องแฟนของเขา
- ผู้เขียน
