ตอนที่ 4 พิศวาสราชาพราย 25+
1348 คำ
จ้าวหลิวนอนสงบอารมณ์ในน้ำเย็น หากลงน้ำไม่ลึกจ้าวหลิวจะไม่กลายร่างเป็นพรายน้ำ จึงมีความคล้ายมนุษย์มาก ความนี้นั้นมิเคยแตกเลยในระหว่างที่จ้าวหลิวใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ทั่วไป
"องค์ราชานางแอบเดินออกไป หนีไปเสียแล้ว "
ภูตต้นไม้ลงมากระซิบใต้สายน้ำ ราชาพรายลืมตาตื่นโดยพลัน ค่อยๆเดินขึ้นไปหยิบเสื้อคลุม แล้วทะยานขึ้นบนยอดไม้ช้าๆ มองดูนางเดินสะเปะสะปะไปมาอย่างไร้ทิศทาง นางค่อยๆจับต้นไม้ที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำแล้วเดินช้าๆ ค่อยๆออกก้าวเท้าไปเรื่อยๆ
ร่างสูงหยุดเก็บผลไม้กัดแทะ แล้วค่อยๆมองตามนางอย่างเย็นใจ รอเล่นแมวจับหนู
หนูตัวน้อยๆผอมบางอ่อนแรง ไฉนเลยจะสู้กับกับแมวตัวอ้วนๆได้กันเล่า แมวอ้วนทะยานตามไปดูนางที่ไม่ได้รับอาหารมานาน
นางค่อยๆอ่อนแรงลงและสลบลงไปในที่สุด ร่างหนาจึงค่อยๆกระโดดลงมาโอบอุ้มนางกลับไปที่จวน โดยการใช้วิชาตัวเบา เหาะเหิรไปบนยอดไม้
ใบหน้านางพริ้มเพราน่ารักนัก ร่างหนาจ้องมองนางดวงตาไม่กระพริบ ค่อยๆวางร่างนางลงแล้วปอกลอกนางออกไปทั้งตัว
ครานี้ใช้เวทย์กางกั้นเสียงจากภายนอก มิให้นางพรายมาก่อกวนได้ และสตรีในอ้อมแขนก็มิรู้ตัวแล้ว อย่างใดนางก็ใส่ชุดเจ้าสาวมา ก็แต่งงานกับนางซะเลยตามบัญชาสวรรค์เสียก็ย่อมได้
ร่างหนาคลายปมชุดคลุมลงช้าๆ ขยับกายจูบนางเบาๆ ร่างบางลืมตาพรึ่บและดันร่างหนาออกแรงๆหวีดร้องลั่นขึ้นมา
"ปล่อยข้านะ "
"ข้ายังมิได้กินเจ้า เหตุใดจึงต้องเร่งปล่อยเล่า"
"ข้ามิได้ชอบท่าน"
"เจ้ามิสิทธิเลือกด้วยหรือ หากเจ้ามิแต่งกับข้า อย่างไรเจ้าก็ต้องถูกเจ้าบ่าวชราย่ำยี อย่างไรข้านั้นหนุ่มแน่นย่อมดีกว่าสามีชราเช่นนั้นเป็นแน่แท้ "
ร่างหนาฉกริมฝีปากของนางบดจูบลงไปแรงๆ แล้วตวัดลิ้นลงไปในโพรงปากของนาง ค่อยๆพัวพันช้าๆแล้วคายพิษกำหนัดลงสู่นางอย่างมิเร่งรีบให้นางรู้ทันตน
ร่างบางรู้สึกแปลกๆ กายของนางร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างรุนแรง ยามเรือนกายสัมผัสเนื้อหนังของบุรุษนางคล้ายจะร้อนลวกรุนแรง
ความรู้สึกเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่วกาย นางพยายามขยับกายหนี แต่ร่างหนาก็จับคางของนางเอาไว้แน่น ส่งลิ้นร้อนๆเข้ามาตวัดในโพรงปากของนางอย่างร้อนลวกในที่สุด
"อื้อ ปล่อยข้านะ แฮ่ก "
นางหอบหายใจถี่ใบหน้าแดงระเรื่อ ร่างหนาหัวเราะคิกคักใส่นางแล้วตวัดลิ้นยาวๆไล้เลียที่ใบหูของนาง
"ข้าเป็นพรายเจ้ารู้หรือไม่ ข้ามิใช่มนุษย์"
ร่างบางตัวสั่นระริก ยามมองเห็นใบหน้าขาวๆที่มีเรือนผมสีเงินยวง ปากแดงๆแลบลิ้นยาวๆออกมาแตะไปตามใบหน้าของนาง
นางคิดถึงยามที่ลิ้นร้อนๆนี้ตวัดไปที่ใจกลางของร่างนาง เมื่อไม่นานที่ผ่านมา ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ และเริ่มสั่นไหวขึ้นมา ร่างหนายิ้มเยาะนาง แล้วตวัดลิ้นยาวๆ แตะลงบนยอดอกของนาง ตวัดลิ้นไปมาอยู่ตรงหน้านาง
"อ้า อย่า เอามันออกไปจากตัวข้านะเจ้าปีศาจ อ้า"
"หึๆ ลิ้นของข้าในร่างนี้ยืดยาวดีหรือไม่เล่า ยามที่มันสัมผัสที่กลางร่างของเจ้า คงดีกว่าที่ผ่านมาเป็นแน่ เจ้าว่าหรือไม่ หืม เจ้าสาวคนงาม"
ปีศาจผมสีเงินยวงล้อเลียนนางอย่างครื้นเครง ร่างงดงามตัวแดงก่ำขยับทำท่าจะถอยหนี เร่งมองหาหนทางรอดไปรอบห้อง
"แม้ในกายของนางจะร่ำร้องหาบางสิ่ง แต่มันคงเป็นเล่ห์กลของปีศาจเป็นแน่แล้ว "
หลิ่งซือมองเห็นแจกันใบหนึ่งที่มีลวดลายงดงาม นางจดจ้องมันเพื่อที่จะกระทำการบางสิ่ง จ้าวหลิวรู้ทันนางจึงรอดูนาง เสแสร้งเปิดทางให้ ในยามที่กำลังหยอกล้อเล่นกับเรือนกายของนาง ร่างบางคล้ายนอนนิ่งและผ่อนปรนตนเองลง ร่างหนาจึงกระตุกข้อเท้าของนาง มาไล้ลิ้นชิมเล่นไปเสียเลย ร่างงดงามตัวแดงก่ำและหายใจติดขัดขึ้นมาเรื่อยๆ
"อ๊ะ อื้อ อ่า "
ยามเมื่อไต่ลิ้นขึ้นมาจนถึงที่กึ่งกลางกายของนางแล้ว ร่างบางก็สะดุ้งจนสุดตัว พยายามขยับขาซ่อนเร้นเรือนกายของนางจากสายตาของจ้าวหลิว
ร่างหนาส่งแววตาเย้ายวนมาให้ จ้องมองไปที่ดวงตาของนางแล้วตวัดปลายลิ้นปีศาจ ออกมาในอีกครา กรีดปลายลิ้นลงในกลีบกุหลาบดอกน้อยของนางแล้วตวัดปลายลิ้นแรงๆจนนางดิ้นเร่า
"อ้าย เอามันออกไปนะเจ้าปีศาจ ปล่อยข้านะ อ้า"
ร่างบางกรีดร้องจนแทบจะหมดแรง ยามที่ถูกปลายลิ้นน่าเกลียดนั้นกวาดไล้ไปที่กลางกาย ความเสียวซ่านปะทุขึ้นมาจากส่วนลึกในกายของนางในทันที
"อ้า ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ท่านปีศาจ"
ร่างบางร้องวิงวอนขอและผลักไสกายแกร่งออกไป แต่เมื่อยามถูกปลุกเร้ารุนแรง ฝ่ามือน้อยๆของนางก็ขยำเรือนผมสีเงินยวงและดึงมาชิดเรือนกายของตนช้าๆ
จมูกโด่งแนบกับเรือนกายนาง ปลายลิ้นชิมรสหวานจากกายของนาง อย่างหื่นกระหาย จวบจนนางฉ่ำชื้นน้ำหวานไหลท่วมกุหลาบดอกน้อย นิ้วแข็งแกร่งจึงรุกล้ำลงในช่องทางที่คับแคบรัดรึงของนาง
"อ่า ข้าเจ็บอย่าทำกับข้าเช่นนี้ "
ร่างหนามิสนใจเสียงร้องทักท้วงของนาง เร่งตวัดปลายลิ้นลงปาดไล้ตุ่มไตน้อยๆกลางร่างของนางแรงๆ แล้วส่งนิ้วเรียวยาว กระแทกลงไปคราเดียวจนมิดลำ
"อ้า ซี้ด "
ภายในของนางช่างรัดแน่นจนแก่นกายของราชาพรายแทบจะระเบิด ยามเมื่อนึกถึงว่า เมื่อยามที่ตนเองใช้แก่นกายนี้สอดแทรกลงในกายของนาง คงจะสุขสมเป็นแน่แท้ร่างบางบีบรัดจนนิ้วเรียวยาวแทบจะขยับมิได้ กายแกร่งจึงค่อยๆขยับหมุนวนข้อนิ้วโยกวนในเรือนกายนางแรงๆ หลีกหนีความรัดรึง
"อ้า อ่า ซี้ด อ้า "
"ได้โปรดเถิดปล่อยข้าไปเถิดท่าน อ้า "
ร่างหนาปรือดวงตามองนาง มิสนใจคำท้วงทักใดๆ มองกลีบเนื้อสีหวานของนางที่กลืนกินปลายนิ้วแกร่งลงไปจนมิดโคน ร่างหนาขยับนิ้วไปมาแรงๆ จนภายในส่งน้ำหวานออกมาจนฉ่ำลื่น จึงกระแทกนิ้วเข้าออกอย่างรุนแรงในกลีบเนื้อนุ่มในทันที
"ปึก ปึก ปึก..."
"อ่า ซี้ด "
ร่างงดงามขยำขยี้เรือนผมของตนเองอย่างร้อนรน ช่างดูเย้ายวนยิ่งนัก ร่างหนาขยับขึ้นมากระซิบเสียงแหบพร่าเบาๆ
"เรือนกายของข้าใหญ่โตยิ่งนักคนงาม จนกว่าเจ้าจะพร้อมสำหรับข้า ข้าจะมิเร่งฝืนรุกรานเจ้า..."
มือหนานุ่มจับมือน้อยๆของนางไปกอบกำรอบเรือนกายใหญ่โตของบุรุษเพศ นางมองลงไปดวงตาเบิกโตขึ้นมาเมื่อเห็นถึงสิ่งใหญ่โตนั้น
"อ้า มันใหญ่โตเกินไป ได้โปรดเถิดเมตตาข้าด้วย อ้า "
ร่างบางสั่นไหวด้วยความหวาดผวา นางหวาดกลัวปีศาจข้างกายเป็นอย่างยิ่ง
"แม้ในกายของนางจะร่ำร้องหาบางสิ่ง แต่ขนาดใหญ่โตเช่นนั้นนางจะต้องตายเป็นแน่แท้ ร่างบางสั่นไปทั้งร่าง ถึงแม้ปลายนิ้วแข็งแกร่งจะสร้างความรัญจวนแก่นางอย่างต่อเนื่อง แต่สิ่งที่นางกอบกำอยู่นั้น มันมิอาจล่วงผ่านกายนางไปได้เป็นแน่แท้ "
- ผู้เขียน
