พิศวาสรักมังกรขาว(ภาคต่อทาสรักท่านแม่ทัพ )

ตำนานรักที่ยิ่งใหญ่นั้น ในอดีตกาลคงมิพ้นตำนานของมังกรฟ้า มังกรฟ้าลงจากเขาบนสวรรค์ บินลงท่องเที่ยวไปในดินแดนมนุษย์ในยามเหมันตฤดูเพื่อป้องกันมิให้ผู้คนแตกตื่น อากาศหนาวขมุกขมัวช่วยปกปิดเรือนร่างบนท้องฟ้าที่เหยียบปุยเมฆขาวอย่างมิดชิด มิคาดมังกรฟ้าผู้ยิ่งใหญ่พลาดพลั้งตน ชมทิวทัศน์เพลิดเพลินบินชนหุบเขาใหญ่จนเกิดเสียงดังสั่นไปทั้งพสุธา ปัง !!! ผู้คนแตกตื่นเป็นอันมาก จนเมื่อร่างของมังกรฟ้า ร่วงหล่นลงบนผืนดินกลายร่างเป็นบุรุษเพศผู้แสนงดงามผมสีเงินยาวสยาย ใบหน้าคมคายผิวกายขาวผ่อง ดูมีสกุลรุนชาตินัก มังกรฟ้าสลบไสลไปนานมิคาดเมื่อตื่นฟื้นขึ้นมาจะพบว่าตนนอนอยู่ในเรือนของมนุษย์ มีผู้คนมากมายมาห้อมล้อมดูแล "คุณชายท่านฟื้นแล้ว ท่านหลับไปนานนัก ท่านมีบาดแผลตกเขาอย่างรุนแรง ท่านจดจำสิ่งใดได้หรือไม่เจ้าคะคุณชาย " เมื่อยามที่มังกรฟ้าลืมตาตื่น รู้สึกมึนหัวยิ่งนักจึงส่ายหน้าไปมาและค่อยๆปรือตาขึ้นมามองสตรีที่ข้างเตียง ข้างกายของนางมีข้ารับใช้ปรนนิบัติพัดวี ลมเย็นๆลอยมาอย่างสบายยิ่ง มังกรฟ้าคิดว่านางคงเป็นผู้มีอันจะกิน ในแดนมนุษย์นี้เป็นแน่แท้ จึงไต่ถามนางออกไปคำหนึ่ง "ที่นี่คือที่ใดกัน " เสียงทุ้มนุ่มกล่าวออกมาเบาๆ "ที่นี่คือจวนคหบดีหนิงลู่เจ้าค่ะ บิดาของข้าควบคุมการค้าในเมืองนี้" " ข้าพบคุณชายในสวนหินเจ้าค่ะ ท่านคงลื่นตกเขาลงมาจากบนยอดเขาหวู่หลง บนนั้นสวยงามนักแต่ช่างอันตรายนะเจ้าคะ หากว่ามิก้าวเดินอย่างระมัดระวังท่านจะตกลงมาได้” ร่างงดงามเอ่ยเสียงสดใสส่งยิ้มละไมมาให้ "คุณชายท่านพักที่ใดหรือเจ้าคะ ไกลซักปานใดข้าก็จะให้คนขับรถม้าไปส่งท่านได้นะเจ้าคะ ผู้คนของข้ามิมีอิดออด ขอเพียงข้าออกปากเท่านั้นเองเจ้าค่ะคุณชาย " ร่างหนามองไปที่ดวงตาของนางเพียงนิดและแสร้งหลุบตาลงเบาๆใปในทันที "ข้าจดจำอันใดมิได้เลยคุณหนูผู้งดงาม ข้ามิมีบ้านให้กลับไปเพราะข้านั้นจดจำอันใดมิได้เลย" ร่างงดงามทำดวงตาโตขึ้นมาและขยับเข้ามาจับมือแกร่งของบุรุษเพื่อปลุกปลอบคน มังกรฟ้าจึงแสร้งหลบซ่อนความขบขันไว้ในใจ ร่างบางให้ผู้คนประคองคุณชายหลง ชื่อที่นางเป็นผู้ตั้งชื่อให้ เพียงเพราะแผ่นหลังบุรุษนั้น มีมังกรตัวใหญ่พาดพันเอาไว้ช่างดูน่าเกรงขามและอันตรายนัก แต่เหตุใดมิรู้นางรู้สึกถูกชะตาบุรุษผู้นี้นัก ยามที่พบเจอบุรุษผู้นี้ช่างน่าอายนัก บุรุษเปลือยกายล่อนจ้อนนอนท้าลมหนาว แผงอกแกร่งหายใจกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ คล้ายคนนอนหลับ ตามร่างกายมีร่องรอยขีดข่วนน้อยๆ มีรอยเลือดจางๆอยู่ที่ไรผม คราแรกนั้นนางมาเดินเที่ยวเล่นเพียงผู้เดียวในเขตของจวนตนเอง นางกำลังจะส่งเสียงร้องออกไปแล้ว แต่เมื่อมองดูใบหน้าบุรุษดีๆ คนผู้นี้ช่างงดงามนัก อีกทั้งบุรุษผิวขาวนั้นโดยมากเป็นบุรุษชั้นสูง มิใช่ชายชั่วช้านางจึงค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆและเกิดหลงไหลขึ้นมา จึงเร่งฝีเท้าออกไปตามผู้คนให้มาช่วยพยุงบุรุษรูปงามเข้าไปในเรือน ให้นอนในห้องของนาง คอยปรนนิบัติเช็ดตัว และป้อนยาให้เหมือนว่านางกำลังเล่นกับตุ๊กตาบุรุษเพศเสียเช่นนั้นเลย บ่าวไพร่มิมีผู้ใดขัดขวางนาง เพราะบุรุษนี้งดงามนัก นางจะทำอันใด บ่าวไพร่ก็ล้วนเห็นดีกับนางไปด้วยทั้งสิ้น ยามสั่งบ่าวไพร่ให้ออกไปในยามราตรี นางก็นอนกอดบุรุษรูปงามจนยามทิวา เรือนกายอุ่นร้อนช่วยคลายหนาวดียิ่งกว่าเตียงเตา นางเฝ้ารอให้บุรุษลืมตาตื่นและก็เป็นดังคาด คนผู้นี้มีดวงตางดงามแปลกตาคล้ายภูติพรายปีศาจที่ล่อลวงมนุษย์ คุณหนูลี่เจียวผู้งดงามถึงกับเผลอไผลไปกับความงดงามนั้น มังกรฟ้าเสแสร้งมิรู้ข้อมูลอันใดของตนเองและจะแอบแฝงกายเป็นมนุษย์ไปก่อน เพื่อเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์ก่อนที่จะกลับไปบนสวรรค์ชั้นฟ้าอันเป็นวิมารของตน มิคาดเมื่อเพียงลืมตาตื่นมิเป็นกังวลใดนัก แต่ในยามราตรีสตรีมนุษย์กลับอยู่ร่วมกับตนในห้องหอเสียอีกด้วย มังกรฟ้าปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนัก เมื่อสตรีมนุษย์แต่งกายยั่วยวนบุรุษมังกรฟ้าเสียแล้ว ร่างหนาจึงถดถอยออกจากห้องของนางช้าๆ คล้ายทำท่าจะหลบหนี ร่างบางหัวเราะคิกคักดึงบุรุษลงบนเตียงตั่งแล้วนั่งมองอย่างขบขันขึ้นมา "ท่านกลัวข้าปล้ำเช่นนั้นหรือคุณชายเจ้าขา ข้าล้อท่านเล่น ท่านน่ารักเสียจริงๆด้วยเจ้าค่ะ " "คุณหนูท่านอย่าล้อบุรุษเล่นเช่นนี้จะมิงาม ท่านยังมิรู้หัวนอนปลายเท้าข้าจะเกิดอันตรายได้นะคุณหนู" "ท่านหลงท่านรู้หรือไม่ บิดาของข้ามีเงินทองล้นฟ้า ร่ำรวยจนข้ามิขัดสนสิ่งใด แม้โจรปล้นข้าไปจนหมดเรือน บิดาก็จะส่งเงินทองมาให้ใหม่ในทุกครา แม้ท่านเป็นเพียงยาจกในเรือนของข้า ก็จะมีทุกสิ่งล้นเหลือกว่าผู้ใด ข้าเพียงแค่เหงาต้องการเพียงผู้คนมาอยู่ร่วมด้วยและท่านเองก็งดงามนัก แวบแรกที่ข้าพบท่าน ใจของข้าหล่นลงกองลงไปแทบเท้าของท่านในทันที ท่านรู้หรือไม่เล่า " ร่างบางขยับกายขึ้นคล่อมไปบนร่างแกร่งอย่างช้าๆมองตากันและกัน และสตรีก็จุมพิตบุรุษก่อนอย่างบางเบา บุรุษรูปงามหรี่ตาลงมองนางอย่างมีเลสนัย แล้วจุมพิตนางตอบเบาๆ ก่อนจะยกมือขยุ้มเรือนผมของนาง ตรึงเรือนผมของนาง แล้วกดจุมพิตดุดันรุนแรงขึ้น ตวัดปลายลิ้นเข้าสู่ริมฝีปากบางลิ้มรสนางอย่างพึงใจ "อื้อ อ่า คุณชาย " ในความมืดรอยสักมังกรของบุรุษนั้นค่อยๆคลายตัวลง แล้วคลานลงจากเตียงช้าๆไปช้าก่อนจะหายวับไป เรือนร่างงามบดเบียดลงบนเรือนกายของบุรุษ ผิวกายนุ่มนิ่มบดลงที่แผงอกแกร่งช้าๆ สองร่างกอดก่ายกันไปมามองตากันและกัน "คุณหนูบิดาของเจ้ามิว่าหรือ ที่เจ้าจะปลุกปล้ำบุรุษเช่นนี้" "มิมีสิ่งใดที่ข้าต้องการ แล้วมิเคยได้มาก่อนเลยเจ้าค่ะคุณชาย" "หึ หึ เจ้านี่ช่างแปลกประหลาดนัก " หลินจ้าวหลิวบุตรแห่งราชาพรายชอบกระทำตนเช่นมนุษย์ จ้าวหลิวมิใคร่ชอบลงน้ำนักเพราะแขนขาและหูจะกลายเป็นพรายน้ำเมื่อโดนน้ำลึกๆ แต่กับน้ำตื้นๆก็มิมีผลอันใด จ้าวหลิวร่ำเรียนอยู่ภายใต้สกุลหลิน ใช้แซ่ตามมารดา หลินจ้าวหลิวหล่อเหลาเย่อหยิ่งมิสนใจอิสตรีนัก เพราะเหล่าพรายมีแต่สตรีเพศ ทรวดทรงองค์เอวงดงามก็เห็นจนชินชา เมื่อเหล่าสตรีใดแก้ผ้าลงน้ำไปก็ล้วนคล้ายกันไปหมดทุกเผ่า ยามเป็นทารกบิดาก็ปล่อยปละให้นางพรายเลี้ยงดู ยามเติบโตขึ้นมา มารดาก็ผลักไสให้สกุลหลินนั้นไปฝึกปรือ และยามหลังวัยสวมหมวกเป็นบุรุษแล้ว หลินโป๋หนานเจ้าบ้านแห่งสกุลหลิน ก็ถีบจ้าวหลิวผู้เป็นหลานชายออกมาให้ปกครอง ผืนน้ำแต่เพียงผู้เดียว "เจ้าเป็นราชาพรายมิใช่มนุษย์เจ้าเหนือกว่าพรายทั้งปวง จงไปอยู่ในน้ำซะ ก่อนที่วิถีพรายจะเปลี่ยนไป " ปัง!!!!! หลินโป๋หนานเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่ประตูจวนจะปิดลง เหล่าพรายและภูติต้นไม้พากันมาอุ้มจ้าวแห่งพรายข้ามแผ่นดิน หลายผืนแล้ว ปล่อยหล่นแปะมาลงที่หุบเขาแห่งใดก็มิทราบ จ้าวหลิวผ่านใต้ผืนน้ำมา สุดท้ายก็มิมีมนุษย์แม้แต่ผู้หนึ่งเลย " น่าเบื่อยิ่งนัก ข้าต้องการสังคมกับมนุษย์ผู้อื่นบ้าง มิใช่มีแต่นางพรายเหล่านี้ !!! " หลินจ้าวหลิวกู่ร้องลั่นหุบเขาขึ้นมาเกิดเสียงสะท้อนก้องดังไปทั่ว