17
“ปะ...เปล่า ไม่ได้ร้อง พอดีฝุ่นมันเข้าตาน่ะ” รีบตอบปฏิเสธไปอย่างที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะไม่เชื่อสักเท่าไหร่ แค่ที่โทรไปหาโดยไม่มั่นใจว่าเพื่อนยังใช้เบอร์เดิมอยู่หรือเปล่าและไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้วรวิกานต์ก็สงสัยพอตัวอยู่แล้ว นี่กลับพ่วงน้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเครือที่พยายามสะกดกลั้นเท่าไหร่มันก็ยังหลุดลอดออกไปให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้อยู่ดี
“ไม่จริง แกอย่ามาโกหกฉันเลย” รวิกานต์ก็ตอบกลับทันควันเช่นกันอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายตอบกลับมา ถ้าไม่มีอะไรมีหรือที่นันทิยาจะโทรหาเธอนะ เซ้นส์มันบอกว่าอีกฝ่ายจะต้องมีปัญหาหนักอกและคับแค้นใจมากถึงมากที่สุด
“แกมีอะไรจะให้ฉันช่วยใช่ไหมไทนี่ บอกมาได้เลย แม้ฉันจะต้องผ่านด่านมัจจุราชเพื่อช่วยแก ฉันก็จะทำ!”
“หือ...ทำไมต้องผ่านด่านมัจจุราช”
การได้คุยกับรวิกานต์ในยามที่กำลังเศร้าหม่นหมองและหมดสิ้นกำลังใจแบบนี้ก็ทำให้พอจะมีรอยยิ้มผ่านม่านน้ำตาขึ้นมาได้บ้าง
