16
แม้จะบอกแบบนั้นแต่สองแขนใหญ่กลับไม่คลายร่างโปร่งบางที่กดกอดอย่างแนบชิด จมูกโด่งเป็นสันยังคลอเคลียอยู่ที่ใบหูและพวงแก้มเรื่อยลงไปถึงลำคอระหง ก่อนจะเคลื่อนตัวกลับขึ้นมาแนบที่พวงแก้มใหม่อีกครั้ง ในขณะที่มือยังคงกอบกุมทรวงอกอวบ คลึงเคล้นหยอกล้อกับปลายยอดทรวงไม่ยอมหยุดนิ่ง
“จะ...เจ้านายก็ปล่อยก้อยก่อนซิคะ กอดไว้อย่างนี้ก้อยจะไปอาบได้ยังไง” ลำตัวกลมกลึงแอ่นโค้งไหวสู้ฝ่ามือใหญ่ ขบกัดริมฝีปากไม่ยอมให้เสียงหลุดออกไปจากลำคออีกครั้งด้วยความอาย จนคิดว่าหน้าตาจะต้องแดงปลั่งเหมือนกับเอาไปจ่อไฟ
“เฮ้ย!! หยุดคิดถึงเรื่องน่าอายวันนั้นได้แล้วยัยก้อย”
สองมือเล็กยกขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ เพียงแค่คิดเท่านั้นเองแต่ไม่รู้ว่าความร้อนมันมาจากไหน พุ่งตัวไปรวมกันที่วงหน้าจนร้อนผ่าวไปหมด คิดแล้วก็อายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ถ้าวันนั้นรัฐภาสไม่หยุดเองป่านนี้เธอคงจะไม่เหลือสิ่งภาคภูมิใจแล้ว แต่แหม...นึกถึงเหตุการณ์วันน
