เวลาเท่าไหร่ไม่รู้ป่านทอลืมตาขึ้นในความมืด แล้วยกแขนข้างที่ถูกโซ่รัดข้อมือไว้ก็ไม่รู้สึกหนักเหมือนทุกครั้ง แต่มีสิ่งใหม่มาแทน แล้วสมองน้อยๆ ของหล่อนก็ประมวลเรื่องทุกอย่างเมื่อคืนนี้ หล่อนหลับตอนไหนเวลาไหนยังไม่รู้ คิดแล้วก็หน้าแดง แต่ว่าที่นี่ที่ไหนล่ะ
“หรือว่าจะเป็นโรงพยาบาล” หล่อนพึมพำเมื่อรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยและตัวรุมๆ
“เราไม่สบายเหรอ เขาพาเรามาเหรอ” เธอถามตัวเองในความมืด แล้วหนึ่งความคิดก็วูบไหวเข้ามาในหัว
“เราต้องหนี ไม่มีโซ่แล้วเราต้องหนี”
เธอบอกตัวเองแล้วกัดฟันดึงสายที่หลังมือของตัวเองออก คาดว่าคงเป็นสายน้ำเกลือ แม้จะรู้สึกเจ็บที่ดึงเข็มน้ำเกลือออก แต่ก็กัดฟันแน่นไม่ปล่อยเสียงร้องออกมา แล้วก็พาร่างอ่อนแรงมึนงงของตนก้าวลงจากเตียง มองไปยังทิศทางที่คิดว่าจะเป็นประตูห้อง และมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดเมื่อเดินคลำทางมาถึงประตูห้อง คลำหาที่เปิดแล้วพอดึงจะเปิดออกก็ต้องเซเสียหลักล้มลงกับ
