วิวาห์ซาตาน

ที่ตรงร้ายก็เพราะ...

"น้องสาวงั้นหรอ.."

ชนัญชิดามองภาพบนฝาผนังอีกครั้ง ฟันสวยบดบี้เข้าหากัน ก่อนที่เธอจะตวัดมองอีกคนแบบทันควัน

"คุณเป็นพี่ชายของนังผู้หญิงคนนั้น ก็เท่ากับว่า คุณไม่ได้อยู่ทีมฉัน.."

"แน่นอน.."

"..แล้วถ้าคุณแตะต้องน้องสาวของผม ผมไม่ไว้หน้าคุณแน่!"

"หึ.."

เธอแสยะยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะปรายตามองผู้ชายคนนั้นแบบซึ่งๆหน้า

"ที่แท้ก็มีที่มาที่ไปแบบนี้นี่เอง เอาเจ้าบ่าวของฉันไปให้น้องสาวของตัวเอง และเอาตัวเองมารับบทบาทของเจ้าบ่าวแทน ทำไมอ่ะ.. น้องสาวของคุณอยากมาก จนอยากได้คนของฉันอย่างนั้นน่ะเหรอ.."

"หุบปาก!"

เขาตวาดลั่น ก่อนจะกราดนิ้วมาชี้ที่หน้าของเธอ ห่างกันแค่ขนาดนิ้วกั้น

"อย่ามาพูดถึงน้องสาวของฉันแบบนั้น ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตอีกต่อไป"

สรรพนามของเขาเริ่มเปลี่ยนไป และเธอเอง ก็ไม่คิดจะไว้หน้าแล้วเช่นกัน

"ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ เคยถามน้องสาวตัวเองบ้างไหม ยุ่งกับของๆคนอื่นมันดียังไง คนประเภทนี้สมควรโดนน้ำกรดรดหน้า อ๊ะ.."

มือหนาตะปบที่ปลายคางของเธอโดยไว เธอรู้สึกเจ็บแปล๊บเพราะแรงบีบ จนเผลอนิ่วหน้า ก่อนที่เขาจะแค่นยิ้มออกมา

"ถ้าไม่อยากตาย อย่าแม้แต่จะคิดอะไรบ้าๆ เพราะถ้าเธอทำ คนที่จะโดนแบบนั้น ก็คือเธอ.."

เธอเผลอจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นอยู่นาน แว๊บหนึ่ง ที่เธอรู้สึกหวาดกลัวจนรู้สึกว่า เขาคือผู้ชายที่ไม่น่าเข้าใกล้ แต่แล้วมือหนาก็สะบัดออกห่าง จนใบหน้าของเธอต้องหันไปตามแรงมือ

"ฉันต้องการไปจากที่นี่ ไปให้พ้นบ้านหลังนี้ บ้านของพวกน่ารังเกียจ!"

"หึ.. ไม่เคยมีใครสั่งสอนเธอหรอ ว่าหลังแต่งงานต้องอยู่ที่บ้านของสามี จำเอาไว้ ว่าฉันไม่ยอมเสียสินสอดฟรีๆ ของที่ได้มา จะคุ้มค่ากับที่ฉันเสียไปรึเปล่ายังไม่รู้เลย!"

เธอเชิดหน้าใส่แววตาที่กำลังเหยียดหยาม เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะวกกลับมาที่ใบหน้าอย่างเดิม

"เอาสินสอดของนายไปสิ ฉันไม่ต้องการ ถ้าฉันรู้ว่านายเป็นใคร ฉันยอมหน้าแหกแบบไม่อาย"

"เหอะ.. เหรอ.. แต่เหมือนแม่เธอจะไม่คิดแบบนั้น ก็เห็นตัวสั่นใส่เงินของฉัน ยอมเซ็นตกลงยกลูกสาวให้ฉันอย่างยินดี โดยไม่สละเวลาอ่านสักนิด ว่าในกระดาษที่ลูกน้องของฉันเอาให้เซ็น มันระบุว่ายังไง.."

ความร้อนรุ่มหัวใจ ประดังเข้าใส่เธอในทันที

"ข้อตกลงอะไร เซ็นอะไร ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง"

"หึ.. ก็มัวแต่ฝันหวาน มองตัวเองในชุดเจ้าสาวอยู่ไง เลยไม่รู้ตัว ว่าแม่เธอยกเธอเป็นลายลักษณ์อักษรให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะเข้าห้องไปหาเธอด้วยซ้ำไป!"

"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ!"

"ทำเป็นจำคำพูดของแม่ตัวเองไม่ได้ เอาเป็นว่า เธอไปทบทวนเอาเองก็แล้วกัน ว่าแม่ของเธอเป็นคนแบบไหน แล้วเขาจะทำอะไรๆแบบที่ฉันพูดได้ไหม แล้วฉันจะบอกให้ถือว่าเอาบุญละกัน สัญญาฉบับนั้นระบุอย่างชัดเจนว่า ถ้าเจ้าสาวของฉันทำงามหน้า หนีตามผู้ชาย หรือหนีออกจากบ้านหลังนี้ไป ฉันจะฟ้องร้องค่าเสียหาย จากจำนวนของสินสอดสิบเท่า อยากทดลองเรื่องกฎหมายกับฉันเล่นๆก็ลองดู!"

เธอรับฟังคำขู่ด้วยความใจหาย ในขณะที่เขายกยิ้มที่มุมปากอย่างสบายใจ

ใช่ เธอจำได้ ว่าคำพูดของมารดาตัวเองเป็นแบบไหน จำได้ ว่าท่านต้องการให้เธอแต่งกับผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จะกัน และเธอก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าเขาจะวางแผนทำกับเธอถึงขนาดนี้

"อยู่ที่นี่ ทำตัวเป็นเมียที่ดี ถ้ามีเวลา.. ฉันจะแวะมาใช้บริการ!"

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว!"

"หึ.."

เขายกยิ้มออกมาอีกครั้ง พร้อมๆกับการใช้สายตาสำรวจไปตามเรือนร่างของเธอ

"รูปร่างหน้าตา ก็ถือว่าใช้ได้ คงไม่โง่บรมจนยอมเป็นเมียน้อยของผู้ชายที่มีเมียแล้วหรอกใช่ไหม ฉันหมายถึง.. น้องเขยของฉันไง หวังว่าเธอจะไม่ลักลอบออกไปหามัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ฉันเอาตาย!"

"หึ.. ทำไม น้องสาวนายมันรักเจ้าบ่าวของฉันมากอย่างนั้นสิ นางก็คงจะไม่รู้สินะ ว่าณัฐวัฒน์รักฉันมากแค่ไหน บางทีการที่คุณอ้างว่า เขาหนีงานแต่ง อาจจะมีคนบงการบังคับเขาอยู่เบื้องหลังก็ได้ ระวังให้ดีล่ะ ถ้าฉันมีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง ฉันจะทำให้น้องสาวของนาย น้ำตาเช็ดหัวเข่าให้ดู!"

"ควรตระหนักตามหลักความเป็นจริงมากกว่านี้ไหม เธอมีผัว เธอก็ควรปรนนิบัติผัวของตัวเอง ไม่ใช่จ้องจะเอาผัวของคนอื่น อย่าทำตัวเป็นนางมารร้าย จนชีวิตของตัวเองวุ่นวาย!"

"หึ.. ที่ฉันต้องร้าย ก็เพราะน้องสาวของนาย แย่งเจ้าบ่าวของฉัน.."