วิวาห์ซาตาน

ณ คอนโดมิเนียมหรูกลางกรุง "ขออนุญาตครับ" เสียงคมชัดดังขึ้นที่หน้าประตู ก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเสียง จะรีบเดินไวๆ เข้ามาหาคนที่เป็นเจ้านาย ที่เหมือนจะกำลังนั่งรอคอยเขาอยู่เช่นกัน "ข้อมูลของคุณ 'ชนัญชิดา' พร้อมรูปถ่าย อยู่ในซองเอกสารใบนี้แล้วครับ" "อืม.." ผู้เป็นนายตอบรับในลำคอเบาๆ จากนั้นเขาก็หยิบซองสีน้ำตาลเพื่อมองข่าวสารที่อยู่ในนั้นทันที ตาคมสีน้ำตาลเข้ม เพ่งมองรูปถ่ายบนมุมด้านขวาเป็นอันดับแรก จากนั้น เขาก็เพ่งสนใจรายละเอียดตรงประวัติเพียงเล็กน้อย เพียงครู่เดียว ตาคมคู่นั้นก็ตวัดมองที่รูปถ่ายใบเล็กๆนั่นดังเดิม "ข้อมูลนี้กรองมาอย่างดี นี่คือข้อมูลของคุณชนัญชิดาถูกต้องและครบถ้วนครับคุณเลอสรร" "อืม จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วย" "ครับ" ผู้ตอบรับ รับเอกสารซองสีน้ำตาลจากเจ้านายมาถือไว้อย่างเดิม เขาโค้งศีรษะเพียงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขาออกจากห้องทำงานอันเป็นส่วนตัวห้องนี้ไป.. . . . "พี่นัญ.. ขันหมากมาแล้วค่ะ" ผู้ที่นั่งมองตัวเองที่หน้ากระจกใส หันขวับไปมองโดยไว 'ชนัญชิดา' ฉีกยิ้มกว้าง โชว์ความงามที่บนใบหน้า จากนั้นผู้ที่เข้ามาส่งข่าว ก็รีบเข้ามาสำรวจความเรียบร้อยของนายสาวโดยไว "พี่นัญสวยมากค่ะ สวยที่สุดเท่าที่หนูเคยเห็นมา สวยเหมือนดารา คนทั้งงานรอคอยที่จะเห็นหน้าเจ้าสาวกันทั้งงานเลยค่ะ" "หึ.." คนฟังแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ คนพวกนั้นน่ะเหรอจะจริงใจ แค่อยากมาเห็น ว่างานแต่งของเธอจะใหญ่จริงไหม ก็คงจะแค่นั้นเอง "คุณผู้หญิงไม่พอใจมากนะคะ ที่ขบวนขันหมาก มาไม่ตรงตามเวลาที่นัดหมาย บางคนก็แอบนินทากันยกใหญ่ คุณผู้หญิงก็เลยไม่ชอบใจ เหมือนจะอารมณ์เสียอยู่มากเหมือนกันค่ะ" "อืม ช่างเถอะ ไหนๆเขาก็มาแล้วนี่ ลงไปข้างล่างได้แล้วไป ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ก็ให้ขึ้นมาตามฉัน" "ได้ค่ะ" สาวใช้ ที่อายุอานามไม่ได้ห่างจากเธอเท่าไหร่ รับคำโดยไว จากนั้นก็ขยับกายออกจากห้องในทันที เหลือทิ้งไว้เพียงคนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาว ที่ยืนมองตัวเองผ่านกระจกใสด้วยความพอใจ.. วันนี้เป็นวันแต่งงานระหว่างเธอ กับ ณัฐวัฒน์ คนรักที่คบหากันมาหลายปี เรามีแพลนที่จะแต่งงานกันมาค่อนข้างจะนาน จนกระทั่งฝ่ายชายพาผู้ใหญ่มาสู่ขอเธอตามประเพณี และเธอก็พร้อมที่จะแต่งงานทันที พร้อมที่จะเผชิญหน้า กับผู้หญิงที่พยายามจะเข้ามายุ่งกับว่าที่สามีของเธอ ไม่ว่ามันจะมีเยอะแค่ไหนก็ตาม เสียงแห่ของขบวนขันหมากด่านล่างเงียบเสียงไป ก่อนที่ประตูห้องที่เธอพักอยู่ในตอนนี้ จะถูกคนมือดีผลักเข้ามา ร่างที่อยู่ในชุดเจ้าสาว หันกลับไปเผชิญหน้า เธอคงจะด่าเข้าให้ เมื่อคนที่เข้ามา ไม่มีมารยาทแม้กระทั่งเคาะประตู แต่อยู่ๆ คิ้วสวยได้รูปก็นิ่วเข้าหากัน จากนั้นเธอก็ตวาดออกไป "เข้ามาทำไม" "มารับตัวเจ้าสาว.." คำพูดของเขา ทำให้คนที่อยู่ในชุดเจ้าสาว งุนงงมากกว่าเก่า "ใครสั่งไม่ทราบ!" "เจ้าบ่าว ก็ต้องมารับตัวเจ้าสาวสิ" "นายไม่ใช่เจ้าบ่าวของฉัน.." เธอรีบตวาดไปทันควัน จากนั้นก็ใช้สายตาดุจนางพญาเหยี่ยว มองบุคคลตรงหน้าอย่างไม่พอใจ รูปร่างสูงโปร่งดูดี กับใบหน้าคมคายที่เห็น การแต่งตัว ท่าทีและบุคลิก แม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ แม้จะมองเพียงแค่ผ่านๆ แต่เธอกลับเกิดมีความรู้สึกบางอย่าง ได้มากเช่นกัน "แต่ขบวนขันหมากที่ยกมาวันนี้ เป็นของฉัน.." "เข้าใจอะไรผิดไหม โรงแรมนี้ เป็นที่จัดงานแต่งของฉัน! เอาขบวนขันหมากของนายกลับไป.. เอาเจ้าบ่าวของฉันคืนมา.." "แต่นายณัฐวัฒน์คงไม่มา!" ชนัญชิดานิ่วหน้าทันที "หมายความว่ายังไง นายรู้จักเจ้าบ่าวของฉันได้ยังไง.." "หมายความว่า.. นายณัฐวัฒิไม่แต่งยังไงล่ะ" "ไม่จริง!" "จริง!" แล้วเธอก็หันขวับไปมองเจ้าของเสียงที่พูดข่มทับตามหลังเธอ ที่กำลังเดินหน้าตึงเข้ามา "คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ ขบวนขันหมากที่อยู่ด้านล่างไม่ใช่ของณัฐเหรอคะ.." "ไม่ใช่ ไม่มีขันหมากของนายณัฐวัฒน์ทั้งนั้น มีแต่ของคนนี้ ที่เขาหอบมาแต่งแก" "มาแต่งทำไมคะ เราไม่รู้จักกัน" แน่นอนว่า เธอปฏิเสธทันที "แต่ผมรู้จักคุณ ผมมาสู่ขอคุณตามประเพณีทุกอย่าง สินสอดวางให้ผู้ใหญ่ที่ด้านล่าง แล้วผมก็ต้องการตัวเจ้าสาวของผมกลับไปด้วยกัน!" "ไม่มีทาง เอาของๆนายกลับไป เอาเจ้าบ่าวของฉันคืนมา!" "มันไม่มีวันมา จะยอมเสียหน้า.. ยกเลิกงานแต่งไหมล่ะ" เขาพูดเหมือนเหนือกว่า รอยยิ้มหยันปรากฎที่ใบหน้า แล้วในขณะที่เธอส่ายหน้าไปมา มารดาของเธอก็รีบพูดแทรกทันที "ไม่มีทางยกเลิก เขาวางสินสอดที่ด้านล่างแล้ว ต้องแต่ง แกจะมาทำให้พ่อกับแม่เสียหน้าไม่ได้นะชนัญชิดา" "แต่คุณแม่คะ นัญจะแต่งกับณัฐนะคะ นัญต้องการแต่งกับคนรักของนัญ" "แต่นายณัฐวัฒิมีภรรยาอยู่แล้ว และเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย" แล้วหลักฐานที่เขานำมาแสดง ก็ทำให้เธอใจหาย หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ ตากลมโตสั่นระริก กวาดมองรายชื่อที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้น ก่อนที่เธอจะขย้ำและปามันลงพื้นโดยไว "เห็นแล้วใช่ไหม ว่าทำไมมันถึงมาแต่งกับคุณไม่ได้ หนทางที่จะไม่ทำให้คุณเสียหาย คือคุณต้องแต่งงานกับผม เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหายและอับอาย"