วิวาห์ซาตาน

ผู้หญิงคนนี้คือ...

'มีบางเหตุผล ที่ทำให้คนอย่างผม ไม่ชอบคนอย่างมัน!'

ประโยคบอกเล่าประโยคนั้น มันหมายความว่ายังไง เขามีอะไรในใจ โกรธเกลียดเจ้าบ่าวตัวจริงของเธอเรื่องอะไร แล้วการที่เขามาปรากฏตัวนี่ละ มันเกี่ยวข้องกันยังไง!

ชนัญชิดา จำต้องรวบรวมสติอีกครั้ง พยายามที่จะไม่วู่วาม และเลือกที่จะถามออกไปดีๆ

"คุณเป็นใคร.. ฉันหมายถึง ชื่อเสียง นามสกุล อาชีพการงาน ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักคุณ!"

แน่นอนสิ.. เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะรู้จักผู้คนเยอะมาก แต่ผู้ชายทรงโปรไฟล์ดีคนนี้ เธอกลับไม่ยักจะรู้จัก ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเสียด้วยซ้ำ

"แต่แปลก ที่ผมรู้จักคุณ ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของคุณมาแบบไม่หวาดไม่ไหว โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย!"

ใบหน้านิ่งหันมาในทิศทางของเธอตรงๆ และคำพูดนั้น มันก็ทำให้เธอแสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆเช่นกัน

"มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณ คุณเชื่อเพียงข่าวลืออย่างนั้นหรอ.."

"คุณควรดีใจ ที่หลุดพ้นจากผู้ชายอย่างนายณัฐวัฒน์ และก็มีผู้หญิงโชคร้าย ที่มีชีวิตพัวพันกับคนอย่างมันแทนคุณ!"

"สีหน้าของคุณ บ่งบอกว่าสงสารผู้หญิงสารเลวพวกนั้น!"

เธอหลุดคำพูดที่สงสัย เพราะประโยคที่เขาบอกเล่าเป็นประโยคสุดท้าย เธอจับพิรุธได้เต็มๆ ผู้ชายอย่างเขา กำลังเข้าข้างพวกผู้หญิงสารเลวพวกนั้น พวกผู้หญิงไร้ยางอาย ที่จ้องจะแย่งแฟนคนอื่นไปครอบครอง

"ว่าไงนะ.. สารเลวงั้นเหรอ!"

เขาหันกลับมาจ้องที่เธอ ตาคมสีน้ำตาลเข้ม ทอประกายความไม่พอใจ กรามของเขาเริ่มบดเข้าหากัน เพื่อบ่งบอกว่า ความคิดของเราไม่ตรงกัน

"ผู้หญิงที่จ้องแต่จะแย่งแฟนชาวบ้าน ไม่เรียกว่าเลว แล้วจะให้เรียกว่าอะไร?!"

เธอเลิกคิ้วใส่ ในขณะที่เขาก็ได้แต่ลั่นวาจาแสนร้ายกาจออกมา

"เจ้าบ่าวที่เธอจะแต่งงานด้วยต่างหากที่สารเลว ผู้ชายสารเลว ที่สร้างเวรสร้างกรรมกับผู้หญิงเอาไว้ตั้งมากมาย คนอย่างมัน สมควรจับมาเป็นเป้ายิงเล่นด้วยซ้ำไป!"

เธอรีบเงียบปากโดยไว ก่อนจะขยับกายออกห่างทันที เธอเห็นบางสิ่งบางอย่าง ที่ผู้ชายอีกคนที่เข้ามากระซิบกับเขาตอนที่อยู่ในงาน มีบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกระบอกปืน วางทับอยู่บนตัก เหมือนกับว่า เขาต้องการหยิบมันออกมาเพื่อข่มทับเธอ

ก็ไม่ใช่ว่ากลัวอะไรมากมาย แต่เธอก็ไม่ควรเอาชีวิตมาทิ้งกับใครก็ไม่รู้เช่นกัน

"คุณจะพาฉันไปที่ไหน ฉันยะ.."

"บ้านของเรา"

เขารีบแทรกอย่างเสียมารยาท ก่อนที่รถหรูคันที่เธอนั่ง จะแล่นเข้าสู่ประตูรั้วของบ้านหลังใหญ่ ซึ่งแน่นอน ว่าถ้าบ้านจะขนาดนี้ ก็ไม่ต้องพูดถึงฐานะด้วยซ้ำไป

"เชิญ"

ในความสงสัย ถูกเก็บมิดลงไป เมื่อดวงตาสีน้ำเข้ม ตวัดเพ่งมองมา ดวงตาของเขาน่าค้นหา และเธอก็รู้สึกว่า มันน่ากลัวเช่นกัน

เธอยอมเดินเข้าบ้านหลังนั้นตามคำเชิญ ในขณะที่เขาก็เดินไป พูดไป

"กระเป๋าของคุณ ทางบ้านของคุณกำลังเก็บข้าวของให้ คนของผม จะนำมาตามหลัง คุณจะต้องอยู่ที่นี่ บ้านหลังนี้ เพราะคุณเป็นภรรยาของผม ผมไม่มีสิ่งใดที่จะห้ามไม่ให้คุณทำ คุณมีสิทธิ์ทำได้ทุกอย่าง แล้วแต่คุณจะบงการชีวิตของคุณเอง ยกเว้นทำให้ตัวผมและตัวคุณเองเสียหาย จนกลายมีข่าวฉาวจนแก้ไปไม่ได้ เท่านั้นเอง!"

เธอเชิดหน้าตั้งคอตรงเล็กน้อย เมื่อถูกออกคำสั่ง เขาคงจะไม่เคยรู้ ว่าตลอดชีวิตนี้ ไม่เคยมีใครมาออกคำสั่ง และบงการชีวิตของเธอได้เลย

"ฉันเองก็มีเรื่องจะขอเหมือนกัน"

"ว่ามา.."

"ฉันต้องการใช้คุณเป็นหุ่นเชิด หยามผู้ชายที่มันกล้าทิ้งงานแต่งงานของฉัน ฉันอยากได้ลูกน้องมือดีของคุณสักสองคน ให้ไปกับฉัน เพื่อไปสั่งสอนพวกมัน!"

"พวกมัน?"

"ก็เจ้าบ่าวตัวจริงของฉัน และผู้หญิงสารเลวนั่นไง ฉันจะไปสั่งสอนมัน ให้มันหลาบจำ ทีหลังจะได้ไม่กล้ายุ่งกับคนมีเจ้าของอีก ผู้หญิงพวกนั้นทำตัวเหมือนเมียน้อย ฉันจะสั่งสอนมัน อ๊ะ.."

และแล้วเสียงของเธอก็ถูกกลืนหาย เมื่อดวงตาของเธอปะทะกับกรอบรูปใบใหญ่

"ผู้หญิงคนนั้น.."

ใช่ เธอเห็นเป็นรูปผู้หญิงคนนั้น คนที่อยู่ในรูปถ่ายกับเจ้าบ่าวตัวจริงของเธอ แล้วทำไมภาพของเธอถึงมาอยู่ในบ้านหลังนี้ เขามีส่วนเกี่ยวข้องกันยังไง

"ผู้หญิงคนนี้เป็น.."

"ถ้าคุณแตะต้องน้องสาวผม แม้แต่ปลายก้อย ผมจะฆ่าคุณ!"