ตาคมสีน้ำตาลเข้มจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของเขาไม่หวาดหวั่น กรามบดเข้ากัน และกำสิ่งของที่อยู่ในมือแน่นเหมือนกับกลัวว่ามันจะหลุดหาย ชนัญชิดาท้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่มีใครบอกเขา ทำไมเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"คุณเลอ.. ฮึก.. คุณเลอทำคุณนัญนี่คะ คุณเลอผลักคุณนัญ คุณนัญล้มแล้วปวดท้องหนักมาก แล้วคนที่บ้านก็ไม่มีใครมาช่วยคุณนัญเลยสักคน"
"ว่าไงนะ.. ทำไมไม่ช่วย ทำไมไม่ช่วยเมียฉัน เสนอหน้าอยู่กันทำไม!"
เขาหันตะคอกใส่คนรับใช้ในระแวกนั้นจนสุดเสียง ดวงตาเริ่มร้อนผ่าว พ่นลมออกจากปากหนักๆ และใช้ความคิดแบบสุดๆเช่นกัน
"ใครเป็นคนพานัญไปโรงพยาบาล ไปโรงพยาบาลไหน!"
"คุณนัญไป.. ไปคนเดียวค่ะ ไปแท็กซี่ค่ะ"
"ว่าไงนะ.. ทำไมปล่อยไปคนเดียว ทำไมไม่มีใครดูแลเมียฉันสักคน อย่างถูกไล่ออกกันหมดรึไงห๊ะ!"
เขาแหกปากที่คิดว่าดังที่สุดออกมา ในขณะที่ทุกคนก้มหน้า และมีแต่ป้าใหญ่เท่านั้นที่กล้าพูดออกมา
"ก็ผู้หญิงคนนั้นทำคุ
