“คุณชายหวัง รอนานหรือไม่เจ้าคะ” หนิงลู่ซือผลักประตูเข้าไปในห้องรับรองก็เห็นหวังซีฮันนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้
“ไม่นาน”
“เช่นนั้นเราไปกันเลยดีหรือไม่เจ้าคะ”
“ไปกันเลย” หวังซีฮันลุกขึ้นและเดินตามหนิงลู่ซือออกจากห้อง เพื่อไปร้านขายใบชา
“เจ้าจะนั่งรถม้าไปหรือไม่ ถ้านั่งข้าจะให้คนไปนำรถม้าจากที่บ้านมารับ” เมื่อเดินพ้นประตูห้องรับรองหวังซีฮันก็ถามหนิงลู่ซือ
“ร้านที่ท่านจะพาไปอยู่ไกลมากหรือเจ้าคะ” ถ้าไกลมากนางคงเกรงใจเขาแย่
“ไม่ไกลหรอก ถ้าเดินก็ใช้เวลาไม่ถึง 1 เค่อ” ชายหนุ่มตอบ
“เช่นนั้นเราเดินกันไปดีกว่าเจ้าค่ะ จะให้เดินดูสิ่งของ ร้านค้า และผู้คนไปด้วย”
“เอาตามเจ้าว่า”
หนึ่งบุรุษ หนึ่งสตรี เดินเคียงข้างกันไปเรื่อยๆ
“ท่านแม่บอกว่าขนมของเจ้าอร่อยยิ่ง” หวังซีฮันชวนหนิงลู่ซือคุยระหว่างทางที่เดินไปร้านขายใบชา เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป
“ฝากขอบคุณท่านแม่ของท่านด้วยนะเจ้าคะ ไว้วันหล
