Keep My Love : EP 4
1397 คำ
Keep My Love
ตอนที่ 4
Leeno Part:
หลังจากแยกกับมินมิน
“อ้าว! อยู่นี่นี่เอง พวกกูสองคนหาตั้งนาน”
นีย์กับโลนเดินมากอดคอลีโน่จากด้านหลัง
“พอเห็นน้องมินมินเดินออกไป ก็เดินตามออกไปเลยนะ คิดว่าไม่รู้? ไม่เนียนเลยว่ะเพื่อน ปกติคุณลีโน่สุดหล่อ จะไม่สนใจใคร ไม่คุย ไม่เข้าหาใครก่อน แล้วนี่มันอะไรกับครับ หรือว่า..ที่ผ่านมายังไม่ถูกใจ แต่ถูกใจคนนี้สินะเพื่อนรัก”
โลนแกล้งพูดแซวขึ้น
“พูดอีกก็ถูกอีกครับเพื่อนโลน” นีย์พูดแหย่เสริม
“เพิ่งรู้จักกัน ก็แค่คุยปกติ” ลีโน่ตอบกลับไป
“คุยปกติ! จริงเหรอครับ? แต่คิดว่าไม่น่าใช่นะ ก็เห็นทีกับคนอื่น ๆ ไม่เป็นแบบนี้นี่หว่า ต่อให้สวยแค่ไหน ถ้าคุณลีโน่ไม่สน ก็ไม่พูดด้วย ออกอาการรำคาญอยู่บ่อย ๆ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นเพื่อนเข้าหาผู้หญิงก่อน ชอบก็บอกชอบดิวะ”
นีย์ยังแกล้งแหย่ลีโน่ไม่เลิก ด้านลีโน่ก็เงียบ และไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกมา
หึ! โลนหัวเราะในลำคอ แล้วมองหน้าลีโน่ เพราะเขารู้ว่าเพื่อนของเขาคิดอะไรอยู่
“นี่ถ้าหาตัวไม่เจอ ก็จะเบี้ยวนัดใช่ไหมวะ แล้วที่เดินตากฝนเป็นพระเอกเอ็มวี คือโดนน้องเค้าปฏิเสธมา?"
โลนถามต่อ
"จะเบี้ยวนัด เพราะปากของมึงนี่แหละ" ลีโน่เอ่ยสวนขึ้นทันที
"หรือว่าที่ไอ้โลนเป็นเรื่องจริง ที่ว่าโดนน้องเค้าปฏิเสธมา ที่ถามก็เพราะอยากรู้ไง ร่มมีก็ไม่กาง ถามก็ไม่ตอบ ..บอกเค้าหน่อยครับ เค้าอยากรู้”
“คำว่าเค้า เก็บไว้ใช้กับแฟนเถอะไอ้นีย์ ไม่ใช่มาใช้อ้อนเพื่อน”
"ก็ยังไม่มีแฟน ขอเพื่อนหน่อยไม่ได้หรือไง"
"คุยกับสาวไม่ซ้ำหน้าอย่างนาย ผู้หญิงที่ไหนอยากจะเป็นแฟนกับคนเจ้าชู้กันล่ะ"
"เพื่อนโลนก็พูดไป..คนมันเฟรนลี่นี่ แถมหล่อ สาว ๆ ก็อยากคุยด้วยเยอะเป็นธรรมดาคร้าบ!"
"เออ! ไอ้คนกะหล่อนเอ้ย!"
"ขอบคุณ จะถือว่านี่คือคำชมนะเพื่อนโลน"
"จะไปกันได้ยัง ถ้ายังเถียงกันไม่จบ กูจะได้กลับบ้านก่อน"
"ไปครับไป"
จากนั้น ทั้งสามคนก็ ไปร้านประจำของพวกเขา ซึ่งมันอยู่ด้านหลังของมหา'ลัยนี่เอง
“เออนี่ พรุ่งนี้มันเป็นวันเกิดของไอ้ภีม” นีย์เอ่ยขึ้น
ภีมคือเพื่อนอีกคน ซึ่งเรียนอยู่คนละมหา'ลัย แต่พวกเขาก็นัดเจอกันอยู่บ่อย ๆ
“แกล้งเซอร์ไพรส์อะไรมันดี” โลนเอ่ยขึ้น
เรื่องแบบนี้ไม่ต้องห่วงครับ คนคิดคือนีย์ วางแผนได้ดีเสมอ
“เอางี้มั้ย อาจจะเป็นการเซอร์ไพรส์ทั่วไป แต่ก็ยังไม่เคยแกล้งเซอร์ไพรส์ภีมแบบนี้” นีย์เอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้ม
“พวกเราไปถึงที่นัดเจอก่อนไอ้ภีม พอรู้ว่า ไอ้ภีมมาถึงแล้ว พวกเราก็แกล้งบอกว่า เราไปกันไม่ได้แล้ว จากนั้นก็เริ่มปฏิบัติการขั้นต่อไป”
“ไอ้ภีมจะไม่รู้จริง ๆ หรอ” ลีโน่เอ่ยถาม
“นั่นดิ จะเซอร์ไพรส์อะไรมันน่ะ ยากหน่อยนะ”
โลนเสริม เพราะสำหรับภีม แค่พวกเราคิดว่ากำลังจะเซอร์ไพรส์ ภีมก็รู้ตัวเกือบทุกครั้ง
“ก็จริง”
“งั้นแบบนี้ดีกว่า” นีย์พูดต่อ
หลังจาก วางแผนการเซอร์ไพรส์แล้ว พวกเขาก็หาที่นั่งคุยกันต่อ ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
วันต่อมา..
“มินมิน” ลีโน่เอ่ยเรียกเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินอยู่
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ พอดีว่าจะซื้อของไปทำ อาหาร เอาไปฝากเพื่อนพรุ่งนี้หน่อย”
ลีโน่เอ่ยชวน และแอบหวังว่า อีกคนคงจะไม่ปฏิเสธ
“มินมินหรอคะ” ตอนนี้ที่ยืนอยู่ก็มีแค่เรา
“ก็คุยกับเธอ จะให้เป็นใคร”
"อ๋อค่ะ..ได้สิคะ แล้วพี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอคะ"
"ไม่มี แล้วเธอล่ะ"
"มินมินเพิ่งจะเรียนเสร็จตะกี้เองค่ะ คิดว่าจะไม่ได้เจอพี่ซะแล้ววันนี้"
"ทำไมล่ะ"
"ก็มินมินเอาร่มมาคืนพี่ไงคะ"
"อืม.."
ความจริง ลีโน่ตั้งใจจะมารอเธอ แต่แกล้งทำเป็นว่า เจอกันโดยบังเอิญ
@ห้างสรรพสินค้า
“ทำไมพี่ถึงชวนมินมินหรอคะ”
“ก็เจอเธอพอดีน่ะ เลยชวนดู”
“ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนพี่” ลีโน่พูดต่อ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“แล้วนี่จะซื้ออะไรมั้ย” ลีโน่ถามเธอ
“เดี๋ยวมินมินไปเลือกของตรงนั้นนะคะ”
“ฉันไปด้วย” ว่าแล้วเขาก็เดินไปกับเธอ
“ซื้อของเสร็จจะไปไหนอีกหรือเปล่า”
“ได้หมดค่ะ”
“งั้นพามาทิ้งไว้แถวนี้แล้วกันนะ”
“ใจร้ายมากกกก ถ้าชวนแล้วพามาทิ้ง”
แล้วมินมินก็หันมาทำหน้ายู่ใส่อีกคนทันที
“น่ารักดี..พี่ล้อเล่นหรอกน่า” เขาเผลหลุดชมเธอ แต่เธอได้ยินมันไม่ถนัด
“เมื่อกี้..พี่ว่าอะไรนะคะ”
“เธอก็ได้ยินอ่ะ ไม่อยากพูดซ้ำ”
“แต่มินมินอยากได้ยินอีกนะคะ เมื่อกี้พี่พูดเบามากเลย มันฟังไม่ค่อยชัดค่ะ” เธอหันกลับมายิ้มบาง ๆ
“ไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร”
“อะไรของพี่เนี้ย! เย็นชาสุด ๆ”
“แต่กับเธอ..ตอนนี้ฉันไม่ได้เย็นชาเลยนะ”
ใช่! บุคลิกของเขาอาจจะเป็นเหมือนกับฉายานั้น แต่เขาไม่ได้นิ่งเมื่ออยู่กับเธอ
มินเมินงียบไปสักพักนึง ก่อนที่จะหันมาบอกเขาว่าจะเดินไปดูของข้างหน้าอีกหน่อย แล้วก็รีบเดินไปทันที เขาจึงเดินไปตามหลังเธอไป
“ทำไมต้องเดินยิ้มคนเดียวด้วยล่ะ ชอบก็คือชอบ ไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลย”
“จริงด้วยนะคะ พี่รู้ว่ามินมินชอบพี่แล้วนี่นา” เธอเอ่ย
“ฉันก็รู้ว่าคนอื่นชอบ แต่ไม่ได้สนใจเพราะสนใจแค่คนเดียว” ผมหมายถึง..
“ชอบพูดให้คนฟังต้องคอยแปลความหมายอยู่เรื่อยเลย” เธอบ่นพึมพำ พร้อมกับยิ้มตอบกลับ
“แล้วชอบคนพูดมากหรือเปล่า” ผมแกล้งพูดหยอกออกไป รู้สึกว่าไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
“ถ้าบอกว่าชอบน้อยล่ะคะ”
“ถ้าบอกว่าชอบน้อย แปลว่าไม่ใช่ความจริง” เขาย้อนตอบเธอ
“วันที่พี่ดูแปลก ๆ นะคะ..ฮ่า ๆๆ”
“ก็แปลกแค่ตอนอยู่กับใครบางคน”
ถึงเขาจะพูดสั้นไปในบางครั้ง แต่ประโยคของเขาก็มีความหมายที่ยาว
“ปกติฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มานานแล้วมั้ง ไม่ว่าจะมีใครผ่านเข้ามา บางทีคนที่รออาจจะใช่มากกว่าคนที่ผ่านเข้ามาก็ได้”
“หมายความว่า..พี่มีคนที่รออยู่หรอคะ”
“อืม ฉันก็ยังใช้ชีวิตประจำวันอย่างปกติ ไม่ได้พูดคุยกับใครคนนั้น ปล่อยให้เวลาล่วงเลย จะว่าไป ถ้าช้ากว่านี้อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกัน แต่ถ้าเป็นคู่กัน ยังไงก็มีวันเวลาที่เหมาะสมให้เริ่มต้น”
มินมินพยักหน้าเบา ๆ กับสิ่งที่พี่ลีโอพูดให้ฟัง แต่มินมินยังคงไม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร
LeenoTalk:
เขาหมายถึง.. เขาไม่ได้มองใครคนไหน ไม่เคยพูดหลายประโยคกับผู้หญิงคนอื่น
แต่ทำไมเขาถึงพูดหลายประโยคกับเธอ นั่นก็เพราะ.. เพราะรู้สึกดีกับเธอมานานแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยพูดคำ ๆ นึงออกไปให้เธอได้รู้ เหมือนกับเธอที่ไม่เคยบอกกับเขาเช่นกัน
เราต่างเก็บคำนั้นเอาไว้ในใจ เหตุผลของเธอคือ ไม่พูดดีกว่า ส่วนเหตุผลของเขาคือ สักวัน วันเวลาของเราจะเหมาะสมในสักวัน ถ้ามันใช่ก็คือใช่
ลีโน่กำบังคิดอะไรในใจ พลางกับมองมินที่เดินอยู่ข้างหน้า
“ความจริงแล้ว..ฉันชอบเธอนะ แต่ฉันแค่ไม่เคยพูด หรือแสดงออก”
สิ่งที่เขาพูดออกมา ตอนนี้เธออาจจะไม่ได้ยิน แต่อีกไม่นานเธอจะได้รู้
Leeno End
*********************
ชอบน้องก็รีบแสดงตัวด่วน ๆ นะคะคุณพี่
- ผู้เขียน
