“คีธ...ปล่อยนะคะ!” ทิพชยาร้องลั่นเมื่อเขาหมุนร่างของเธอกลับไปเผชิญหน้าอีกครั้ง
“คุณจะบ้ารึไง! วิคเตอร์มันไม่เคยจริงใจกับใคร รึคุณอยากจะไปเป็นโสเภณีให้ไอ้พวกมาเฟียนั่น!”
“ถ้ามันจะคุ้มค่า!” ทิพชยาตอกกลับใส่หน้าเขา น้ำตาของเธอเหือดแห้งไปตอนไหนไม่รู้ได้ มีแต่หัวใจที่ร่ำไห้กับความเจ็บช้ำ
“ถ้าการไปเป็นโสเภณีให้คนพวกนั้นมันเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยพ่อของฉันได้ ฉันจะทำ!”
“ให้ตายเถอะ!...ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้นและก็หยุดพูดเรื่องงี่เง่านี่ซะที”
“ไม่!...ฉันจะพูดให้คุณฟัง คุณจะได้รู้ว่าคุณก็ไม่ได้ต่างไปจากคนพวกนั้นสักเท่าไหร่เลย”
“แทม...ผมบอกให้คุณหยุด”
“ไม่...คีธ...อื้อ” ทิพชยาดึงดันแต่ไม่อาจต้านทานจูบหนักที่เขาบดขยี้ลงมาได้ โคเลสนิกเหมือนคนบ้าคลั่ง เขากอดรัดเธอแน่นด้วยอารมณ์ที่แตกปะทุเหมือนภูเขาไฟระเบิด เขาโกรธความถือดีของทิพชยา โมโหที่เธอทำราวกับว่าเขาไม่เคยมีความสำคัญ
ร่างเล็กบอบบางดึงทึ้งแ
