อาญาพิศวาสมาเฟีย

อดีตอันเจ็บปวดและผิดหวังเปลี่ยนอดีตนักมวยอย่าง โคเลสนิก รอชนีเชนโก ซึ่งผันตัวเองมาเป็นโปรโมเตอร์มวยอันดับหนึ่งของอเมริกากลายเป็นคนหยิ่งทะนงและเลือดเย็น เขารอคอยเวลาที่จะแก้แค้นเอาคืนกระทั่งวันหนึ่งที่ลูกสาวของคนที่เคยทำให้ชีวิตของเขาต้องพินาศก้าวเข้ามา...แทมมี่ หรือ ทิพชยา ไนต์ ไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสองปีที่แล้วกับคนที่เธอเคยแอบรัก สุดท้ายเธอเองต้องกลายเป็นเบี้ยเดินเกมบนกระดานแห่งความพยาบาทอย่างไม่อาจเลี่ยง ทิพชยาเพ่งพินิจหน้าปกนิตยสารในมือด้วยความสนใจเป็นเวลานานทีเดียว บนหน้านิตยสารไทม์ซึ่งเป็นหนังสือที่มีคนดังระดับโลกขึ้นปกนั้นคือใบหน้าคร้ามคมของบุรุษซึ่งหญิงสาวลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น ในวัยยี่สิบปีบริบูรณ์ บุตรสาวคนเดียวของโปรโมเตอร์มวยคนดังของอเมริกา ยาซาโน่ ไนต์ คุ้นเคยและจดจำความหล่อเหลานั้นได้ไม่เคยลืม เจ้าของใบหน้าคมคายผู้มีผิวสีแทนกร้านแดดดูคมเข้มอย่างหนุ่มรัสเซีย เรือนผมสีน้ำตาลบรูเน็ตนั้นดูอบอุ่นทว่าดวงตาสีน้ำตาลเข้มแกมทองแดงกลับดูแข็งกร้าวไม่เกรงกลัวใคร จมูกโด่งยาวเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักหนาและรอยกดลึกข้างแก้มทั้งสองซึ่งเป็นรอยลักยิ้มที่ยังตราตรึงในความทรงจำของหญิงสาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นเสมอ “ลูกคงยังจำเขาได้สินะ โคเลสนิก รอชนีเชนโก?” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างบอบบางในชุดกระโปรงฉลุลูกไม้ทั้งตัวหันกลับไปยังประตูห้องทำงานซึ่งที่นั่นชายชาวญี่ปุ่นทว่ารูปร่างสูงใหญ่ยืนมองมาด้วยแววตาอันอบอุ่น “คุณพ่อ...มานานแล้วหรือคะ?” ทิพชยาถามก่อนวางนิตยสารเล่มนั้นลงบนโต๊ะ ยาซาโน่ในชุดลำลองดูสบาย ๆ ก้าวเข้ามาในห้องทำงานอันโอ่อ่าของเขาและหยุดลงตรงหน้าบุตรสาวคนเดียวซึ่งเขาเพิ่งเรียกตัวเธอกลับมาจากมหาวิทยาลัยเซ็นทรัล เซนต์ มาร์ติน ในลอนดอนอย่างกะทันหัน ชายวัยห้าสิบซึ่งใบหน้าคมสันนั้นยังดูกร้าวแกร่งตามแบบฉบับของชาวอาทิตย์อุทัยที่มีเชื่อสายอเมริกันครึ่งหนึ่งไล้นิ้วไปบนเรือนผมสีวอลนัทเงางามของบุตรสาวและยิ้มจาง ๆ “พ่อก็เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่ พอคนขับรถรายงานว่าลูกกลับมาถึงแล้วพ่อก็รีบกลับมาจากที่ทำงานทันที” ที่ทำงานซึ่งยาซาโน่กล่าวถึงคือบริษัทซึ่งเขากุมบังเ**ยนเป็นผู้อำนวยการใหญ่ในฐานะโปรโมเตอร์มวยชั้นนำของอเมริกา ไนต์ บอกซิ่ง โปรโมชั่น ซึ่งมีสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงแอตแลนตา “แทมมี่...ลูกสบายดีมั้ย ดูผอมไปมากนะ เรียนหนักหรือ?” ยาซาโน่ถามเสียงเนิบเนือย “แทมสบายดีค่ะพ่อ ว่าแต่คุณพ่อเถอะค่ะ ดูหน้าตาไม่ค่อยสบายเลย งานที่บริษัทยุ่งมากหรือคะ...แล้ว...คุณพ่อมีอะไรด่วนหรือเปล่าคะถึงได้เรียกตัวหนูกลับมากะทันหันแบบนี้” จบคำถามนั้นหญิงสาวก็ได้ยินเสียงชายวัยกลางคนถอนหายใจ แม้เสียงนั้นจะเบาแต่สำหรับทิพชยามันบ่งบอกว่าบิดากำลังมีปัญหาหนักอยู่ในใจ “ว่ากันตามจริงมันก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างด่วนมาก...สำหรับพวกเรา” ยาซาโน่ว่าพลางหันไปยังโต๊ะทำงานของเขาและค้ำมือข้างหนึ่งไว้ขอบโต๊ะ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปยังนิตยสารที่บุตรสาวเพิ่งวางมันลงเมื่อครู่ “บริษัทของเรากำลังประสบปัญหา ลูกอาจนึกไปไม่ถึงว่าบริษัทโปรโมเตอร์ชั้นนำของอเมริกาอย่างไนต์ บ๊อกซิ่ง โปรโมชั่นกำลังแย่เพราะตอนนี้นักมวยในสังกัดของเราพร้อมใจกันย้ายค่ายไปอยู่บริษัทอื่นกันหมด” “ว่ายังไงนะคะคุณพ่อ?” ทิพชยาขึ้นเสียงสูง เธอขมวดคิ้วมุ่นกระทั่งยาซาโน่กล่าวต่อ “มันอาจฟังดูเป็นเรื่องธรรมดาที่นักกีฬาไม่ว่าจะเป็นประเภทไหนก็ย่อมอยากไปอยู่ในที่ที่ให้ผลตอบแทนคุ้มกว่า แต่มันก็มีเรื่องที่น่าหนักใจมากกว่าการย้ายค่ายที่เป็นเรื่องปกติธรรมดาของนักมวยในสังกัดของเรา” ยาซาโน่หยุดไปชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจซ้ำอีก ใบหน้าของเขาบอกความเป็นกังวลจนทิพชยาก็พลอยรู้สึกอึดอัดตามไปด้วย “พวกนักมวยดังที่เคยสังกัดบริษัทของเราย้ายไปอยู่กับอาคิลลา (Aquila) เกือบหมด” “อาคิลลา อย่างนั้นหรือคะ?” ความสงสัยและกระหายรู้กระจายอยู่ในดวงตาคู่งาม กระทั่งบิดาของเธอหยิบนิตยสารเล่มเดิมขึ้นมาและยื่นกลับไปให้เธอ “เขาคืออาคิลลา หรือในแวดวงหมัดมวยรู้จักดีในชื่อ ดิ อีเกิล...โปรโมเตอร์ค่ายมวยยักษ์ใหญ่ที่กำลังผงาดขึ้นมาเป็นพญาอินทรีบดบังรัศมีของไนต์ บ็อกซิ่ง โปรโมชั่น” ทิพชยารับหนังสือเล่มนั้นมาไว้ในมือ เธอก้มลงมองมันอีกครั้งทว่าคราวนี้เป็นการมองด้วยความรู้สึกอีกอย่างที่แปลกไปกว่าเดิม “โคเลสนิก รอชนีเชนโก...เขาคือคีธ...ที่เคยเป็นนักมวยชื่อดังที่อยู่กับคุณพ่อนี่ไม่ใช่หรือคะ?” ยาซาโน่พยักหน้ารับ “ใช่...แต่นั่นมันก็เป็นแค่อดีต ตอนนี้คีธ คือเจ้าของอาคิลลา โปรโมเตอร์...เขากลายเป็นดิ อีเกิล พญาอินทรีแห่งวงการหมัดมวยที่มีอิทธิพลอย่างมากบนสังเวียนนักสู้ของกีฬาประเภทนี้ คีธสามารถปั้นนักมวยในสังกัดฝีมือระดับพระกาฬอย่างจอร์จ ซีวิส เก่งกาจขนาดที่ว่าขึ้นเวทีไหนก็ได้แชมป์จากการน็อคเอ๊าท์เวทีนั้น คีธดังมากขนาดที่นิตยสารไทม์ยกย่องให้เขาเป็นโปรโมเตอร์มวยอันดับหนึ่งที่มีอิธิพลมากที่สุดของสหรัฐในตอนนี้เลยทีเดียว” “เราควรดีใจกับความสำเร็จของเขาใช่ไหมคะพ่อ?” ทิพชยาไม่ได้ตั้งใจทำให้บิดาหดหู่ เธอพูดทุกอย่างออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง แต่ดูเหมือนว่ายาซาโน่จะไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น “ทำไม...พ่อทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าของบิดา ชายวัยกลางคนผละไปนั่งที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงานและกล่าวเสียงเครียด “ใช่...โคเลสนิกกำลังประสบความสำเร็จในอาชีพใหม่ของเขา...เขาเคยเป็นนักมวยที่พ่อปั้นมากับมือ แต่ตอนนี้เขาไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แทมมี่” “มีอะไรอย่างนั้นหรือคะพ่อ หนูแค่รู้สึกว่าช่วงเวลาสองปีที่หนูไปเรียนออกแบบที่ลอนดอนมันมีอะไรเกิดขึ้นมากมายที่นี่” ดวงหน้างามของสาววัยยี่สิบปีบริบูรณ์เต็มไปด้วยความใคร่รู้ซึ่งเธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจต่อความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับธุรกิจของครอบครัว