ร่างสูงซึ่งหันหลังกลับไปที่บานประตูลวดลายสลักเสลาต้องหยุดชะงักเมื่อแขนของเขาถูกยึดไว้ให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงตัวเล็กกว่าแค่อกของเขา
“คีธ...คุณผิดสัญญา! คุณรับปากว่าจะช่วยเหลือพ่อของฉัน ซึ่งมันไม่เป็นความจริงเลย”
“หืมม์?” เขาเลิกคิ้วและยิ้มเหยียดก่อนหันมาเผชิญหน้ากับทิพชยาตรง ๆ เธอจับแขนเขาไว้แน่นราวกลัวว่าเขาจะหลบหน้าหนีหายไปไหน
“ผมทำตามที่รับปากกับคุณไว้แล้ว แทม...ช่วยเหลือยาซาโน่ด้วยการให้นักมวยในสังกัดของผมไปอยู่กับพ่อของคุณส่วนหนึ่ง ซึ่งนั่นมันก็มากเกินพอแล้วสำหรับการให้ความช่วยเหลือคนที่เคยทำลายชีวิตของผมจนย่อยยับ”
“คุณไม่ได้จริงใจ!” ทิพชยาตะเบ็งเสียง ความโกรธของเธอแล่นพล่านดวงตาคู่นั้นรื้นน้ำเพราะเกินจะอัดอั้นความรู้สึก
“คุณช่วยพ่อของฉันอย่างนั้นหรือคะ คีธ...เปล่าเลย คุณกำลังหยิบยื่นยาพิษให้พ่อฉันต่างหาก คุณให้นักมวยของคุณกลับไปอยู่ในสังกัดของพ่อก็จริง แต่คุณ...บังคับให้ท
