ฉินเสวี่ยเหมย เดินทางอย่างรีบเร่งทุกลักทุเล ด้วยนางมิเคยชินกับความลำบาก ยายเฒ่าพานางมาตั้งรกรากใหม่ที่ในชายป่า
ด้วยการเดินทางในช่วงหิมะยังละลายมิหมดนั้นสิ้น ช่างยากลำบากยิ่งนัก การเข้าพักในเมืองหลวงก็เป็นสิ่งยากลำบาก สำหรับผู้คนที่มาจากต่างแดน ยายเฒ่าสอนนางใช้ชีวิตเยี่ยงบ่าวไพร่ ผ่าฟืน หาบน้ำ
"ยายหนูเจ้าต้องทำมันนะ มิเช่นนั้น เจ้าจะมิรอดชีวิตในยามที่ข้านั้นจากไป "
"ท่านแม่ เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้น !! "
"ข้าอายุมากแล้วเจ้าก็รู้ แต่เพียงหากข้าสอนเจ้าใช้ชีวิตได้เยี่ยงผู้อื่น ข้าย่อมเบาใจ แต่เป็นสตรีนั้นลำบากยิ่ง หากพบบุรุษมีฐานะในดินแดนนี้ หรือเหล่าขุนนางหล่ะก็ เจ้าก็ควรรีบปีนเตียงไปเสีย มิเช่นนั้นเจ้าจะถูกรังแก ยามมิมีข้าคอยดูแลแล้วในภายหน้า "
ฉินเสวี่ยเหมยใบหน้าแดงระเรื่อ นางอับอายที่สุดยามได้ยินในคำพูดนั้น นางเป็นถึงราชนิกูล มิอาจปีนเตียงผู้ใดได้เป็นแน่ ท่านแม่กล่าวอย่างน่าอายยิ่งนัก
