ท่านยายหลานหลิงเป็นสตรีชราแซ่กว่าน นางรับฉินเสวี่ยเหมยเป็นบุตรบุญธรรม นางเรียกท่านยายว่า..ท่านแม่ ..ท่านยายสอบถามชื่อแซ่ของนาง และกอดนางแน่นในทันใด
"เจ้ามีชื่อแซ่อันใดกันยายหนูเอ๊ย "
"ข้าแซ่ฉิน มีนามว่าฉินเสวี่ยเหมย "
ท่านยายตัวสั่นระริก และขยับมาใกล้ๆนาง ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้ฉินเสวี่ยเหมย ดีใจยิ่งนัก
"ข้าเองก็มาจากแคว้นฉิน เมื่อยามที่สงครามยังเพิ่งเริ่ม ยายหนูเอ๋ย "
"จริงหรือท่านยาย ท่านเป็นชาวฉินเช่นเดียวกับข้า "
ฉินเสวี่ยเหมยดีใจยิ่งกอดรัดท่านยาย เป็นที่พึ่งสุดท้ายในยามนี้ ท่านยายใช่ฝ่ามือเหี่ยวย่น จับใบหน้านางเบาๆและกอดนางแน่นๆ
"ฉินเดียวในแคว้นฉินคือเจ้าแห่งแคว้นฉิน ผู้ใดบ้างจะมิรู้ ต่อไปจงละทิ้งแซ่ฉินแล้วเป็นสตรีแซ่กว่านเถิด ยายหนูเอ๋ย ที่นี่ติดชายแดนแคว้นฉินใกล้มากนัก เจ้าจะมีภัยอันตรายได้ อยู่กับยายแก่เช่นข้าเถิด ข้าจะปกป้องเจ้าจนกว่าชีวิตจะดับสิ้นในอีกมิช้านี้ ยายหนูเอ๋ย
