ในความฝันนั้น ฉินเสวี่ยเหมยคล้ายหลงวนในทางที่มืดมิด ริมฝีปากบางร่ำร้องหาบิดามารดาตนอยู่ตลอดเวลา
"เสด็จพ่อ ช่วยลูกด้วย..."
"พระมารดาช่วยลูกด้วย ... "
เสียงขาดๆหายๆร้องเรียกหามารดาตน ยายเฒ่าร่างกายบอบช้ำคลานเข้ามาหาอย่างน่าเวทนา บุรุษหรี่ตามองอย่างจับผิด ยายเฒ่ายกฝ่าเท้านางมาแนบที่ใบหน้าตน และปลอบนางลงไปอย่างแผ่วเบา
"องค์หญิง อดทนไว้นะเพคะ อดทนไว้ "
"นางคือผู้ใดกัน องค์หญิงอันใดกัน ตอบข้ามานะยายเฒ่า "
จิ้นเล่อขึงตาดุใส่ยายเฒ่าและปรายตามองร่างบางที่มีบาดแผลฉกรรจ์อย่างสนใจยิ่ง
"ท่านทหาร ได้โปรดช่วยนางด้วยเจ้าค่ะ นางคือองค์หญิงแห่งแคว้นฉินของข้า ฉินเสวี่ยเหมย นางหนีร้อนมาพึ่งเย็นในแคว้นเส้า ได้โปรดช่วยนางด้วยเถิดท่านทหาร "
ยายเฒ่าน้ำตานองและค่อยๆคลานมาที่ฝ่าเท้าของจิ้นเล่อ จิ้นเล่อขมวดคิ้วและทวนคำขึ้นมาช้า ๆ
"ฉินเสวี่ยเหมย ...นางเองหรอกหรือ... "
ร่างหนาย่อกายลงที่ข้างๆยายเฒ่าและอุ้มข
