ชายาพยศรัก

ลู่อ้ายฉิงเด็กดื้อเสเพล หนีออกจากบ้านมานานแล้ว พ่อแม่เธอตัดหางปล่อยวัดเธอทำงานที่คลับแห่งหนึ่ง ก็แค่งานเก็บโต๊ะ เช็ดโต๊ะ เธออยู่คนเดียวก็พอแล้ว วันนี้เธอก็ยังต้องไปที่มหาวิทยาลัย แม่งน่าเบื่อชะมัด บางครั้งการเรียนแม่งก็ไม่ช่วยอะไรในชีวิตให้คนเรามากนัก เรียนไปทำไมเยอะแยะ เรียนไปทำไมนักหนาให้ตายเถอะ คิดแล้วก็เครียด ลู่อ้ายฉิงเดินออกจากห้องเล็คเชอร์ทันทีที่หมดเวลาสอน เธอเดินเอื่อยไปเรื่อยๆ เตร็ดเตร่ไปตามรั้วมหาวิทยาลัย ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินออกมาที่ด้านนอก ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว พระอาทิตย์เพิ่งตกดินไปได้ไม่นาน ลู่อ้ายฉิงล้วงกระเป๋ากางเกงขาสั้น หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เธอเบื่อหน่ายชีวิตบนโลกเน่าๆ ใบนี้แล้ว พ่อแม่เธอเพิ่งเลิกกัน เธอเหงาและเบื่อหน่ายเกินจะทนไหว ในที่สุด เธอก็หนีออกมาโดยที่พ่อและแม่ของเธอนั้นคงไม่สนใจที่จะมาตามหาเธออีก คนสองคนไม่รักกัน แล้วปล่อยให้มีลูกมาทำไม ลู่อ้ายฉิงแอบบ่นขึ้นมาในใจ " ชื่อของเธอคืออ้ายฉิงที่แปลว่าความรัก แต่ความรักของเธอในชีวิตจริง มันอยู่ที่ไหนกันนะ" อ้ายฉิงเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ พ่นควันสีขาวขึ้นฟ้า อัดบุหรี่เข้าปอดไปแรงๆ และหยุดนั่งลงกับฟุตบาตในท่านั่งยองๆ เธอชอบทำตัวเหมือนกุ้ยที่ข้างถนน แต่หลายคนก็บอกว่า มันไม่เข้ากับเธอเลย เพื่อนๆ มักจะหัวเราะเยาะเธอเสมอ เพื่อนๆ บอกว่า เธอเหมือนตุ๊กตาคีบบุหรี่ เหมือนของปลอมที่ตอแหลเอาบุหรี่มาเสียบไว้ ไม่เข้ากับหน้าตาของเธอเลย " นั่นมันแม่งน่าเบื่อมาก " ลู่อ้ายฉิงเหม่อลอยไปพักใหญ่ เธอกำลังจะลุกขึ้นเดินต่อไป แต่พอเธอลืมตาขึ้นมองไปที่ถนน ก็พบแสงไฟรถบรรทุก สาดเข้ามาที่ดวงตา เธอหรี่ตาหลบลงไป เสียงรถเบรคก็ดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมา อ้ายฉิงหลบรถบรรทุกไม่ทัน ได้แต่ภาวนาขึ้นมาว่า "ขอให้เธอตายไปจากโลกเน่าๆ ใบนี้ซะ แต่อย่าให้พิการนะ " เธอหลับดวงตาแน่น จนรู้สึกว่าอากาศนั้นหนาวมากจนผิดปกติ เสียงแมลงดังกระหึ่มขึ้นมา รอบๆ ตัวเหมือนเสียงรถวิ่งจอแจนั้นหายไป เธอเลยเร่งลืมดวงตาขึ้นมา "เฮ่ย...ที่ถืออยู่นี่มันบุหรี่นะไม่ใช่กัญชา ให้ตายเหอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!" "หรือเธอซื้อบุหรี่เถื่อนมาผิดยี่ห้อ มันยัดไส้มาหรือเปล่า!!! " รอบตัวเธอมีแต่ความมืด หนาวจนฟันนั้นกระทบกัน เสื้อผ้าของเธอที่ใส่มาตั้งแต่เช้าเริ่มช่วยอะไรเธอไม่ไหว เสียงแมลงดังขึ้นมาเรื่อยๆ อ้ายฉิงหลับดวงตาลงไปและกรอกสายตาไปมาในอีกที "หรือกูตายแล้วว่ะเนี่ย ไม่ตายก็ประสาทพิการแล้วแน่ๆ " อ้ายฉิงยืนหมุนไปมาและตัดสินใจเดินไปตามทางที่มีแสงไฟอยู่ข้างหน้า เดินไปอย่างลำบากลำบน รองเท้าแสนสวยโยกเยกไปมา จนถึงบ้านหรือร้านอาหารจีนนั่นล่ะมั้ง ข้างหน้านั้นสไตล์แม่งโครตจีนโบราณสุดๆ อ่า จีนนิยมมากๆ มีโคมไฟจุดเทียนอยู่ในนั้น แบบแสงไฟริบหรี่ ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย" อ้ายฉิงลองเดินไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปเคาะประตู ร้านอาหารนั้นมันดูแปลกๆ จะร้านอาหารหรือบ้านคนก็ไม่เชิง แต่มันใหญ่มากๆ พอได้เดินเข้ามาใกล้ๆ "ปัง ปัง ปัง!!! " "มีใครอยู่มั้ยคะ? " เสียงหวานๆ เปล่งออกมาเรียกหาคนข้างใน ประตูเปิดออกมาดัง ผัวะ...!!! "ใครมันบังอาจมาเคาะจวน ของเส้าชินหวางในยามนี้ ช่างมิรู้ที่ต่ำที่สูงซะบ้าง....เล....." ร่างหนาอ้าปากค้างยามที่กำลังจะก่นด่าคนออกไป "สตรีงดงามคีบยาสูบแสนแปลกตา นางแต่งกายแปลกประหลาดแสนยั่วยวน แต่ช่างแสนงดงามนัก รองเท้าของนางก็แปลกตายิ่ง นางมาจากที่ใดกัน " ร่างหนาตกตะลึงไปพักหนึ่งและ ตะโกนเข้าไปที่ในจวนในทันที "ไปรายงานหวางเย่เสีย มีสตรีมาเข้าพบ ด่วนนน!!! " เส้าจินกว่างได้ยินเสียงเอะอะโวยวายขึ้นมา จึงเปิดประตูเรือนลงมาทั้งที่กำลังจะหลับตาลงไปในอีกมิช้า ร่างหนาทะยานออกมาที่หน้าจวนและมีสีหน้าที่บูดบึ้ง ก่อนจะอ้าปากค้างยืนตกตะลึงในใบหน้า สตรีแปลกตารูปร่างงดงามและเสื้อผ้าของนางก็เปิดเผยเรือนร่างแก่บุรุษมากมายนัก เส้าชินหวางตวัดเสื้อคลุมกายออกไป แล้วตวัดเสื้อคลุมลงห่มคลุมลงไปในร่างนางในทันที "หลับตาลงให้หมด มิมีผู้ใดเห็นนางใช่หรือไม่!!! " "ข้าน้อยมิเห็นขอรับ มิเห็นอันใดเลย อย่าลงโทษข้าน้อยเลยขอรับ " อ้ายฉิงพ่นบุหรี่ออกไปใส่หน้าผู้ชายที่ตรงหน้าอย่างกวนประสาท ร่างหนาหรี่ดวงตามองนางอย่างอันตรายขึ้นมาและดึงนางขึ้นไปพาดบ่าในทันที ตีก้นนางดัง เพี๊ยะๆ "กรี้ด ไอ้บ้า!!!! " "เจ้ามันเป็นสตรีบ้านใดกัน จึงทำกิริยาไร้การอบรมได้เฉกเช่นนี้ คอยดูเถอะข้าจะสั่งลงโทษบิดามารดาของเจ้าเสียให้เข็ด!!! " "ไอ้บ้า ปล่อยฉันลงไปนะ ปล่อย " เส้าจินกว่างตีก้นนางแรงๆ ไปตลอดทาง ร่างเล็กๆ ก็เตะรองเท้ากระแทกแผงอกหนาไปแรงๆ ตอบกลับมาตลอดทางเฉกเช่นกัน "นี่มันบ้าอะไรกัน นายถือดีอะไรมาตีก้นฉัน ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนโรคจิต ไอ้วิปริต ไอ้คนนิสัยเสีย!!" เส้าจินกว่างเดินขึ้นไปในเรือนและโยนร่างน้อยๆ ลงไปในกองหมอนนุ่มๆ อย่างรุนแรง ร่างบางปลิวลอยลงกระแทก กองหมอนเบาๆ ร่างบางหงายหลังลงไปน้อยๆ ข้อเท้าขาวและรองเท้าที่แปลกตา ชวนให้เลือดบุรุษนั้นเดือดพล่าน ร่างหนามองหน้าและรูปร่างของนางแล้ว ก็คิดว่าคงยังมิพ้นวัยปักปิ่นดี จึงตำหนินางขึ้นมาอย่างรุนแรง "เป็นเพียงเด็กน้อยยังมิพ้นวัยปักปิ่น ริอาจที่จะมายั่วยวนผู้ชาย มิมีผู้ใดสอนเจ้าหรืออย่างไรกัน ว่าสตรีนั้นมิควรเปิดเผยเรือนร่างและเรียวขาไปจนถึงข้อเท้าของเจ้าก็มิควร แต่เจ้ากลับแต่งกายแสนยั่วยวนคนเช่นนี้ บิดามารดาของเจ้านั้นมิเคยสั่งสอนมาเลยหรืออย่างไรกัน!!! " อ้ายฉิงมองหน้าผู้ชายบ้าๆ ที่พูดอะไรโบราณออกมาอย่างโรคประสาทที่สุด เธอตบหมอนผัวะๆแบบเอาแต่ใจและส่งเสียงดังขึ้นมาข่มผู้ชายที่ตรงหน้า "ไอ้บ้า นายตีก้นฉันแล้วยังมาพูดจาแบบคนโรคประสาทอีก ฉันอายุจะยี่สิบปีแล้ว นายเพ้อเรื่องพ่อแม่บ้าบออะไรกัน ฉันไม่ใช่เด็กวัยรุ่น นี่แค่จะมาถามทางว่าโรงแรมต้าหว่านหวังฝูเจี้ยนไปทางไหน ฉันพักอยู่ใกล้ๆ ที่นั่น นายจะมาบ่นพร่ำบ้าบออะไรมาก ถ้าไม่อยากบอกทางก็ไม่ต้องบอก ฉันเดินไปเรื่อยๆ เองก็ได้ ถึงป้ายรถเมล์ค่อยถามทางต่อไป บอกทางออกไปที่ถนนใหญ่ก็พอแล้ว!! " "หวังฝูเจี้ยนอันใดกัน แล้วเจ้ามีสิทธิอันใดมาต่อปากคำและชี้หน้าข้า!!! " เส้าจินกว่างตวาดใส่ร่างบางที่ทำท่าเบะปากและทำตัวดื้อรั้นขึ้นมา ร่างหนามีโทสะและดึงแส้เส้นหนึ่งออกมาจากผนัง และตวัดมันลงฟาดไปที่นาง อ้ายฉิงตกใจกระโดดหลบไปแทบไม่ทัน เธอร้องขึ้นมาอย่างตกใจและก่นด่าคนขึ้นมา "ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต แกจะทำบ้าอะไรกับฉัน!!! " อ้ายฉิงกรีดร้องเสียงดังและรีบคลานหนีไป เธอวิ่งไปเปิดประตูด้านในหลบเข้าไป และกรีดร้องหาคนช่วยขึ้นมา “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!!!” ที่ข้างในมีแสงเทียนสว่างอยู่เล่มหนึ่ง พอมองเห็นเป็นห้องนอนสลัวๆ อ้ายฉิงพยายามวิ่งเข้าไปและจะหาทางปิดประตู แต่ผิดจากที่คิด บานประตูนั้นเป็นแบบเก่าและผู้ชายโรคจิตก็ยังเดินตามมาเธอมาได้ "เจ้าจะหนีข้าไปไหน!!! "