เมื่อยามเหล่านางข้าหลวงเผลอเรอ อ้ายฉิงใช้มือบิดโซ่ทองคำออกจากข้อเท้า และบิดมันให้ขาดออกไปจากเตียง แล้วดึงกระพรวนทองแสนสวยทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ซุกโซ่ทองเส้นยาวในอกเสื้อ มองหันซ้ายขวาและวิ่งอย่างรวดเร็ว ออกไปนอกตำหนัก
ภายนอกหิมะขาวโพลนผู้คน ล้วนหลบแต่ในตำหนัก อ้ายฉิงผมเผ้ารุ่ยร่าย ใบหน้าแดงระเรื่อกลางหิมะขาว ร่างบางวิ่งหนีด้วยความว่องไว จนไปสุดในเรือนแห่งหนึ่ง เสียงสตรีอ่อนเยาว์ดังเจื้อยแจ้ว หัวร่อต่อกระซิกหยอกกันไปมา เมื่ออ้ายฉิงยืนนิ่งค้างตกตะลึง เหล่าสตรีจึงกรูเข้ามาหานาง
"เจ้ามาใหม่หรือ เหตุใดจึงยังมิได้เสื้อผ้าพระราชทานเล่า ชุดนางกำนัลซักล้างนั้นพวกเราต้องได้รับแล้วมิใช่หรือ หรือเจ้าถูกขายอย่างเร่งด่วน จึงมิผ่านขั้นตอนใดๆในที่นี้ "
อ้ายฉิงพยักหน้าส่งๆและถูกกดตัวลงนั่ง สตรีหลายนางจับนางถักผมและจับถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนอย่างว่องไว
"รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย ดูจากเนื้อผ้าแล้วฐานะบิดาเจ้าคงดีมิน
