อู๋หยางเทียนที่นิ่งไปพักใหญ่ พอสบโอกาสก็เอ่ยว่า
“รัชทายาท อย่างไรคงไม่เหมาะสมที่จะให้เด็กเล็กๆ มาทำงานในครัว นางควรได้เล่นสนุกตามวัยของตน และเข้าเรียนสักเล็กน้อย ให้อ่านได้ เขียนได้ อีกทั้งวิชาวาดภาพ หรือเขียนอักษร แม้แต่ดนตรี หรือการเย็บปัก ก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดี ให้สตรีพึงมีติดตัด”
เสวียนซุนไม่ได้ตอบ แต่หันไปทางอู๋อี้ซาน ฝ่ายนั้นได้แต่ยิ้มพลางมองไปยังอาหารที่เถ้าแก่เนี้ยจู นำมาวางบนโต๊ะ
“พี่เทียน แม้เสี่ยวหรานเด็กอยู่มาก แต่นางคล่องแคล่ว ก็คิดเสียว่าที่นางทำอาหาร คือการเล่นขายของไปเถิด เพียงเท่านี้คงไม่มีสิ่งใดต้องกังวล”
อู๋อี้ซานตอบอย่างนั้น ตู้ลิ่วฟานจึงเออออไปด้วย สำหรับนางอู๋อี้ซานกล่าวสิ่งใด ย่อมดีที่สุด และภาพทั้งหมดในตอนนี้ ดูเหมือนใครต่างชื่นชมและอยู่ข้างจวี้ชิงหราน
“ข้าไม่ได้เล่นขายของนะคุณชายอี้ซาน ทั้งหมดล้วนตั้งใจทำจริงๆ” เสียงของจวี้ชิงหรานเรียกความสนใจทุกคน เป็นตอนน
