พ่อบุญทุ่ม

ตึก... ตึก... ตึก... นิ้วหนากระทบลงบนโต๊ะไม้ภายในห้องทำงานที่หรูหราราวกับว่าเจ้าของนิ้วหนานั้นกำลังคิดอะไรบางอย่างจนคิดไม่ออกเลยต้องเคาะนิ้วช่วยให้ตระกอนความคิดของเขาแล่นไปดังใจนึก ชายหนุ่มผิวขาวเหลืองใบหน้าเกลี่ยงเกลาราวกับหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีริมฝีปากของเขาสีออกจะคล้ำนิดหน่อยอาจจะเกิดมาจากผลกระทบของการสูบบุหรี่จัด จมูกโด่งเป็นสัน อีกทั้งดวงตาสีเทาสว่างคู่นั่นหากใครได้เผลอจ้องมองก็คงจะหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นขยับแว่นตาฟูลออฟชั่นที่สั่งตัดมาแบบพิเศษ เขาเม้มปากแน่นกลืนน้ำลายลงคออย่างพยายามระงับอารมณ์อะไรบางอย่าง "ทำไมดื้ออย่างนี้วะ" เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนเขาพยายามยัดเงินหนึ่งหมื่นบาทให้กับดาราสาวดาวรุ่งพุ่งแรงในขณะนี้ บอกให้เธอไปดูหนังกับเขาในรอบของวันนี้ตอนสามทุ่มครึ่ง แล้วดูสิ ดูเธอตอบมาสิ Line พาเพลิน : ขอบคุณสำหรับเงิน แต่ฉันไม่ว่าง ยัยตัวแสบ! แน่สิเธอน่ะไม่อยากไปกับเขาต่างหากไม่ใช่ไม่ว่างอย่างที่ปากพูดสักหน่อย เขาพยายามทำทุกวิถีทางให้ได้ใกล้ชิดเธอแต่เธอก็พยายามสร้างกำแพงออกห่างจากเขา คำพูดเจ็บปวดที่เธอมักใช้ปฏิเสธเขาก็คือ 'เพลินไม่ชอบคนแก่ค่ะ' ผอ. หนุ่มผุดลุกผุดนั่งหลายต่อหลายครั้งก็ยังคิดไม่ออก เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องการจะกินแล้วไม่ได้กิน ปกติเขาจ่ายให้ใครไม่เคยเกินหมื่นด้วยซ้ำ นี่อะไร จ่ายให้เธอไปเป็นหมื่นๆ แล้วก็ไม่ค่อยได้ใกล้ชิดเธอเลย เสียเป็นแสน แขนไม่ได้จับ ถ้าไม่มัดมือชก เธอก็จะไม่แม้แต่ชายตามองเขาด้วยซ้ำ นี่เขาไม่หล่อตรงไหนวะ เขานี่รูปหล่อพ่อรวยขับเบนซ์ มือถือถ่ายรูปได้ แถมเปย์เก่งขนาดนี้ใครๆ ก็ต้องอยากได้เขารึเปล่าวะ ผอ.หนุ่มเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องทำงานของตัวเอง เขาส่องกระจกมองดูตัวเอง ก็หล่อนี่หว่า ก็แค่อายุมากกว่าเธอไม่กี่สิบปีเองมันจะอะไรนักหนาวะ ปกติดาราที่เขาอยากนอนด้วยจ่ายไปไม่ถึงหมื่นก็ได้นอนแล้ว ถ้าตัวท็อปหน่อยก็ไม่เกินสามหมื่น นี่อะไรชวนไปกินข้าวเขาจ่ายเธอก็ไม่ไป ส่งแก้ว แหวน เงิน ทอง ไปให้ก็ไม่เอา Rrrrrr~ Rrrrrr~ Rrrrrr~ โทรศัพท์ภายในดังขึ้นไทก้าเดินกลับไปรับสายที่โต๊ะ เขาสลัดอาการหมกมุ่นที่มีทิ้งแล้วรีบรับสายทันที "ครับ" "ท่านผู้อำนวยการคะ น้องพาเพลินมาถึงแล้วค่ะ" มุมปากหนากระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงปลายสายจากเลขาส่วนตัว เขาใช้มือข้างที่ว่างจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง อีกทั้งยังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนออกสามสี่เม็ด ตามด้วยเสยผมขึ้นลวกๆ "ให้เข้ามาได้เลย" "ค่ะท่าน" ผอ. หนุ่มใช้สะโพกพิงกับขอบโต๊ะยืนรอคอยเธออย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานนักเสียงสวรรค์ก็ดังเข้ามาพร้อมกับประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก แกร่ก~ "เชิญด้านในได้เลยค่ะน้องพาเพลิน" หญิงสาวในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสีดำสั้นเหนือเข่าประมาณสองคืบครึ่งกับเสื้อนักศึกษาขนาดพอดีตัว แต่ไม่รู้มันพอดีเกินไปไหมสองเต้าอวบของเธอถึงได้เด่นซะขนาดนั้น "ผอ. เรียกเพลินมาทำไมเหรอคะ" แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเขาเรียกมาทำไมแต่หญิงสาวก็ขัดไม่ได้เพราะท่านผู้อำนวยการสั่งตรงไปถึงอาจารย์ประจำชั้นและอาจารย์ประจำวิชาของเธอ ให้เธอมาพบหากเธอไม่มาแน่นอนว่าอาจารย์ทั้งสองของเธอต้องซวยแน่ๆ "วันนี้เธอว่าง ทำไมไม่ไปดูหนังกับฉัน" "เพลินไม่ว่างค่ะ" "ฉันเช็กกับคุณแป้งแล้ว เธอว่าง" "โอเคค่ะ เพลินไม่อยากไป เรียกเพลินมาด้วยเรื่องแค่นี้เหรอคะ" หญิงสาวทำท่าจะหมุนตัวกลับแต่ไทก้าที่เร็วกว่าก็คว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน เขาดึงตัวเธอให้เข้าใกล้เขาก่อนจะแอบกดจมูกสูดดมเรือนผมของเธอในตอนที่เธอเซถลาลงมาโดนแผงอกแกร่ง "อ่ะ นี่คุณเล่นอะไรเนี่ย" "ไปดูหนังกับฉัน" พาเพลินเอี้ยวหน้าไปมองเขาแต่ในขณะนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาพอดีทำให้ปลายจมูกโด่งของเขาสัมผัสเข้ากับพวงแก้มนวลของเธอเต็มๆ หญิงสาวพยายามสะบัดตัวออกจากมือหนาที่คว้าแขนของเธอเอาไว้ แต่มันก็ไม่หลุด ผอ. หนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วจับตัวเธอให้หันหน้าเข้าหากัน "ไปดูหนังกับฉัน" "ไม่ไป" "นี่เธอ อย่าลืมนะว่าเธอเป็นแค่ดาราไม่ใช่นางฟ้าเทวดา อย่าเล่นตัวให้มันมากนัก" "ก็ฉันไม่ไปไงเล่า!" พลั่ก! พาเพลินดันแผงอกแกร่งของ ผอ.หนุ่มให้ออกห่างในจังหวะที่ไทก้ายังไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็เซไปสองสามเก้า เมื่อตั้งหลักได้ก็คว้าแขนของเธอไว้อีกครั้ง "เล่นตัวมาก ราคาเธอก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นมาหระ ...!" เพี้ยะ! พูดยังไม่ทันจบประโยคฝ่ามือเรียวก็กระทบที่แก้มสากของเขาเต็มแรงจนใบหน้าหล่อเหลาราวกับหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีหันไปตามแรงตบ "นี่! เธอ ..." "ล่ามหมาในปากคุณด้วย ไม่งั้นฉันจะเอาน้ำร้อนราด" หญิงสาวสะบัดตัวจนหลุดออก เธอรีบเดินออกจากห้องของท่านผู้อำนวยการหนุ่มทันทีสร้างความงุนงงให้กับเลขาสาวหน้าห้องไม่น้อย มือหนายกขึ้นจับใบหน้าซีกขวาที่เพิ่งถูกฝ่ามือเรียวกระทบไปเมื่อครู่เขายกยิ้มราวกับคนบ้า พาเพลินเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้ เป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าท้าทายอำนาจเงิน ไม่ยอมสยบให้กับเขาและคอยดูเถอะ เขาจะทำทุกทางเพิ่งซื้อเธอมาให้ได้ เราได้เห็นดีกันแน่! "ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้โรคจิต" หญิงสาวเดินสะบัดก้นงอนของตัวเองไปนั่งที่ใต้ตึกคณะ เธอยังรู้สึกหัวเสียไม่หายกับไอ้ ผอ.บ้ากามนั้น นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอนักหนาไม่เข้าใจทำไมเธอต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วย เกลียดนัก! Rrrrrr~ Rrrrrr~ Rrrrrr~ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นเธอหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายข้างสีดำใบเล็กหน้าจอมือถือแสดงชื่อ 'พี่แป้ง' แป้งร่ำเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอส่วนแม่ของแป้งร่ำก็เคยเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้แม่ของเธอซึ่งตอนนี้แน่นอนว่าแม่เธอไม่อยู่ในโลกใบนี้แล้ว ส่วนพ่อก็ส่งเงินมาให้เธออย่างเดียวเธอไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเธอหน้าตาเป็นยังไง "ค่ะพี่แป้ง" เธอสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดก่อนตอบรับสายเสียงหวานกลับไป "น้องเพลินวันนี้ค่ำๆ มีงานด่วนนะคะ" "งานอะไรเหรอคะพี่แป้ง" "งานโชว์ตัวน่ะ พี่ลืมบอกคิวหนูเจอกันที่ห้างนะคะสามทุ่ม" "ค่ะ" งานด่วน เห้อ ... ก็ยังดีกว่าต้องไปนั่งดูหนังกับไอบ้าโรคจิตนั่นแล้วกัน