พ่อบุญทุ่ม

งานของเธอ

- ทุ่มครึ่ง -

พาเพลินเดินออกมาจากห้องน้ำภายในที่พักของตัวเองเป็นคอนโดหรูย่านสุขุมวิท แป้งร่ำไม่ได้บอกให้เธอใส่ชุดอะไรไปเธอจึงคาดเอาไว้ว่าที่นั่นน่าจะมีชุดให้เธอเปลี่ยน

หญิงสาวเลือกเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเพียงบอดี้สูทสีขาวเว้าหลัง และเอวออกมาก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งที่หน้ากระจกแล้วแต่งหน้าออกมาได้อย่างดูดีและลงตัว

เวลาแค่เพียงไม่นานเธอก็แต่งตัวเสร็จ แต่ว่ารอแป้งร่ำอยู่นานสองนานก็ยังไม่มา หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำส้มคั้นสดออกมาดื่ม

ติ๊ง~

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นพาเพลินเดินนวยนาดไปที่โต๊ะกลางที่วางโทรศัพท์เอาไว้เธอล้วงมือเข้าไปหยิบมันออกมาเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอ 'พี่แป้ง' เธอจึงกดเปิดอ่าน

Line

แป้งร่ำ : เจอกันที่ห้างเลยนะ พี่เรียกแท๊กซี่ให้แล้ว

พาเพลินกลอกตาไปมาเมื่อรู้ว่าต้องนั่งรถไปเองไม่ใช่ว่าเธอจะไปไหนมาไหนเองไม่ได้นะ แต่พี่แป้งลืมไปหรือเปล่าว่าเธอเป็นดาราดัง เป็นจุดสนใจ แต่ช่างเถอะ พี่แป้งคงมีคำตอบให้กับแฟนคลับและนักข่าวให้เธอหากเกิดปัญหาขึ้นภายหลัง

- ห้างสรรพสินค้า -

พาเพลินลงจากรถแท็กซี่เธอเดินเข้าไปในห้างโดยไม่รู้จุดหมายปลายทางว่าพี่แป้งจะให้ไปเจอกันที่ตรงไหนของห้างแล้วงานโชว์ตัวเนี่ยมันงานอะไร ทำไมพี่แป้งถึงให้เธอมาคนเดียวได้

เธอเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าชื่อดังมองหาสถานที่จัดงานแต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่พบราวกับไม่มีการจัดงานใดๆ เกิดขึ้น เธอเดินลึกเข้าไปอีกที่ชั้นโรงหนัง มองทางซ้ายทางขวาก็ไม่พบเจอกับอะไรที่มันควรจะเป็นลานโชว์ตัวของเธอ

เมื่อไม่เจอผู้จัดการส่วนตัวพาเพลินจึงเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดต่อสายหาแป้งร่ำทันที รอสายไม่นานก็มีเสียงปลายสายตอบกลับมา

(ถึงแล้วเหรอ)

"ค่ะ ให้เพลินรอที่ไหนคะ"

(เพลินเข้าไปในโรงหนังเลยนะโรง 10 นั่งแถว AA8)

"อ้าวแล้วเพลินต้องไปแต่งตัวที่ไหน นี่พี่แป้งเพลินไม่เห็นจะมีใครจัดงานอะไรเลยนะ"

(เออน่า เข้าไปได้เลยพี่คุยกับทางโรงหนังแล้ว)

เมื่อวางสายเธอรีบเดินเข้าไปในโรงหนังทันทีเพราะเหมือนกับว่าจะมีคนมองมาทางเธอค่อนข้างเยอะแล้ว หญิงสาวเดินเข้าไปที่โรง 10 แล้วนั่งลงที่แถว AA8 ตามที่แป้งร่ำได้บอกไว้

เธอมองดูหน้าเวทีที่ไม่มีแม้แต่งานอะไรที่จะมีสื่อมวลชนเข้ามาเลยแม้แต่น้อยเธอชักจะอยู่ไม่สุขเมื่อเริ่มมีโฆษณาก่อนหนังฉายแสดงขึ้นมา อดรนทนไม่ไหวเธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแป้งร่ำอีกครั้ง

"ลูกค้ามาถึงไหนแล้วคะพี่แป้ง"

(เดี๋ยวพี่เช็กให้นะ)

ไม่นานนักไฟในโรงหนังก็ปิดลงหน้าจอขนาดใหญ่ฉายภาพยนต์ที่เธอแสดง มีเรียวยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่นานนักเบาะนั่งข้างๆ เธอก็มีคนเดินเข้ามานั่ง

พาเพลินหงายหน้าจอมือถือดูเพื่อรอข้อความตอบกลับจากแป้งร่ำ แต่แล้วเธอก็ต้องรีบคว่ำหน้าจอลงเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาข้างๆ ใบหู

"มาดูหนังก็ช่วยเก็บมือถือด้วยนะครับ"

เธอรีบหันไปทางต้นทางของเสียงทันทีส่งผลให้ริมฝีปากของเธอแตะสัมผัสไปที่ริมฝีปากของชายคนนั้นเบาๆ

เมื่อรู้ว่าเป็นใครเธอรีบผละตัวให้ออกห่างแต่ไทก้ากลับรั้งท้ายทอยของเธอเอาไว้ พาเพลินรีบก้มหน้าหลบหลับตาปี๋ แต่ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้

"อย่าดื้อ ฉันไม่ชอบ"

"อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม ฉันมีงานต้องทำนะ"

"นี่ไง งานเธอ"

สิ้นเสียงไทก้าพาเพลินก็กระพริบตาถี่รัวอย่าบอกนะว่าเขายอมเสียเงินหกหลักเพื่อจ้างเธอมานั่งดูหนังด้วยเนี่ยนะ ไม่มีสมอง!

"ระ ... โรคจิต"

"ทีเธอละ ยัยขี้โกหก"

"ฉันไปโกหกอะไรไม่ทราบ"

"โกหกว่าไม่ว่างไง"

มือหนาจับบังคับประสานมือเรียวกับมือของเขาเข้าไว้ด้วยกันแล้วบอกให้เธอหันหน้าไปทางจอเพื่อดูหนังที่เธอแสดง

หนังฉายไปได้สักพักถึงในช่วงตอนที่นางเอกกับพระเอกต้องมีฉากเลิฟซีนกัน นั่นคือพระเอกจับนางเอกมัดเอาไว้ที่สระน้ำในช่วงเวลาที่ฝนตก แล้วตัวเองก็เดินมาจับบังคับนางเอกขืนใจกลางสระ

พาเพลินใบหน้าเหยเกขึ้นเมื่อมือหนาที่เธอพยายามสะบัดให้หลุดออกกลับบีบมือเธอแน่นมากจนรู้สึกเจ็บ ไทก้ากระชากมือเรียวเข้าหาตัวอย่างไม่แรงมากนักก่อนจะพูดกระซิบใส่อารมณ์เล็กน้อย

"ทำไมเธอยอมให้มันทำแบบนั้นวะ"

" ... " ตาแก่นี่ เป็นบ้าอะไรของเขา

พาเพลินมองหน้าของไทก้าเธอกับเขาอยู่ใกล้กันในระยะประชิดจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดริมฝีปากของเธอ

"ตอบดิ"

"ฉันเจ็บ"

"ตอบมาก่อนดิเพลิน"

"คุณ ผอ. ปล่อยเพลิน"

"เหอะ"

ก็รู้ว่ามันเป็นงานของเธอนะ แต่พอเห็นแบบนั้นแล้วมันหงุดหงิดยังไงไม่รู้ อาจจะเพราะเขายังไม่ได้กินเธอพอมาเห็นแบบนี้มันเลยหงุดหงิดที่คนอื่นได้ แต่เขายังไม่ได้ แม้ในจอนั่นมันจะเป็นงานของเธอก็ตาม

ใช่ ใครต่างรู้ว่าเขาเข้าหาเธอด้วยเรื่องอะไร

พรวด!

"อ่ะ!"

ไทก้าลุกขึ้นยืนแล้วลากพาเพลินออกมาด้วยเมื่อออกมาจากในโรงหนังเขาหมายจะดึงเธอให้ไปบำเรอสวาทเขาเหมือนอย่างที่เขาเคยทำกับคนอื่น แต่พอเห็นคนเริ่มมองมากเข้า เขาจึงขโมยแว่นตาที่เธอเหน็บไว้ที่หน้าอกของเธอขึ้นมาสวมใส่ให้เธอพร้อมกับรั้งตัวเธอให้เข้ามาซบที่บ่าแกร่งเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเธอเป็นใคร

พาเพลินเองก็นิ่งเพราะเธอเหมือนจะรู้เหมือนกันว่ามีคนมองมา เธอยอมอยู่นิ่งๆ อย่างนี้สักพักจนกว่าผู้คนเหล่านั้นจะเบาลงโดยไม่ได้ดูเลยว่ามีคนที่กำลังแอบฉวยโอกาสกอดเธอ และสูดดมกลิ่นหอมของเธอราวกับว่าจะกักเก็บกลิ่นนี้ของเธอเอาไว้ตราบนานเท่านาน

"ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ"

"ไม่ปล่อย"

"ผอ. คะ ปล่อยเพลินเถอะค่ะ"

เธอพูดขึ้นด้วยอาการที่ดูเหนื่อยล้าโดนหลอกมาทำเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้แทนที่จะได้พักผ่อน เพราะเวลาของเธอมันมีน้อยมาก ยิ่งนับวันเธอยิ่งโด่งดังจากผลงานของเธอเอง

"ไปกินข้าวกัน"

"คุณผอ."

"ฉันหิว ไปกินข้าวกับฉันหน่อย"

"เพลินไม่ไปค่ะ เพลินจะกลับบ้าน"

พาเพลินทำท่าสะบัดมือออก แต่เขากลับจับแน่นขึ้นแล้วรั้งร่างเธอให้เข้าใกล้เขาอีกครั้ง

"จะให้ฉันกินอะไร ระหว่างข้าวกับเธอก็เลือกเอาแล้วกัน"