พ่อบุญทุ่ม

บทนำ

ตึก... ตึก... ตึก...

นิ้วหนากระทบลงบนโต๊ะไม้ภายในห้องทำงานที่หรูหราราวกับว่าเจ้าของนิ้วหนานั้นกำลังคิดอะไรบางอย่างจนคิดไม่ออกเลยต้องเคาะนิ้วช่วยให้ตระกอนความคิดของเขาแล่นไปดังใจนึก

ชายหนุ่มผิวขาวเหลืองใบหน้าเกลี่ยงเกลาราวกับหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีริมฝีปากของเขาสีออกจะคล้ำนิดหน่อยอาจจะเกิดมาจากผลกระทบของการสูบบุหรี่จัด จมูกโด่งเป็นสัน อีกทั้งดวงตาสีเทาสว่างคู่นั่นหากใครได้เผลอจ้องมองก็คงจะหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น

มือหนาเลื่อนขึ้นขยับแว่นตาฟูลออฟชั่นที่สั่งตัดมาแบบพิเศษ เขาเม้มปากแน่นกลืนน้ำลายลงคออย่างพยายามระงับอารมณ์อะไรบางอย่าง

"ทำไมดื้ออย่างนี้วะ"

เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนเขาพยายามยัดเงินหนึ่งหมื่นบาทให้กับดาราสาวดาวรุ่งพุ่งแรงในขณะนี้ บอกให้เธอไปดูหนังกับเขาในรอบของวันนี้ตอนสามทุ่มครึ่ง แล้วดูสิ ดูเธอตอบมาสิ

Line

พาเพลิน : ขอบคุณสำหรับเงิน แต่ฉันไม่ว่าง

ยัยตัวแสบ! แน่สิเธอน่ะไม่อยากไปกับเขาต่างหากไม่ใช่ไม่ว่างอย่างที่ปากพูดสักหน่อย เขาพยายามทำทุกวิถีทางให้ได้ใกล้ชิดเธอแต่เธอก็พยายามสร้างกำแพงออกห่างจากเขา คำพูดเจ็บปวดที่เธอมักใช้ปฏิเสธเขาก็คือ 'เพลินไม่ชอบคนแก่ค่ะ'

ผอ. หนุ่มผุดลุกผุดนั่งหลายต่อหลายครั้งก็ยังคิดไม่ออก เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องการจะกินแล้วไม่ได้กิน ปกติเขาจ่ายให้ใครไม่เคยเกินหมื่นด้วยซ้ำ นี่อะไร จ่ายให้เธอไปเป็นหมื่นๆ แล้วก็ไม่ค่อยได้ใกล้ชิดเธอเลย

เสียเป็นแสน แขนไม่ได้จับ

ถ้าไม่มัดมือชก เธอก็จะไม่แม้แต่ชายตามองเขาด้วยซ้ำ นี่เขาไม่หล่อตรงไหนวะ เขานี่รูปหล่อพ่อรวยขับเบนซ์ มือถือถ่ายรูปได้ แถมเปย์เก่งขนาดนี้ใครๆ ก็ต้องอยากได้เขารึเปล่าวะ ผอ.หนุ่มเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ในห้องทำงานของตัวเอง เขาส่องกระจกมองดูตัวเอง

ก็หล่อนี่หว่า

ก็แค่อายุมากกว่าเธอไม่กี่สิบปีเองมันจะอะไรนักหนาวะ ปกติดาราที่เขาอยากนอนด้วยจ่ายไปไม่ถึงหมื่นก็ได้นอนแล้ว ถ้าตัวท็อปหน่อยก็ไม่เกินสามหมื่น นี่อะไรชวนไปกินข้าวเขาจ่ายเธอก็ไม่ไป ส่งแก้ว แหวน เงิน ทอง ไปให้ก็ไม่เอา

Rrrrrr~ Rrrrrr~ Rrrrrr~

โทรศัพท์ภายในดังขึ้นไทก้าเดินกลับไปรับสายที่โต๊ะ เขาสลัดอาการหมกมุ่นที่มีทิ้งแล้วรีบรับสายทันที

"ครับ"

"ท่านผู้อำนวยการคะ น้องพาเพลินมาถึงแล้วค่ะ"

มุมปากหนากระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงปลายสายจากเลขาส่วนตัว เขาใช้มือข้างที่ว่างจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง อีกทั้งยังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนออกสามสี่เม็ด ตามด้วยเสยผมขึ้นลวกๆ

"ให้เข้ามาได้เลย"

"ค่ะท่าน"

ผอ. หนุ่มใช้สะโพกพิงกับขอบโต๊ะยืนรอคอยเธออย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานนักเสียงสวรรค์ก็ดังเข้ามาพร้อมกับประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก

แกร่ก~

"เชิญด้านในได้เลยค่ะน้องพาเพลิน"

หญิงสาวในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสีดำสั้นเหนือเข่าประมาณสองคืบครึ่งกับเสื้อนักศึกษาขนาดพอดีตัว แต่ไม่รู้มันพอดีเกินไปไหมสองเต้าอวบของเธอถึงได้เด่นซะขนาดนั้น

"ผอ. เรียกเพลินมาทำไมเหรอคะ"

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเขาเรียกมาทำไมแต่หญิงสาวก็ขัดไม่ได้เพราะท่านผู้อำนวยการสั่งตรงไปถึงอาจารย์ประจำชั้นและอาจารย์ประจำวิชาของเธอ ให้เธอมาพบหากเธอไม่มาแน่นอนว่าอาจารย์ทั้งสองของเธอต้องซวยแน่ๆ

"วันนี้เธอว่าง ทำไมไม่ไปดูหนังกับฉัน"

"เพลินไม่ว่างค่ะ"

"ฉันเช็กกับคุณแป้งแล้ว เธอว่าง"

"โอเคค่ะ เพลินไม่อยากไป เรียกเพลินมาด้วยเรื่องแค่นี้เหรอคะ"

หญิงสาวทำท่าจะหมุนตัวกลับแต่ไทก้าที่เร็วกว่าก็คว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน เขาดึงตัวเธอให้เข้าใกล้เขาก่อนจะแอบกดจมูกสูดดมเรือนผมของเธอในตอนที่เธอเซถลาลงมาโดนแผงอกแกร่ง

"อ่ะ นี่คุณเล่นอะไรเนี่ย"

"ไปดูหนังกับฉัน"

พาเพลินเอี้ยวหน้าไปมองเขาแต่ในขณะนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาพอดีทำให้ปลายจมูกโด่งของเขาสัมผัสเข้ากับพวงแก้มนวลของเธอเต็มๆ หญิงสาวพยายามสะบัดตัวออกจากมือหนาที่คว้าแขนของเธอเอาไว้ แต่มันก็ไม่หลุด

ผอ. หนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วจับตัวเธอให้หันหน้าเข้าหากัน

"ไปดูหนังกับฉัน"

"ไม่ไป"

"นี่เธอ อย่าลืมนะว่าเธอเป็นแค่ดาราไม่ใช่นางฟ้าเทวดา อย่าเล่นตัวให้มันมากนัก"

"ก็ฉันไม่ไปไงเล่า!"

พลั่ก!

พาเพลินดันแผงอกแกร่งของ ผอ.หนุ่มให้ออกห่างในจังหวะที่ไทก้ายังไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็เซไปสองสามเก้า เมื่อตั้งหลักได้ก็คว้าแขนของเธอไว้อีกครั้ง

"เล่นตัวมาก ราคาเธอก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นมาหระ ...!"

เพี้ยะ!

พูดยังไม่ทันจบประโยคฝ่ามือเรียวก็กระทบที่แก้มสากของเขาเต็มแรงจนใบหน้าหล่อเหลาราวกับหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีหันไปตามแรงตบ

"นี่! เธอ ..."

"ล่ามหมาในปากคุณด้วย ไม่งั้นฉันจะเอาน้ำร้อนราด"

หญิงสาวสะบัดตัวจนหลุดออก เธอรีบเดินออกจากห้องของท่านผู้อำนวยการหนุ่มทันทีสร้างความงุนงงให้กับเลขาสาวหน้าห้องไม่น้อย

มือหนายกขึ้นจับใบหน้าซีกขวาที่เพิ่งถูกฝ่ามือเรียวกระทบไปเมื่อครู่เขายกยิ้มราวกับคนบ้า พาเพลินเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้ เป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าท้าทายอำนาจเงิน ไม่ยอมสยบให้กับเขาและคอยดูเถอะ เขาจะทำทุกทางเพิ่งซื้อเธอมาให้ได้

เราได้เห็นดีกันแน่!

"ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้โรคจิต"

หญิงสาวเดินสะบัดก้นงอนของตัวเองไปนั่งที่ใต้ตึกคณะ เธอยังรู้สึกหัวเสียไม่หายกับไอ้ ผอ.บ้ากามนั้น นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอนักหนาไม่เข้าใจทำไมเธอต้องมาเจอกับคนแบบนี้ด้วย

เกลียดนัก!

Rrrrrr~ Rrrrrr~ Rrrrrr~

เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นเธอหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายข้างสีดำใบเล็กหน้าจอมือถือแสดงชื่อ 'พี่แป้ง' แป้งร่ำเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอส่วนแม่ของแป้งร่ำก็เคยเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้แม่ของเธอซึ่งตอนนี้แน่นอนว่าแม่เธอไม่อยู่ในโลกใบนี้แล้ว ส่วนพ่อก็ส่งเงินมาให้เธออย่างเดียวเธอไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพ่อเธอหน้าตาเป็นยังไง

"ค่ะพี่แป้ง" เธอสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดก่อนตอบรับสายเสียงหวานกลับไป

"น้องเพลินวันนี้ค่ำๆ มีงานด่วนนะคะ"

"งานอะไรเหรอคะพี่แป้ง"

"งานโชว์ตัวน่ะ พี่ลืมบอกคิวหนูเจอกันที่ห้างนะคะสามทุ่ม"

"ค่ะ" งานด่วน เห้อ ... ก็ยังดีกว่าต้องไปนั่งดูหนังกับไอบ้าโรคจิตนั่นแล้วกัน