Begin Again ep.4 ประธานบริษัท
1335 คำ
ตึกตัก...ตึกตัก...
ตอนนี้หัวใจฉันกำลังเต้นแรงและเร็วมาก ผู้ชายตรงหน้าทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ฉันรู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาทันที คนที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะกลับมาเจอกันอีกได้ ถึงแม้จะผ่านไปเจ็ดปีแล้วก็ตาม เจ็ดปีที่เฝ้ารอมานานว่าจะได้เจอกับเขาอีกมั้ย
"พี่ไคโตะ..."
ตึก...ตึก...ตึก
ในขณะที่ร่างสูงก้าวมาหาฉันทีละก้าวนั้น ฉันที่ยืนนิ่งอยู่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน เพราะยังรู้สึกอึ้งกับคนตรงหน้าอยู่ ประธานบริษัท KT ก็คือพี่ไคโตะหรือคุณไคล์อย่างนั้นเหรอ....
"หึ :-) "
"เอ่อ...นายครับ"
"เอ่อ...ขอตัวก่อนนะคะ"
หมับ!
"จะรีบไปไหน หืมม? "
ฉันจะรีบเดินกลับไปที่ลิฟต์ แต่อยู่ๆ ก็ถูกร่างสูงตรงหน้าของคว้าแขนไว้ก่อน ทำให้ฉันตกใจมากจนสลัดออก แต่ว่าพี่ไคโตะจับฉันแน่นเกินไปน่ะสิ
พรึ่บ!
หมับ!
"คิดถึง"
ตึกตัก...ตึกตัก...
ร่างสูงทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขาสวมกอดฉันโดยไม่ทันตั้งตัวและยังพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ฉันถึงกับต้องกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ แต่ต้องพยายามไว้
"พะ...พี่..."
.............................
Kyle Part
"นายครับ"
ร่างสูงไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เลขาคนสนิทเขาพูดเลย เพราะตอนนี้เขาสนใจร่างบางที่โดนเขากอดมากกว่า และถึงแม้ว่าตอนนี้ที่ทำงานของเขาพนักงานบางคนยังไม่กลับ แต่เขากลับสนไม่
พรึ่บ!
ก่อนที่จะค่อยๆ ผละอ้อมกอดออกจากร่างบางที่มองผมนิ่ง แต่ผมรู้ดีว่าแววตาของเธอตอนนี้ไม่นิ่งเหมือนกับภายนอกของเธอเลย
หมับ!
ติ้ง!
ก่อนที่ผมจะจับมือร่างบางแล้วพาเธอเข้าไปในลิฟต์
"นายครับ! "
ตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกันในลิฟต์ส่วนตัวของผมเรียบร้อยแล้ว แต่ผมก็ยังคงไม่ปล่อยมือเธอเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าเธอพยายามจะแกะมือผมออกก็ตาม
"เอ่อ...ปล่อยมือก่อนได้มั้ยคะ"
"ไม่"
"พี่ไคโตะ! "
"หืม :-) "
"เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณไคล์"
เด็กน้อยของเขาโตขึ้นมากแล้วสินะ...
"จำพี่ชายไม่ได้เหรอครับน้องณิชา"
">.Kyle Part End
.............................
ตึก...ตึก...ตึก
เมื่อวานหลังจากกลับจากที่ทำงาน ฉันก็คิดแต่เรื่องของพี่ไคโตะตลอดเวลาเลย นานมากแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันอีกเลยและฉันก็คิดด้วยว่าเราสองคนคงไม่มีทางได้มาเจอกันอีกแล้ว แต่ว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่เคยคิด เพราะเขาเป็นผู้บริหารของ KT ซึ่งฉันฝึกงานอยู่ยังไงล่ะ
"เฮ้อออ..." แล้วถ้าเจอกันฉันจะทำยังไงล่ะ
เมื่อวานจะมีใครบ้างที่เห็นเขากอดฉันนะ ฉันก็ไม่ได้สังเกตด้วยสิ เพราะมัวแต่ตื่นตะลึงกับร่างสูงอยู่
คิดถึง....
คิดถึง....
"ไม่คิดๆๆ " ฉันควรเลิกคิดถึงมันได้แล้วสิ แต่ทำไมคำคำนี้ถึงอยู่ในหัวฉันตลอดด้วยนะ พี่ไคโตะกับฉันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ไม่มีทาง เพราะฉะนั้นฉันควรตั้งใจฝึกงานซะ
หมับ!
"ณิชาเป็นอะไร ทำไมยังไม่เข้าไปล่ะ"
"อ่อ เอ่อ...ฉันรอพวกเธอสองคนน่ะ เราไปกันเถอะ ^_^" ฉันรีบปรับสีหน้าทันทีที่เจอเพื่อนร่วมฝึกทั้งสองคน ก่อนที่เราสามคนจะเดินเข้าไปข้างใน
"เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง"
"กว่าจะเสร็จ" ฉันบอกแพมที่ถามเรื่องงานเมื่อวานของฉัน
"สู้ๆ นะ ฉันคิดว่ายังไงเธอต้องทำได้"
"ฉันก็เหมือนกัน"
"ขอบใจมากนะ ^_^"
ติ้ง!
"นั่นไงล่ะ มาแล้ว"
"$-#'+"
พอมาถึงที่ทำงาน ฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ แล้วพวกพี่ๆ พนักงานต่างก็มองฉันแล้วก็หันไปพูดคุยกันอีกครั้งหนึ่ง และฉันก็พอรู้นะว่าคงเป็นเรื่องเมื่อวานแน่ๆ แต่ทำไมถึงมีคนรู้เยอะขนาดนี้ล่ะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นคนที่นี่เหลือไม่กี่คนเองที่อยู่ทำงานต่อน่ะ เฮ้อออ....
"ทำไมพวกพี่ๆ เขามองเธอแปลกๆล่ะ ณิชา" แพมถามฉัน
"นั่นสิ เธอไปทำอะไรมาเหรอ หรือว่า..." คริสสบตาฉันนิ่ง
"เอ่อ..."
แต่ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไร พี่รินที่เข้ามาใหม่ก็เดินมาเรียกฉันทันที
"สวัสดีค่ะพี่ริน"
"น้องณิชาคะ"
"คะ? "
"พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ตามพี่มาหน่อยสิ"
"เอ่อ...ค่ะ"
"ไปเถอะ"
"เจอกันตอนเที่ยงนะ"
"อืม"
หลังจากที่นัดแนะกับเพื่อนทั้งสองคนแล้ว ฉันก็เดินตามพี่รินไปที่ห้องของเธอทันที
เรื่องอะไรกันนะ....
_
______________________
ฝากติดตามด้วยนะคะ
?✌️
- ผู้เขียน
