Begin Again ep.5 ความสัมพันธ์
1457 คำ
ตอนนี้ฉันยืนทำใจอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งอยู่นาน เพราะไม่กล้าเข้าไปและฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมถึงต้องให้ฉันมาที่นี่ด้วย
ห้องประธาน
ตอนแรกฉันคิดว่าพี่รินมีอะไรจะพูดกับฉันซะอีก แต่พี่เขาแค่บอกให้ฉันขึ้นมาชั้นนี้และยังเอาเอกสารยื่นให้ฉันอีก ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันและยังพยายามที่จะถามเขา แต่พี่เขาก็บอกว่านี่เป็นคำสั่ง ทำให้ฉันต้องมายืนทำใจอยู่ที่นี่นานเกือบห้านาทีแล้ว
แงง...ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่เขาเลยนะ...
ฮึบ!
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
ฉันยืนรอไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูและทันทีที่เห็นฉันคิดว่าเขาเป็นเลขาของพี่ไคโตะนะ เขายิ้มให้ฉัน ก่อนจะพาฉันเดินเข้าไปและตัวเขานั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที
เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมเขาต้องออกไปด้วยล่ะ ฮือออ...
กึก!
ฉันมองไปทางโต๊ะทำงานที่มีบุคคลหนึ่งนั่งหันหลังให้อยู่ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าพูด ไม่กล้าขยับไปไหนเลย ก็ได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น
"มาแล้วสินะ"
"......"
พรึ่บ!
กึก!
"ณิชาพร :-) "
"เอ่อ...คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ? " ฉันที่รวบรวมความกล้าเพื่อถามเขา
"ต่อไปนี้ย้ายมาทำงานในห้องนี้"
"อะไรนะคะ! " ฉันตกใจมากเมื่อผู้ชายคนนี้พูดขึ้นมา
":-) "
"คงไม่ดีมั้งคะ ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงานแล้วอีกอย่าง เอ่อ...คือว่า..."
"ตกลงตามนั้น"
"คุณไคล์คะ! "
"หืมม? " ดูหน้าผู้ชายคนนี้สิ ทำไมเขาถึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้เนี่ย
"ฉันว่าฉันขอกลับไปทำงานก่อนดีกว่านะคะ"
พรึ่บ!
หมับ!
ฉันที่ตัดสินใจจะเดินกลับ แต่ทว่า...ไม่รู้ว่าร่างสูงที่นั่งยิ้มให้ฉันอยู่อีกฝั่งลุกขึ้นมาเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเเล้ว ทำให้ฉันตกใจจนต้องถอยหลังออกห่างโดยอัตโนมัติ
"คะ...คุณ..."
"พี่บอกว่าให้ย้ายมาทำงานในห้องนี้ ถ้าไม่ล่ะก็...."
ตึก...ตึก...ตึก
"ถะ...ถอยไปเลยนะคะ! "
"หึหึหึ"
ตึก...ตึก...ตึก
พรึ่บ!
ตุบ!
"อ๊ะ! "
ฉันที่หยุดชะงักทันที เมื่อถอยหลังชนกับโต๊ะทำงานของเขาอย่างจัง และตอนนี้ร่างสูงก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าของเราใกล้กันมาก ทำให้ฉันแทบจะไม่กล้าหายใจเลยล่ะ >.
ทำไมพี่ไคโตะถึงไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ใบหน้าที่หล่อราวกับเทพบุตรกับรอยยิ้มของเขาที่ฉันชอบมากที่สุด บ้าจริง! คิดอะไรอยู่เนี่ย ณิชา >.
หมับ!
มือหนาวางบนศีรษะของเธอ ไม่พอดีเท่านั้นเขายังก้มหน้าลงมามองฉันอีก
ฉ่าาา
ตึกตัก...ตึกตัก...
">.
"ยังเหมือนเดิมนะเรา"
">.
"พี่ชอบนะเวลาที่เราเขินพี่แบบนี้"
">.
"หน้าแดงมากเลยรู้มั้ย สาวน้อย :-) "
"หยุดเลยนะคะพี่ไคโตะ"
"นึกว่าลืมชื่อพี่ไปแล้วซะอีกนะครับ"
"กะ...ก็ได้ค่ะ ฉะ...ฉัน..."
"เรียกเหมือนตอนนั้นดีกว่านะครับ หนูณิ :-) "
"มะ...ไม่ได้ค่ะ! "
พรึ่บ!
"หืมมม"
นี่เขาต้องการแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย!
"เอ่อ...คะ...คุณถอยออกไปก่อนดีกว่านะคะ ถ้าใครมาเห็นเข้า..."
"ไม่มีใครกล้าเข้ามา ถ้าพี่ไม่อนุญาต"
"ฮือออ พี่แกล้งณิใช่มั้ยคะ" ฉันที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ด้วย แต่ถ้าฉันใช้น้ำเสียงกับสีหน้าออดอ้อนแบบนี้ พี่ไคโตะจะยอมฉันทุกครั้งยังไงล่ะ
"หึ :-) "
พรึ่บ!
"ไปเอาของมา แล้วมาทำงานในห้องพี่"
"แต่ว่าคุณ...."
"อย่าดื้อ! "
"ทำไมต้องดุด้วยค่ะ! " เดี๋ยวนะ! ทำไมเราพูดแบบนั้นออกไปล่ะ....
"ถ้าพี่ดุเรา จำได้มั้ยว่าเราควรทำตัวยังไง หืมมม? "
"จำไม่ได้คะ! " ใครว่าจำไม่ได้ล่ะ
"......."
"เอ่อ...."
เอาแล้วไงล่ะ คุณเขามาโหมดเงียบแล้ว
ฉันคิดไปถึงตอนนั้นเลย เพราะเป็นครั้งแรกที่พี่ไคโตะเงียบใส่ฉัน และถ้าเขาเงียบแบบนี้แสดงว่าเขาต้องไม่พอใจอะไรอยู่แน่ๆ และสิ่งที่ฉันจะทำงั้นเหรอ...
"......."
จะลองดูก็ได้!
หมับ!
"ขอโทษค่ะ"
ฉันตัดสินใจสวมกอดร่างสูงทันที และก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เขาจะทำหน้ายังไงหรือรู้สึกยังไง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่เขาก็จะกอดตอบฉันและนั่นก็หมายความว่าเขาหายโกรธฉันยังไงล่ะ
หมับ!
"หึ :-) "
"^_^"
อ้อมกอดร่างสูงอบอุ่นทุกครั้งเมื่อฉันได้กอดเขา
"พี่จะไม่ปล่อยเราไปไหนอีกแล้ว ณิชา"
"......"
ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไร ตอนนี้ฉันได้ตัดสินใจแล้ว แค่ได้อยู่กับเขาแบบนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว ณ ตอนนี้ เวลานี้ ฉันอยากที่จะทำตามหัวใจตัวเองดูสักครั้ง และเมื่อใครคนหนึ่งรู้ หรือว่ารู้อยู่แล้วก็ตาม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างฉันกับพี่ไคโตะจะเป็นยังไง.....
............................
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
แกร๊ก!
หลังจากที่ฉันไปเก็บของส่วนตัวที่โต๊ะทำงานเสร็จ ฉันก็กลับมาที่ห้องพี่ไคโตะทันที และก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ พนักงานทุกคนต่างมองมาที่ฉันนิ่งและเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะกลายเป็นจุดสนใจไปแล้ว รวมถึงพี่รินที่มองมาทางฉันนิ่งเหมือนกัน
"โต๊ะคุณณิชาอยู่ด้านขวามือนี้ครับ"
"ขอบคุณค่ะ เอ่อ...ไม่ต้องเรียกณิชาว่าคุณก็ได้นะคะ"
"ไม่ได้หรอกครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"เอ่อ...แล้วพี่...คุณไคล์...."
"นายเข้าประชุมครับ อีกสักพักถึงเสร็จครับ"
"ค่ะ ^_^"
ฉันมองเลขาพี่ไคโตะเดินออกไป จากนั้นจึงจัดการจัดโต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะพี่ไคโตะพร้อมกับวางของต่างๆ รวมถึงงาน ลืมส่งงานพี่พรไปเลยแฮะเรา เมื่อฉันคิดได้จึงรีบออกไปส่งงานพี่พรอีกครั้ง
ตึก...ตึก...ตึก
"พี่พรคะ"
ฉันยื่นเอกสารบทความที่ได้ทำการเขียนเมื่อวานส่งให้พี่พรทันทีที่ไปถึงโต๊ะของเธอ
"พี่นึกว่าน้องจะไม่สนใจซะอีกนะ"
"ไม่ใช่นะคะ! " ฉันรีบปฏิเสธทันที
"เดี๋ยวพี่จะตรวจทีหลัง น้องกลับไปได้แล้ว"
"ค่ะ"
"ณิชาพร! "
"คะ? "
"อย่าคิดว่ารู้จักกับคุณไคล์แล้วน้องจะสบายล่ะ เพราะยังไงน้องก็คือเด็กฝึกงาน และพี่ก็เป็นคนดูแลน้อง ถ้าทำตัวมีปัญหาน้องคงรู้นะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น? "
"ทราบค่ะ"
":-) "
ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะเอาเอกสารงานที่พี่รินให้ตอนเช้าขึ้นมาทำและช่วงบ่ายก็จะได้ไปดูงานเบื้องหลังแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลย
">.
แกร๊ก!
"ยิ้มอะไรคนเดียวครับ :-) "
"เอ่อ....แหะๆๆ ^_^"
ฉันที่ไม่รู้ว่าพี่ไคโตะมาตอนไหน ทำให้ต้องส่งยิ้มแห้งไปให้เขาทันที ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจงานของตัวเองต่อ
"หึ :-) "
หลังจากที่นั่งทำงานอยู่นานฉันจึงเหลือบมองนาฬิกา ทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว และเมื่อเป็นดังนั้นฉันจึงเก็บของทันที แต่ก็แอบเหลือมองร่างสูงที่ยังคงก้มหน้าทำงานอยู่อย่างนั้น เวลาที่ได้เห็นใบหน้าจริงจังกับการทำงานของพี่ไคโตะ มันทำให้ฉันรู้สึกทึ่งมากเลยล่ะ เหมือนกับตอนที่เขาช่วยติวหนังสือให้ฉันในตอนนั้น
บ้าจริง! นี่เราคิดถึงเรื่องพวกนั้นอีกแล้วสินะ....
"เอ่อ....คุณไคล์..."
"หืม? "
เมื่อเห็นว่าคิ้วที่ขมวดกันแน่นหันมามองฉันนิ่ง อะไรกันฉันก็เรียกชื่อเขาเหมือนคนอื่นทำไมต้องทำหน้านิ่งใส่ด้วยล่ะ
"พี่ไคโตะคะ"
":-) "
"ณิขอไปกินข้าวก่อนนะคะ"
"เที่ยงแล้วเหรอ...." ดูเหมือนพี่เขาจะพึมพำเบาๆ แต่ฉันได้ยินเหอะ
"นี่พี่ไม่ได้ดูนาฬิกาเลยหรือไงคะ! ถ้าเป็นแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บท้องอีกหรอก! "
"......."
"เอ่อ..."
ฮือออ ทำไงดี ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย!
"จำได้ด้วยสินะ :-) "
"......."
"ไปกินด้วยกัน พี่เสร็จงานแล้ว"
"แต่ว่า...."
"งั้นพี่ไม่กินดีกว่า เราไปกินเถอะ พี่จะทำงานต่อ"
"ปะ...ไปด้วยกันก็ได้ค่ะ"
พรึ่บ!
"หึ :-) "
______________________
?อิพี่น่าร๊ากกก
ฝากติดตามด้วยนะคะ?
- ผู้เขียน
