Begin Again ep.3 เริ่มงานวันแรก
1210 คำ
"น้องคะเอาเอกสารพวกนี้ไปวางไว้ที่ห้องประชุมชั้น 18 ให้พี่ด้วยนะ รีบหน่อยนะ"
"ได้ค่ะ! "
"น้องคนนั้นน่ะ ไปถ่ายเอกสารชุดนี้ให้พี่หน่อยค่ะ ขอ 5 ชุดนะ"
"ค่ะ! "
ตึกตึกตึก....
ฉันรีบเดินไปรับเอกสารจากพี่ที่ให้ฉันไปถ่ายให้ ก่อนที่จะรีบเอาเอกสารอีกชุดหนึ่งที่ได้จากพี่เลี้ยงของฉันไปไว้ในห้องประชุม
ตั้งแต่เช้ามานี้ฉันก็ได้เริ่มงานจริงๆแล้ว และก็แอบเห็นเพื่อนอีกสองคนด้วยนะที่เป็นเหมือนฉัน ก็คือช่วยงานพวกเอกสารต่างๆ แต่ว่าเราสามคนก็จะอยู่กันคนละโซนของห้องทำงาน
"รอด้วยค่ะ! "
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ทันที เมื่อเห็นว่าลิฟต์กำลังจะปิดลง แต่เหมือนจะได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลังของฉันนะ แต่ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันเข้ามาในนี้แล้ว
"เฮ้อออ เกือบไม่ทันซะแล้ว"
ตอนนี้ฉันได้แต่หอบถอนหายใจด้วยความเหนื่อยเพราะเร่งรีบมาก เพราะว่าวันนี้เหมือนฉันจะได้ยินมาว่าจะมีประชุมใหญ่และก็จะมีประธานบริษัทมาด้วย ซึ่งฉันก็ยังไม่เคยเห็นเลยแฮะ
ติ้ง!
เสียงลิฟต์เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่เร่งรีบเอาเอกสารไปไว้ในห้องประชุม ทำให้ไม่ได้หันไปมองคนข้างในลิฟต์ที่มองเธอนิ่งไป แต่กลับปรากฏรอยยิ้มออกมาทันทีโดยที่เธอไม่รู้ตัว
.............................
พรึ่บ! พรึ่บ!
"เป็นยังบ้างณิชา ฉันกับคริสเป็นห่วงเธอแทบแย่"
"......."
ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งมองจานข้าวอยู่อย่างั้น เพราะยังคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าอยู่เลย ไม่น่าเลยเรา
"ฉันว่าเรื่องลิฟต์อะไรนั่นก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย" แพมบ่น
"ฉันลืมไปจริงๆ แหละ เฮ้ออ"
"เอาน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างท่านประธานก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย จริงมั้ย"
"ก็คงงั้น"
"อย่าคิดมาก"
"จะพยายามนะ"
"ว่าแต่ตั้งแต่ที่พวกเราเข้ามาบริษัทมายังไม่เคยเห็นคุณไคล์เลยว่ามั้ย? " อยู่ๆ แพมก็พูดชื่อเจ้าของบริษัทขึ้นมา
"......."
"ฉันอยากเจอตัวเขาจริงๆ สักครั้งอ่ะ พวกเธอก็เหมือนกันใช่มั้ย ^_^"
"อืม/อืม" ทั้งฉันกับคริสพูดขึ้นพร้อมกัน
ใครบ้างล่ะนะที่จะไม่อยากเจอคนที่เก่งขนาดนี้ อีกทั้งฉันได้ยินมาว่าเขาอายุยังน้อยอยู่เลย แต่สามารถสร้างบริษัทที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้ น่านับถือจริงไม่
"หวังว่าจะได้เจอนะ แต่เอ๊ะ! เหมือนเธอจะเจอมาแล้วนี่นา ใช่มั้ยณิชา ฮ่าฮ่าฮ่า"
จริงด้วยสิ
"........"
"เธอเห็นหน้าเขามั้ย หน้าตาเป็นยังไงแล้วเขาพูดอะไรบ้าง? "
ฉันส่ายหน้าให้กับแพมทันที ก่อนที่ทั้งสองจะมองฉันอย่างประหลาด
"เป็นไปได้ยังไง ก็พวกเธออยู่ในลิฟต์เดียวกันไม่ใช่เหรอ ลิฟต์ส่วนตัวท่านประธานน่ะ"
"ก็ใช่ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้มองอะไรเลยนะ แหะๆๆ "
"กรี๊ดดด เธอนี่นะ! โธ่ๆๆ ณิชา! "
"^_^" ฉันยิ้มแห้งส่งไปให้ทั้งสองคนทันที ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่นาว่าเป็นลิฟต์ของประธานบริษัท เพราะมัวแต่สนใจเอกสารมากกว่า
"กินข้าวเถอะณิชา" คริสเป็นคนบอกฉันแทน
"ไม่อยากกินแล้วอ่ะ ขอตัวก่อนนะ"
"เอ้า! ไม่กินจริงๆ เหรอ"
"อืม ฉันยังมีงานต้องทำต่ออีกน่ะ"
"งานอะไรเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นได้ทำอะไรเลยล่ะ นอกจากถ่ายเอกสารแล้วก็ศึกษางานที่กองโฆษณา จริงมั้ยคริส"
"ใช่ เธอได้งานอะไรเหรอ? "
"เขียนบทความน่ะ ฉันไปก่อนล่ะ"
"อืมๆ "
พรึ่บ!
ฉันกลับไปทำงานที่ห้องทันที เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเช้าจิตใจฉันก็ไม่อยู่กับตัวแล้ว อีกอย่างตอนนี้ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกที่พี่พรให้ฉันมาก็คือ เขียนบทความนั่นเองแล้วอีกอย่างคือต้องส่งให้พี่เขาพรุ่งนี้ แต่ทำไมฉันถึงได้ทำคนเดียวล่ะ หรือว่าพี่เขายังไม่เจอสองคนนั้น ฉันต้องรีบทำแล้วล่ะนะ
ตอนนี้ฉันก็มานั่งทำงานของตัวเอง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปกว่างานของฉันจะเสร็จ จึงรีบนำไปให้พี่พรดู แต่ว่ามันก็ต้องถูกแก้ไขอีกครั้ง จนตอนนี้ฉันผ่านการแก้ไขงานมาสามครั้งแล้วและตอนนี้มันก็เป็นเวลาเลิกงานแล้วด้วยสิ พี่ๆ พนักงานต่างทยอยกันกลับไป
"เขียนใหม่นะคะน้องณิชา พี่ว่าคำที่ใช้เขียนยังไม่ถูกสักเท่าไหร่ อีกอย่างบทความของน้องยังไม่น่าสนใจมากพอน่ะ"
"ค่ะ"
"พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้อย่าลืมส่งงานพี่ล่ะ"
"ค่ะพี่พร"
พรึ่บ!
หลังจากที่พี่พรและคนอื่นๆ กลับไปแล้ว จึงเหลือคนไม่กี่คนในแผนกของฉัน ส่วนเพื่อนทั้งสองคนนั้นก็กลับก่อนไปแล้วเหมือนว่าพวกเธอสองคนมีนัดเพื่อนก็ด้วยล่ะ
"เฮ้อออ..."
ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด
ฉันทำงานได้สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เบอร์ที่ปรากฏเป็นครามนั่นเอง
"ฮัลโหลคราม"
(เธออยู่ไหน)
"ฉันยังอยู่ที่บริษัทอยู่เลย มีอะไรหรือเปล่า"
(ด้ากับฉันเรานัดทานข้าวกันน่ะ ณิชาจะมามั้ย?)
"น่าจะไม่ได้ พวกเธอทานกันไปเลย เอาไว้เรานัดเจอกันวันหลังนะ"
(อืม)
"ฉันวางสายแล้วนะ"
ติ้ด!
โครกกก!
หลังจากที่วางสายไป เสียงท้องฉันก็ร้องทันที ดีนะที่คนอยู่กันน้อย เฮ้อออ ข้าวเที่ยงฉันก็ไม่ได้กิน
เมื่อเป็นอย่างนั้นฉันคิดว่าจะรีบทำงานให้เสร็จไปเลย เพราะจะได้ไม่ต้องกลับไปทำที่คอนโดอีก
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบเย็นมากแล้วและฉันก็เสร็จงานพอดี หวังว่างานเขียนแรกในการฝึกงานครั้งนี้จะผ่านไปด้วยดีนะ
"เฮ้อออ กลับดีกว่า ^_^"
กุกกัก! กุกกัก!
ติ้ง!
ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ แต่ว่าลิฟต์ด้านในสุดที่เปิดออกมานั้น ทำให้ฉันต้องตกใจและแปลกใจในทันที เพราะนั่นคือลิฟต์ของประธานบริษัทแล้วเขายังทำงานอยู่ที่นี่เหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ แต่ว่าทำไมเขาถึงลงมาชั้นนี้ล่ะ ไม่รู้ล่ะ ในเมื่อฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา งั้นขอแอบดูหน่อยก็แล้วกัน คิคิคิ
ตึกตึกตึก....
"ดูเหมือนว่าจะมีอะไรน่าสนใจแล้วสินะ"
"ครับ? "
"หึ :-) "
ต้องเข้าไปใกล้อีกหน่อยสินะ ฉันไม่เห็นหน้าเลยอ่ะ แต่ดูจากแผ่นหลังและความสูงนั้นแล้ว ต้องดูดีมากแน่ๆ เลย แต่เอ๊ะ! ทำไมเราถึงอยากรู้ขนาดนี้เนี่ยณิชา...
กึก!
ด้วยความที่อยากเห็นหน้าเขามาก ฉันเลยเผลอเดินเสียงดังไปหน่อย ทำให้คนตรงหน้าฉันที่กำลังเดินอยู่นั้น หยุดชะงักทันทีก่อนที่เขาจะหันมาและนั่นทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างชัดเจน
ตึกตัก....ตึกตัก...
__________________________
คอมเมนต์กันมาได้น๊าา?
ฝากติดตามด้วยจ้าา??
- ผู้เขียน
