Begin Again [Kyle-Nicha]

บรื้นนนน.... ติ๊ดดด! ติ๊ดดด! "คุณระวังคะ! " "ลูก! " "กรี๊ดดดด" เอี๊ยดดด! โครมม!!! เฮือก! ร่างบางจากที่นอนไม่หลับอยู่แล้ว แต่พอหลับไปกลับฝันถึงเรื่องราวในอดีต จนทำให้เธอสะดุ้งตื่นจากฝันที ตอนนี้ตามใบหน้าของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ "ฝันอีกแล้วเรา" พรึ่บ! ฉันลุกขึ้นมาพลางก็เปิดดูโทรศัพท์ก็พบว่าตอนนี้มันตี 2แล้ว ฉันที่ตอนนี้นอนไม่หลับแล้วจึงลุกขึ้นมาพร้อมกับเดินไปหาน้ำกินก่อนจะกลับไปเข้านอนห้องเหมือนเดิม "ทำไมกันนะ" ร่างบางนั่งคิดถึงเรื่องราวในอดีตจนเผลอหลับไปในที่สุด กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้คนที่นอนเพิ่งจะนอนไปตื่นขึ้นมาทันที ก่อนที่เธอจะจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย เพราะว่าวันนี้เธอต้องเข้ามอเช้า ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด "ฮัลโหล" (อยู่ไหนแล้ว) "กำลังจะออกไป นายเข้าไปรอก่อนเลยนะ" (รีบๆ มาล่ะ) "อื้ม" ติ๊ด! หลังจากที่วางสาย ฉันก็รีบแต่งตัวให้เสร็จ ก่อนที่จะรีบออกจากห้องไปทันที เพราะกลัวว่าตัวเองจะสายอีก ............................ ตึกตึกตึก.... แกร๊ก! พรึ่บ! "เฮ้อออ" ฉันรีบนั่งลงทันที เพราะอาจารย์เดินเข้ามาแล้ว เกือบสายแล้วมั้ยล่ะ "ถ้าครามไม่โทรหาแกคงไม่ทันสินะ" "ก็คงใช่" ฉันตอบเพื่อนสนิทของตัวเองอีกคนพร้อมกับถอนหายใจทันที "นอนไม่หลับอีกแล้ว" "อืม" "รู้ดีจริงๆ เลยนะคะเพื่อนคราม! . "หึ แน่นอนอยู่แล้วมั้ย" "เหอะ! " ฉันมองทั้งสองจ้องหน้ากัน ก่อนจะยิ้มให้กับความน่ารักของเพื่อนทั้งสองของตัวเอง ดาด้ากับครามเป็นเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่เราอยู่ปี 1 และที่ทำให้เราทั้งสามสนิทกันได้ก็เพราะว่าเป็นงานกลุ่มสามคน ซึ่งทั้งดาด้ากับครามรู้จักกันมาก่อนอยู่แล้ว เหมือนจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันนะ และทั้งสองคนกำลังมองหาคนอยู่ ซึ่งฉันก็ยังไม่มีกลุ่มก็เลยได้เข้าไปอยู่ด้วย นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของพวกเราทั้งสามคนที่ทำให้สนิทกันมาจนถึงปัจจุบัน "เอาน่า สองคนนี้ชอบทะเลาะกันตลอดเลยนะ" "เหอะ! /เหอะ! " "แล้วเรื่องสมัครฝึกงานล่ะ แกลงที่ไหน บริษัทพ่อฉันมั้ย" "ได้ไง ณิชาต้องมาสมัครที่บริษัทฉันสิ ใช่มั้ยณิชา" "เอ่อ...ไม่ใช่ทั้งสองบริษัทแหละ แหะๆๆ ^_^" "อะไรนะ! /ว่าไงนะ! " ทั้งสองคนตะโกนออกมาพร้อมกันเสียงดัง จนทำให้ฉันต้องจับทั้งสองไว้ เพราะตอนนี้อาจารย์ยังคุยอยู่ข้างหน้าไงล่ะ" "เบาๆ หน่อยสิด้า คราม" "แกลงฝึกที่ไหน? " "KT" "........" "แกแน่ใจเหรอ นั่นมันบริษัทใหญ่มากเลยนะ ได้ยินว่าพวกรุ่นพี่ที่เคยฝึกที่นั่นกว่าจะจบได้ สาหัสมากเลยนะยัยชี! " "เราก็ได้ยินมาเหมือนกันนะ ทำไมถึงเลือกฝึกที่นั่นล่ะ" "อยากลองดูน่ะ ฉันได้ยินว่าถ้าสามารถผ่านการฝึกงานที่นั่นได้ก็อาจจะได้ทำงานที่นั่นเลย ^_^" มันเป็นความใฝ่ฝันของฉันที่จะได้ทำงานที่นั่นอยู่แล้วล่ะ ถึงแม้ว่าบริษัทนี้จะเพิ่งเปิดมาได้ไม่นาน แต่ฉันได้ยินข่าวมาบ้างเหมือนกันว่า KT เป็นบริษัทที่มีคนต่างสนใจกันมากที่อยากจะเข้าทำงานที่นั่น "เฮ้อออ งั้นเราก็ได้เจอกันน้อยลงน่ะสิยะ" "เอาไว้ว่างๆ เราก็นัดเจอกันได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย จริงมั้ย ^_^" "ยัยชีของฉันโตแล้วสินะ ฮือออ" "อะไรของเธอ! " "ยุ่ง! " "^_^" "เอ่อ...แล้วนายล่ะคราม ลงที่บริษัทของที่บ้านใช่มั้ยล่ะ" "อืม" "เอาล่ะคะ วันนี้ไม่มีอะไรมากนะ อาจารย์อยากจะให้นักศึกษาส่งใบสมัครไว้ด้านหน้าเลยค่ะ อีกสองวันอาจารย์จะส่งใบตอบรับไปให้นะคะ" "......." "เอาล่ะ วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว เตรียมตัวสำหรับฝึกงานกันด้วยล่ะ" ................................ หลังจากที่เลิกคลาสเสร็จ ดาด้าก็พาฉันมาเดินเที่ยวเล่นที่ห้างพร้อมกับครามที่ตามมาด้วย เราสามคนมากินข้าวกันเสร็จก็เดินเล่นนิดหน่อย "แล้วงานสอนพิเศษของแกล่ะชี" "ฉันยกเลิกไปแล้วล่ะ เพราะถ้าฝึกงานจริงๆ ก็คงไม่มีเวลาเข้าไปสอนแน่ๆ " "ดีแล้วล่ะ ฉันว่าแกน่ะเหนื่อยเกินไปแล้วนะ" "แค่นี้เอง ^_^" "มีอะไรให้ช่วยบอกพวกเราได้นะณิชา" "ขอบใจมากนะ ^_^" หลังจากที่เราเดินเล่นกันเสร็จ ครามก็มาส่งฉันที่คอนโด ก่อนที่เราจะลากัน ครามก็ยังคงถามย้ำฉันอีกว่าจะไปฝึกที่นั่นจริงๆ ใช่มั้ย ฉันก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม เพราะฉันอยากฝึกที่นี่จริงๆ แกร๊ก! ฉันเข้ามาในห้องตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะจัดการทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เพราะวันนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว อีกอย่างงานพิเศษที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ก็คงต้องหยุดทำแล้วล่ะ งานที่ฉันทำก็คือเป็นการสอนพิเศษเด็กเล็ก ฉันทำงานแบบนี้มาได้เกือบจะสองปีแล้วล่ะนะ แต่ถ้าไปฝึกงานก็คงต้องหยุดทำแล้วล่ะ เพราะกลัวว่าจะไม่มีเวลาทำ "อ๊ะ! " ระหว่างที่จัดของอยู่นั้นมือก็ดันไปโดนกล่องหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นกล่องความทรงจำของฉันนั่นเอง พี่คงเกลียดฉันไปแล้วใช่มั้ยคะ.... ร่างบางนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนเกิดอุบัติเหตุที่ทำให้เธอต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปในครั้งนั้นและเป็นเธอที่มีชีวิตรอดมาได้ราวกับปาฏิหาริย์ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากที่เธอสูญเสียพ่อแม่ไป เธอก็ต้องออกมาอยู่คนเดียว ทำอะไรด้วยตัวเองตั้งแต่อายุ 15 ปี ญาติพี่น้องที่เคยมีกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันไปแล้ว และสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือคอนโดแห่งนี้และเงินอีกก้อนหนึ่งที่ทำให้ฉันมีได้ทุกวันนี้ "ณิชาคิดถึงพ่อกับแม่นะคะ" _______________________ ฝากติดตาม เป็นกำลังใจ กับเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยน๊าา ??