ฟองครีม

สาวน้อยในชุดนักเรียนคอปกสีขาวแขนยาว เดินอยู่ริมถนนสายหนึ่งที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ หล่อนถักเปียเดี่ยวไว้ทางด้านหลัง มือจับสายกระเป๋าสีดำที่สะพายอยู่ ใบหน้าดูไม่มีความสุขเลย วันเกิดครบรอบสิบแปดปี ควรจะเป็นวันแห่งความรื่นเริง งานเลี้ยง เค้กวันเกิด ครอบครัว และผู้ชายสักคนที่หล่อนรัก ถือเค้กปักเทียนมาให้เป่า แต่วันเกิดปีนี้ ‘ฟองครีม’ เจอแต่ความเงียบเหงา ตึดตือตึ๊ดตือตื่อตือตื๊อ! ฟองครีมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามอง เห็นว่าเป็นวิดีโอคอลจาก ‘ฟองนม’ ฝาแฝดของหล่อนที่อยู่กับแม่และพี่สาวที่กรุงเทพฯ ฟองครีมก็ยิ้มออกมา ‘ไง ครีม~’ ฟองนมยิ้มทักร่าเริง แม้จะมีใบหน้าเหมือนกันอย่างกับ Copy Paste แต่ฟองนมยิ้มง่ายกว่า สดใสกว่า จนบางครั้งฟองครีมก็อยากได้เคล็ดลับความสุขง่าย ๆ จากฟองนมบ้าง ส่วนตัวหล่อนนั้น ตั้งแต่แม่เลิกกับพ่อ แล้วพาพี่สาวกับฟองนมย้ายหนีไป หล่อนก็แทบไม่ได้มีความสุขกับใครเขาอีกเลย วันนั้นพ่อกอดหล่อนไว้ ร้องห่มร้องไห้ขอให้หล่อนอย่าทิ้งเขาไปอีกคน ฟองครีมก็สงสารพ่อ เลยยอมอยู่ต่อ ทั้งที่หล่อนรู้อยู่เต็มอกว่าถ้าไปอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงจะสบายแค่ไหน ก็พ่อเลี้ยงหล่อนน่ะ รวยระดับประเทศเลยนี่นา ‘ไงมิลค์ วันนี้มีงานวันเกิดใช่มั้ย’ ‘อื้ม!’ ฟองนมตอบพร้อมยิ้มอวดลักยิ้มสองข้างของแก้มแดงใสด้วยวัยเยาว์ ‘วันนี้พี่เบียร์จัดงานให้แหละ อยากให้ครีมอยู่ด้วยจัง ครีมเทพ่อแล้วมาอยู่กับเราไม่ได้เหรอ’ ฟองนมพูดไปงั้นเอง หล่อนก็รู้แหละว่าพ่อขาดฟองครีมไม่ได้ เหมือนว่าพี่สาวฝาแฝดของหล่อนจะเป็นที่พึ่งทางใจสุดท้ายของพ่อ แต่หล่อนก็สงสารฟองครีมที่ต้องอาศัยอยู่กับพ่อที่สำมะเลเทเมา ติดเหล้า ติดการพนันนี่นา ดูสิ วันเกิดแท้ ๆ แต่ฟองครีมดูไม่มีความสุขเลย ‘นี่พ่อจัดงานวันเกิดให้ตัวป่าว?’ “จัดสิ” ฟองครีมยิ้มกว้าง ใช่... หล่อนโกหก “นี่ก็กำลังกลับบ้านล่ะ อุ๊ย ฝนตก! แค่นี้ก่อนนะมิลค์ อุ๊ย พี่เบียร์ คิดถึงจังเลย~” สาวน้อยโบกมือทักทายพี่สาวคนโตที่ตอนนี้เรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ฟองเบียร์เป็นคนสวย แต่งตัวเซ็กซี่เสมอ วันนี้เสื้อสายเดี่ยวสีชมพูที่ฟองเบียร์สวมก็อวดเนินอกโอฬารที่รับรองว่าผู้ชายที่ไหนเห็นก็น้ำลายหก ‘ไปหาที่หลบฝนไป เดี๋ยวเอาไว้พี่พามิลค์ไปเยี่ยมนะ’ “ค่ะพี่เบียร์” สามพี่น้องโบกมือบ๊ายบายกันแล้ว ฟองครีมก็กดวางสายแล้วรีบวิ่งเข้าไปทางถนนสายเล็ก หล่อนจำได้ว่าตรงนี้มีโรงสีข้าวเก่าที่ไม่ได้ใช้นานแล้ว แม่กุญแจมันเสีย หล่อนเคยแอบเข้าไปตอนยังใส่เสื้อกะลาสีไปเรียนอยู่เลย พอวิ่งมาถึงรั้ว ฝนที่โปรยปรายก็ตกโครมลงมาจนฟองครีมเปียกไปหมดทั้งตัว หล่อนจะดึงแม่กุญแจออก แต่กลับเห็นว่ามันถูกดึงออกอยู่แล้ว ประตูรั้วก็แง้มอยู่ด้วย สาวน้อยตัวบางเลยดันประตูวิ่งเข้าไปจนถึงชายหลังคาของโรงสีข้าวเก่า แล้วยืนกอดตัวเองสั่นเทา เงยหน้ามองเม็ดฝนที่ถาโถมลงมาราวกับฟ้ารั่วอยู่ตรงนั้น ที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ... ‘จุ๊บ...จ๊วบ...’ ‘อุ๊ย อย่าค่ะพี่ทิศ’ ‘ครีมนมสวยจัง...’ ‘แจะ! แจะ! แจะ!’ ‘อ๊าาส์!!!’ เปรี้ยง!!! “กรี๊ด!!!” ฟองครีมยกมือปิดหู หลับตาปี๋ร้องกรี๊ดออกมาเพราะเสียงฟ้าผ่า! หล่อนตัวสั่นไปหมด ความทรงจำที่ผุดขึ้นมาและทำให้กลีบแฉะเยิ้มหายวับไป แต่ที่เข้ามาแทนที่ความทรงจำ กลับเป็นร่างสูงของชายหนุ่มหล่อเหลา เปิดประตูออกมาจากด้านในโรงสีข้าว เขาเปียกเหมือนกัน แต่ก็ไม่เท่าหล่อน เสื้อนักศึกษาของเขาแนบไปกับผิวกายแกร่ง เห็นหัวนมสีคล้ำชัด รวมถึงเห็นกล้ามท้องของเขาวับ ๆ แวม ๆ ด้วย ชายหนุ่มเองก็ดูตกใจที่เห็นหล่อน ก่อนที่เขาจะเม้มปากแน่น ดวงตาดุดันมองหล่อนอย่างโกรธแค้น เปรี้ยง!!! “กรี๊ด! ฮือ ๆ ๆ” ฟองครีมทรุดลงนั่งร้องไห้ด้วยความกลัวเสียงฟ้าผ่า หล่อนตัวแข็งทื่อไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย ‘นันทิศ’ นักศึกษาหนุ่มมองร่างเล็ก ๆ ที่กอดตัวเองไว้ด้วยความโกรธที่คุอยู่ในใจ เขากำมือแน่น อยากจะเดินออกไปจากตรงนี้ เพราะรังเกียจผู้หญิงหลายใจที่เคยทำเขาไว้อย่างเจ็บแสบ สวยซะเปล่า แต่แรด! ที่จริงวันนี้เขามีเรียนแค่ช่วงเช้า แต่อาจเพราะเป็นวันครบรอบวันเกิดปีที่สิบแปดของผู้หญิงร่านที่เขาไม่อยากจะจำ แต่ดันจำได้เสมอไม่เคยลืม ว่าวันนี้เมื่อสามปีก่อน เขาเคยพาหล่อนมาพลอดรักกันอย่างดูดดื่มแค่ไหน เขาเป็นจูบแรกของหล่อน เป็นชายคนแรกที่ได้ดูดนมหล่อน นิ้วของเขาได้สัมผัสสิ่งลึกลับใต้กระโปรงนักเรียนของหล่อนอย่างลึกซึ้ง และเขาส่งหล่อนขึ้นสวรรค์ที่นี่ จนกลีบหล่อนแฉะไปหมดจากการเสียดสี วันนั้นเขาตั้งใจจะเผด็จศึก ตั้งใจจะเสียบตอยักษ์เข้าไปในกลีบพรหมจรรย์ของหล่อนด้วยความหื่นกระสัน และกระหายรัก ซึ่งมันน่าขำ! เพราะเขามารู้ทีหลังว่าหล่อนไม่ได้รักเขาเลย มิน่าล่ะ วันนั้นฟองครีมถึงยอมให้เขาเสียบเข้าไปไม่ได้ ถึงหล่อนจะอ้าขาออกกว้าง และเขาพยายามแค่ไหน กลีบของหล่อนก็ปิดทางเข้าแน่นไม่ยอมเปิดออกให้ หล่อนเกร็ง ตื่นกลัว ตัวสั่นไปหมด ‘ขอโทษนะคะพี่ทิศ’ สาวน้อยในวันนั้นน้ำตาไหลอาบแก้ม น่ารักน่าสงสารจนเขาทำต่อไม่ลง เลยสอนให้หล่อนอมให้เพื่อรีดน้ำกามออกจากตอแกร่งที่มันแข็งเต็มที่แล้ว ‘หนูขอโทษนะ’ หล่อนเอ่ยอีกครั้ง ดวงตามีแต่หยดน้ำเต็มไปหมดจนน่าสงสาร นันทิศเลยคิดว่าอาจเพราะหล่อนยังเด็กเกินไป เขากอดหล่อน จูบหน้าผากหล่อน เขารักหล่อนเหลือเกิน ‘ช่างมันเถอะ อย่าคิดมากเลย’ ชายหนุ่มลูบไล้ผิวกายสาวแผ่วเบา ‘เอาไว้วันเกิดปีหน้าค่อยมาลองกันใหม่ พี่จะให้ของขวัญที่ครีมลืมไม่ลงให้ได้เลย คอยดูสิ’ ‘บ้า’ สาวน้อยทุบอกเขา หล่อนเขินอายม้วนต้วนโดยที่ยังไม่ได้สวมเสื้อผ้า เสื้อปกกะลาสีกับกระโปรงพลีทหล่นอยู่บนพื้นสกปรกโน่น หล่อนเซ็กซี่จนเขาอยากลองพยายามอีกหน่อย แต่ก็กลัวว่าหล่อนจะกลัวเซ็กส์ไปซะก่อน เลยพอก่อนก็แล้วกัน เขาไปส่งหล่อนที่บ้านเหมือนทุกวัน โดยไม่คิดเลยว่าในวันรุ่งขึ้น ฟองครีมจะบอกเลิกเขา!