Chapter 2 แฟนเก่า

1116 คำ

‘ทำไมล่ะครีม ทำไม!’ ในขณะที่ชายหนุ่มโวยวายไม่ยอมรับคำขอเลิก ทั้งที่เขากับหล่อนรักกันมาก สองปีที่คบหากันมา พวกเขาไม่เคยทะเลาะกันสักครั้ง นั่นเป็นครั้งแรกที่หล่อนมองเขาด้วยดวงตาเย็นชา ‘ก็พี่ห่วยแตก’ หล่อนหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสตางค์ เป็นภาพจากกล้องโพลารอยด์ที่หล่อนถ่ายคู่กับชายหนุ่มวัยราวยี่สิบปีเศษ ที่หมู่บ้านนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก ‘สินธร’ ทายาทคนเดียวของโรงค้าไม้ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดนี้ ‘คุณสินเขาขอหนูเป็นแฟน เขาบอกว่าเขาชอบหนูมานานแล้ว เมื่อคืนนี้หนูเลยเซย์เยสไป’ ‘เมื่อคืน!’ นันทิศทวนคำด้วยความเสียใจปนโกรธ เมื่อวานตอนเย็นเขาพาหล่อนไปโรงสีข้าวร้าง ไปพลอดรักกันขนาดนั้น แต่พอตกกลางคืน หล่อนก็ไปรับคำขอเป็นแฟนของผู้ชายรูปหล่อ บ้านรวยเนี่ยนะ! ‘ใช่ เมื่อคืน’ ฟองครีมปรายตามองนันทิศอย่างดูถูก ‘เขาเก่งสุด ๆ เลยละ หนูเลยรู้ว่าไม่ควรไปต่อกับพี่ แค่แหย่ให้เข้ารู พี่ยังทำไม่เป็นเลย’ ‘ฟองครีม!!!’ ‘กรี๊ดด ปล่อยนะ ช่วยด้วย!’ สาวน้อยร้องโวยวายเมื่อถูกชายหนุ่มในชุดนักศึกษาเขย่าตัวด้วยโทสะ นันทิศหน้ามืดตาลายไปหมดด้วยความโกรธ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะทำอะไรลงไปต่อจากนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าพวก ‘คนของสินธร’ ที่ตามประกบฟองครีมอยู่ไกล ๆ จะเข้ามากระชากตัวเขาออกจากร่างเล็กบอบบางของฟองครีม พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ นันทิศถูกชายร่างใหญ่สามคนที่ฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาอย่างโชกโชนกระทืบจนเจ็บช้ำไปหมด กระทั่งเขาได้ยินเสียงฟองครีมตะโกนห้าม ‘พอแล้ว! หยุดได้แล้ว!’ หนึ่งในสามถ่มน้ำลายใส่เขา แล้วเดินไปประกบฟองครีมให้เดินตามไปขึ้นรถตู้คันหรู รถแล่นออกไป โดยที่เขาไม่มีโอกาสจะแตะต้องหล่อนได้อีกเลย นันทิศไม่ยอมแพ้ เขาตามหล่อนอยู่หลายเดือน แต่ฟองครีมไม่เหลียวแลเขาเลย หล่อนด่าทอ ขับไล่ และมีบอดี้การ์ดหน้าเหี้ยมคอยตามประกบดูแลเสมอ จนในที่สุด สินธรก็มาหาเขาพร้อมกับฟองครีม ‘อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก ไม่อย่างนั้นก็จะทำให้แม่ของมึงไม่มีหนทางทำกินอีกเลย!!!’ นันทิศโกรธจัดแทบจะประเคนส้นเท้าใส่ปากไอ้เชี่ยที่แย่งผู้หญิงของเขาไปเป็นเมียมัน! แต่เขาก็รู้ว่าสินธรมีเส้นสายใหญ่คับฟ้าที่จะทำให้พ่อแม่ของเขาเดือดร้อนได้อย่างปากว่า ส่วนเขาน่ะเหรอ ก็แค่นักศึกษาปีสอง เรียนยังไม่จบ จะไปทำอะไรได้! เขาแพ้ แพ้ทุกอย่างเลย เขามันห่วยแตกอย่างที่ฟองครีมกล่าวหานั่นแหละ! แล้วจากนักศึกษาหนุ่มเรียนดี มีอนาคต นันทิศกลายเป็นคนติดเหล้า ไม่มีแก่ใจจะเล่าเรียนหรือทำอะไรอีก แม้แม่ที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงเขาคนเดียวมาเป็นสิบปีหลังพ่อเสียชีวิต จะพยายามเคี่ยวเข็ญทั้งไม้แข็งไม้อ่อนให้เขากลับไปเรียน ชายหนุ่มก็ไม่สนใจเลย กับแค่ผู้หญิงแรดคนหนึ่ง... ทำให้ชีวิตเขาเหลวแหลกอยู่เกือบปี จนกระทั่งวันนั้นที่มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของแม่ เขาเพิ่งสร่างเมา และกดรับสายอย่างงัวเงีย ชายหนุ่มรู้แค่ว่าแม่ไปงานศพเพื่อนสักคนที่ต่างจังหวัด โดยทิ้งเขาไว้กับขวดเหล้า ‘โหล แม่’ ‘สวัสดีค่ะ โทรจากโรงพยาบาล xxx นะคะ ญาติคุณนันทิตาใช่มั้ยคะ รถของคุณนันทิตาประสบอุบัติเหตุ กรุณามาที่โรงพยาบาลด่วนค่ะ’ เหมือนฟ้าผ่าลงมาที่ศีรษะของเขา นันทิศทำอะไรไม่ถูกเลย ช่วงเวลาเดินทางจากที่บ้านจนถึงโรงพยาบาลมันเหมือนนานเป็นปี เขาไม่ได้บอกลาแม่ด้วยซ้ำ ขอโทษสักคำก็ไม่ทัน แม่จากไปก่อนเขาจะเดินทางถึงโรงพยาบาลซะอีก การจากไปของแม่ ทำให้ชายหนุ่มกลับมาตั้งคำถามกับตัวเองว่าที่ผ่านมา เขาทิ้งอนาคตไปแค่เพราะถูกผู้หญิงเลวคนเดียวทิ้งเนี่ยนะ เขามันโง่สิ้นดี!!! ชายหนุ่มจัดการเรื่องงานศพของแม่อย่างเงียบ ๆ แล้วกลับไปเป็นนักศึกษาปีสองอีกครั้ง เขาไม่สนใจฟองครีมอีก หล่อนจะเป็นตายร้ายดีก็ช่าง! ต่อให้หล่อนถูกสินธรเขี่ยทิ้ง เหมือนผู้หญิงคนก่อน ๆ ของหมอนั่น เขาก็ไม่สน! เขาหมดรักหล่อนแล้ว พอกันที นันทิศคิดแบบนั้นมาตลอดระยะเวลาที่ไม่ได้เจอหน้าหล่อนอีกเลย เพราะเขาตัดสินใจไปใช้ชีวิตที่หอพักในมหาวิทยาลัยเป็นส่วนใหญ่ จนตอนนี้เขาเป็นนักศึกษาปี 4 ใกล้จบเต็มทีแล้ว เขากลับมาที่บ้าน เพราะจะมาเอาเอกสารสำคัญบางอย่างเท่านั้น ไม่คิดว่าฟ้าใส ๆ วันนี้จะเทฝนกระหน่ำลงมาไม่ให้สัญญาณเตือนล่วงหน้าเลย แถมพอเขาเข้ามาหลบฝนที่นี่ หล่อนก็ดันวิ่งตามมา เปรี้ยงงง!!! “กรี๊ด... ฮือ ๆ พ่อจ๋า” ฟ้าผ่าอีกครั้ง ทำให้ฟองครีมสะดุ้งโหยง ตัวสั่นเทา นี่หล่อนร้องกรี๊ดมาหลายครั้งแล้ว ก็ยังไม่มีบอดี้การ์ดร่างยักษ์สักคนมาดูแลให้ความช่วยเหลือเหมือนแต่ก่อนเลย อ้อ... สงสัยสินธรจะเบื่อหล่อนแล้วละสิ!!! นันทิศยิ้มร้าย มองหล่อนไปทั่วทั้งตัวที่เปียกปอนไปด้วยหยาดฝน เสื้อผ้านักเรียนมันแนบไปหมด ผิวกายขาว ๆ ของหล่อนมันนุ่มนิ่มแค่ไหน หอมหวานปานใด เขายังจำได้ไม่เคยลืมเลย วันนั้นเขาแทงไม่เข้า แต่วันนี้หล่อนโดนสินธรกระเด้าจนพรุนแล้ว เขาคงไม่ต้องพยายามอะไรมากนักหรอก ถ้าอยากจะเอา! “ว้าย!!!” ฟองครีมอุทานด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ ตัวก็ลอยขึ้นจากพื้น! ก่อนที่หล่อนจะเห็นว่าร่างกายบอบบางของหล่อนถูกนันทิศอุ้มขึ้น สีหน้าของเขาเหมือนจะกลืนกินหล่อนทั้งตัว แต่ไม่ใช่กลืนกินด้วยความรักเหมือนดังแต่ก่อน เขาจะกินหล่อนด้วยความเกลียด!!! “อ๊ะ พี่ทิศ ปล่อยนะ!” ฟองครีมเหวี่ยงขาไปมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกนันทิศอุ้มเข้าไปในประตูของโรงสีข้าว ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงประตูปิดดังปัง โดยที่ไม่มีใครสามารถผ่านมาช่วยเหลือหล่อนจากเงื้อมมือของ ‘แฟนเก่า’ ได้เลย!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more