“จริงหรือเปล่ารดา” ธิปรกคลี่ยิ้มด้วยความดีใจเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง
“จริงสิค่ะ แต่พ่อเลี้ยงชอบเล่นตัวไม่ยอมฟังใคร ดูสิรดาต้องยืนตากฝนเป็นชั่วโมงๆ ถ้ารดาไม่สบายต้องโทษพ่อเลี้ยงคนเดียว” หญิงสาวต่อว่าอย่างงอนๆ แล้วก้มหน้างุดกับอกกว้าง ธิปรกเชยคางมนให้เงยหน้าสบตากันพร้อมกับเอ่ยขอโทษเสียงหวาน
“พี่ขอโทษครับ พี่นึกว่ารดาโกรธแล้วหนีกลับเรือนกล้วยไม้ พี่ก็เลยไม่ได้สนใจกะว่ากลับมาถึงเรือนค่อยไปง้อรดาอีกที”
“พ่อเลี้ยงรู้ตอนไหนคะว่ารดาไม่ได้อยู่ที่เรือน”
“ก็ตอนที่ลงไปที่โรงครัวนั้นแหละครับ พอรู้ว่ารดาไม่ได้อยู่ที่โรงครัวพี่แทบคลั่งกลัวรดาจะได้รับอันตราย คนงานในไร่ก็พลอยเป็นห่วงไปด้วยต่างก็ช่วยกันตามหารดาทั่วไร่”
ธิปรกเอ่ยบอกแล้วก้มหน้าลงไปกดจุมพิตที่ปากอวบอิ่มที่เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว
“โธ่!...ทุกคนพลอยเดือดร้อนเพราะรดาแท้ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนงานเขาเต็มใจอยู่แล้ว ทำไมรดาไม่รอพี่อยู่ที่บ้า
