รดารีบวิ่งเข้ามาขวางรถของพ่อเลี้ยงไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะขับเลยไปเหมือนรอบแรกอีก เธอเห็นรถของพ่อเลี้ยงตั้งแต่ครั้งแรกแล้วแต่อีกฝ่ายขับรถเร็วมากทำให้เธอเรียกไว้ไม่ทัน พอรถแลนด์โรเวอร์ขับกลับมาช้าๆ คราวนี้เธอก็วิ่งออกมาขวางรถไว้เสียเลย
พ่อเลี้ยงธิปรกเบิกตากว้างด้วยความดีใจตอนที่ได้ยินลูกน้องตะโกนเรียกแม่เลี้ยง เขากระโดดลงจากรถทั้งๆ ที่ชาญจอดรถยังไม่สนิทด้วยซ้ำ แขนแข็งแกร่งรวบตัวหญิงสาวที่ยืนสั่นปากซีดมากอดกระชับแน่นพร้อมกับพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวาน ปากก็พร่ำพูดชิดกับริมฝีปากนุ่มด้วยความโล่งอก
“รดา! คุณพระช่วย! เจอเสียที”
“พ่อเลี้ยง รดาหนาว” หญิงสาวเอ่ยประท้วงกับอกกว้างที่โอบกอดเธอไว้แน่น ฟันกระทบกันดังกึกๆ ด้วยความหนาวเหน็บ
“พี่ขอโทษมัวแต่ดีใจที่ตามหารดาเจอ”
ธิปรกเอ่ยพึมพำพลางยิ้มให้อย่างอบอุ่น แขนแข็งแกร่งสอดไปใต้หัวเข่าทั้งสองข้างแล้วอุ้มร่างบางที่กำลังสั่นเทาเป็นลูกนกเข้าไปในรถ
“ไอ้ชาญมึ
