รามซึ่งยืนรับผลไม้อยู่อีกแถวหันมาส่งซิกแล้วทำท่าจีบมือรูดปากไม่ให้ลูกน้องพูด ชาญพยักหน้าหงึกๆ อย่างรู้กันแล้วหันมาเอ่ยตอบแกมสั่งพ่อเลี้ยงไปในตัว
“บอกไม่ได้ครับ พ่อเลี้ยงห้ามถาม! เดี๋ยวผมเผลอปากหลุดไป”
“ไอ้ชาญ! เดี๋ยวนี้มึงอาจหาญถึงขนาดกล้าสั่งกูเลยหรือวะ”
พ่อเลี้ยงถึงกับยัวะหน้าแดงก่ำเมื่อถูกลูกน้องตัวแสบสั่งห้ามเสียงดัง เขาสาวเท้าเข้าหาไอ้ตัวแสบช้าๆ ด้วยความโกรธ
‘งานเข้าอีกแล้วกู ดันลืมตัวไปสั่งพ่อเลี้ยงเสียนี่ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่งานนี้’
ชาญสะดุ้งเฮือกงึมงำในใจด้วยความกลัวพลางถอยกรูจนไปชนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่กำลังเข้าแถวรับอาหาร เขายื่นถาดให้สนเพื่อนรักถือให้ ก่อนจะรีบเข้าไปบีบนวดตรงต้นแขนพ่อเลี้ยงอย่างเอาอกเอาใจ
“โธ่!...พ่อเลี้ยงครับ พ่อเลี้ยงอย่าเพิ่งโกรธสิครับ พ่อเลี้ยงก็รู้ว่าไอ้ชาญคนนี้ใสซื่อบริสุทธิ์และเก็บความลับไม่เก่ง ถ้าไอ้ชาญบอกพ่อเลี้ยงไป ไอ้ชาญก็ต้องโดนพี่รา
