“กุ้ยเฟย เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา” หยางมู่เฉินตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่
“หม่อมฉันทราบดี ขอเพียงแค่ฝ่าบาททรงอนุญาตพาหม่อมฉันไปหาท่านพ่อและพี่ใหญ่ด้วย หลังจากนี้หากฝ่าบาทเห็นว่าหม่อมฉันสมควรได้รับโทษ หม่อมฉันก็จะน้อมรับเพคะ”
จางอ้ายเหรินอ้อนวอน ตอนนี้มีเพียงท่านพ่อและพี่ชายเท่านั้นที่นางเป็นห่วง ไม่สิ...เพียงแค่รู้สึกผิดเท่านั้นที่เป็นเหตุให้พวกเขาต้องไปอยู่ในที่ทุรกันดารและอันตรายเช่นนี้ จนอาจพลาดพลั้งถึงแก่ชีวิต หากสิ้นบุญของท่านพ่อหรือพี่ใหญ่ ตระกูลหลิวอาจจะถึงคราวสิ้น หากเป็นเช่นนั้นเงินทุกตำลึงของกุ้ยเฟยที่นางใช้ไปคงสูญเปล่า
“ได้ ได้ ถ้าอย่างนั้นขึ้นมานั่งม้าไปพร้อมข้า ข้าจะพาเจ้าไปด้วย หากถึงที่หมายแล้วเจ้ายังไม่มีคำตอบดี ๆ ให้ข้า ข้าจะไม่เห็นว่าเจ้าเป็นกุ้ยเฟยหรืออะไรทั้งนั้น เจ้าจะเป็นแค่ซินซินคนชอบหลอกลวงที่ข้าเคยรู้จักแล้วสั่งลงโทษเจ้าซะ” หยางมู่เฉินข่มใจที่อย
