“ท่านพ่อ! ท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” หลิวเว่ยหรงรีบเข้าไปประคองร่างของชายชราที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บจากการถูกลอบโจมตีของศัตรูจนนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“จะทำอย่างไรต่อไปดีขอรับ”
“เจ้าไปกับข้า ส่วนเจ้าดูแลใต้เท้าหลิวให้ดี อย่าให้ใครบุกเข้ามาที่นี่ได้”
“ขอรับ”
สิ้นเสียงสั่งทุกคนก็กรูกันเข้าไปทำหน้าที่ของตนอย่างเคร่งครัด หลิวเว่ยหรงนำทหารที่เหลืออยู่ออกไปรับหน้าศัตรูที่ด่านหน้า แบ่งอีกฝ่ายไปทางใต้ อีกฝ่ายไปทางเหนือ พร้อมอพยพราษฎรออกจากพื้นที่และต้อนให้เดินทางเข้าไปอยู่ในเมืองเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายที่จะเกิดขึ้นต่อไป…
ภายในเมืองมีผู้คนเดินกันขวักไขว่คึกคักอย่างเช่นทุกวัน หยางมู่เฉินพาจางอ้ายเหรินออกมาจากในวังด้วยเครื่องแต่งกายชาวบ้านทั่วไปเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตาเหมือนคราวก่อน อีกทั้งยังไร้คนติดตามอีกด้วย ตอนนี้ทั้งสองจึงดูไม่ต่างจากคู่รักชาวบ้านทั่วไป
“คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะทำเช่นนี้เพคะ” จ
