ep.8 แตกหัก
878 คำ
Aom Part.
ฉันนั่งเกร็งอยู่ในรถตลอดทางไปมหาลัย ซึ่งปกติฉันจะเดินทางด้วยรถไฟฟ้า แต่วันนี้กลับต้องนั่งรถมากับพี่เคไอ้คนโรคจิตที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวตลอดเวลา
และที่ฉันนั่งเกร็งก็เพราะว่าเขาขับรถเร็วมากจนฉันกลัวว่าจะไปไม่ถึงมหาลัย
"กลัวเหรอ?"
ฉันพยักหน้ารู้สึกเหมือนน้ำตาเริ่มจะเป็นปริ่มๆขึ้นมา ฉันไม่ค่อยชอบนั่งรถแบบนี้เลยนอกจากว่าเป็นพี่กีต้าร์และพี่ครามเป็นคนขับฉันถึงจะนั่งเพราะพวกเขาขับรถไม่ค่อยเร็วสักเท่าไหร่นัก
หลังจากที่ฉันพยักหน้าพี่เคก็เริ่มลดความเร็วลงอย่างน่าแปลกใจ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคนแบบเขาจะยอมทำอะไรตามใจคนอื่น เพราะแค่สองวันที่ต้องทนอยู่กับเขามันทำให้ฉันรู้ว่าเขานั้นเผด็จการมากแค่ไหน
"หิวมั๊ย?"
"มะ ไม่ เอ่อ ไม่ค่ะ"
ฉันต้องหลอกให้เขาตายใจซะก่อนโดยการพูดจาเพราะๆอย่างที่เขาชอบ หลังจากนั้นพอเขาปล่อยฉันลงจากรถแล้วฉันก็จะใส่เกียร์หมาแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลเลย คอยดู!
"ไม่หิวก็ต้องกิน"
เขาจอดรถหน้าร้านอาหารติดรั้วมหาลัยก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉันท่ามกลางสายตานักศึกษาที่จ้องมองมายังเราสองคน
ฉันเห็นสายตาพวกผู้หญิงและได้ยินเสียงซุบซิบดังขึ้นรอบข้าง และนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากเพราะปกติไม่ค่อยมีใครมาให้ความสนใจกับฉันมากมายและฉันก็ไม่ได้ชอบให้ใครมาสนใจ
แต่การลงจากรถและมาเดินอยู่กับหนุ่มฮอตของมหาลัยแบบพี่เคมันทำให้ฉันตกเป็นเป้าสายตาไปด้วย
...น่าอึดอัดชะมัดเลย!
ฉันก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากและพยายามไม่สนใจรอบข้างมากนัก ตั้งแต่เกิดมายี่สิบเอ็ดปีไม่มีอาหารมื้อไหนที่ฉันกินไม่หมดยกเว้นมื้อนี้ที่กินไม่ค่อยลง
"ไม่อร่อย?"
"ปะ เปล่าค่ะ แค่ไม่หิว"
"งั้นก็ไปกัน"
พี่เควางเงินลงบนโต๊ะก่อนจะจูงมือฉันเดินออกมาจากร้าน
"เดี๋ยวฉันเดินเข้ามหาลัยไปเองก็ได้"
"ทำไม?"
เขาหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแววตาก็เช่นกัน แต่ขืนให้ฉันเข้ามหาลัยไปพร้อมกับเขาชีวิตฉันคงต้องยุ่งเหยิงวุ่นวายแน่ๆ
"กะ ก็ประตูมหาลัยอยู่แค่ตรงนี้ฉันก็เลยจะเดินเข้าไป"
"ขึ้นรถ"
เขาสั่งฉันน้ำเสียงดุๆ ส่วนฉันก็ได้แต่ลังเล
"ขึ้นรถ"
เขาเปิดประตูรถค้างเอาไว้และกดเสียงต่ำแบบที่ชอบใช้ขู่ฉันให้กลัวจนฉันต้องยอมขึ้นรถไปกับเขา
"เป็นอะไรทำไมถึงไม่ยอมขึ้นรถ"
"ปะ เปล่า ไม่มีอะไร"
"เพราะคนพวกนั้น?"
ฉันกระพริบตาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ฉันไม่ได้อยากตกเป็นเป้าสายตาของใคร อีกอย่างพี่เคก็เป็นถึงหนุ่มฮอตของมหาลัย และนั่นทำให้ฉันยิ่งไม่อยากเข้าใกล้เขา
"เธอไม่ชอบ?"
ฉันพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะลอบมองสีหน้าเขา ในแววตาเขาเรียบนิ่งมากจนดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
ตอนนี้รถคันนี้หรูจอดอยู่หน้าคณะ ฉันมองออกไปด้านนอกด้วยแววตาเปล่งประกายความหวังเพราะอีกไม่นานฉันก็จะเป็นอิสระสักที
"อย่าคิดหนี จำเอาไว้"
เขากำชับเสียงเข้มก่อนปลดล็อคประตูให้ ฉันรีบลงมาจากรถคันหรูก่อนรีบเดินเข้ามาในตึกคณะโดยไม่หันไปมองพี่เคอีก
ฉันไม่คิดว่าเขาจะมาสนใจใยดีอะไรฉันอีกหลังจากนี้ เพราะผู้ชายแบบเขาพอได้ร่างกายไปแล้วก็คงหมดความสนใจไปเอง และที่เขาสั่งฉันก็ไม่คิดจะทำตามด้วย
"ออม!"
ส้มตะโกนเรียกฉันเสียงดังก่อนเดินเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยทักทาย ส้มก็ยกมือตบหน้าฉันเต็มแรง
เพี๊ยะ!
ใบหน้าฉันหันไปตามแรงตบปวดหนึบไปครึ่งแถบ ฉันหันมองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงได้มาตบฉันต่อหน้าคนแบบนี้
"นี่แกตบฉันทำไม?"
"ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับพี่เค!"
ฉันจำได้ว่าส้มเคยบอกว่าพี่เคเป็นคนอันตรายและไม่ให้ฉันยุ่งด้วย แต่ไม่เห็นต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือกันเลยนี่!
"ฉันไม่ได้เป็นคนยุ่งกับเขาซะหน่อย! เขามายุ่งกับฉันเอง!"
"ตอแหล!"
ส้มไม่เคยด่าฉันรุนแรงแบบนี้มาก่อนจนฉันชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอโกรธเรื่องอะไรกันแน่
"รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงห้ามไม่ให้แกยุ่งกับเขา!"
ทรงมองฉันด้วยสายตาเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเพื่อนรักคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก
"เพราะฉันชอบพี่เคไง!"
- ผู้เขียน
