ep.7 เคสายเปย์
904 คำ
K Part.
หลังจากเด็กดื้อกินยาและข้าวเสร็จผมก็นำจานและแก้วน้ำไปล้างก่อนจะขึ้นมาข้างบนเพื่อดูเธอที่หลับไปแล้ว
ก่อนหน้านี้หลังจากที่ผมบอกว่าลาออกจากงานให้เธอแล้ว ออมก็เอาแต่ร้องไห้และโวยวายไม่หยุดจนผมต้องขู่เธออีกครั้งและยังต้องบังคับให้กินข้าวจนหมดจาน
ผมรู้ว่าการเข้าหาเธอด้วยวิธีนี้มันยากที่จะทำให้เธอไว้ใจและมองผมในแง่ดี แต่ทำไงได้ล่ะผมก็ถนัดแต่แบบนี้แหละ
อันที่จริงก่อนหน้านี้ผมเคยพยายามที่จะเข้าหาเธอด้วยวิธีแบบคนปกติแล้วแต่เธอกลับเอาแต่หนีผม อย่างเช่นวันนั้นที่ผมอาสาไปส่งเธอแต่เธอดันวิ่งหนีขึ้นรถเมล์ไปเลย
มีอยู่วันหนึ่งผมให้ไอ้โจส่งข้อความไปหาออมเพื่อนัดเธอออกมาเจอผม แต่รอเป็นชั่วโมงเธอก็ยังไม่มาแถมวันนั้นที่ไอ้โจพูดถึงเรื่องข้อความเธอก็ยังทำเหมือนไม่รู้เรื่องอีกด้วย
...หรืออาจจะไม่ใช่เธอที่เป็นคนได้อ่านข้อความของไอ้โจก็ได้
Aom Part.
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นบนหัวนอนทำให้ฉันต้องยื่นมือไปปิดและลุกขึ้นนั่ง วันนี้ฉันต้องส่งรายงานอาจารย์แต่ยังไม่ได้ลงมือทำเลยแม้แต่แผ่นเดียว
"จะไปไหน?"
พี่เครั้งเอวฉันเอาไว้ก่อนจะดึงให้นอนลงแต่ฉันขืนตัวเอาไว้
"วันนี้ฉันต้องส่งรายงาน ฉันต้องไปมหาลัย"
เขาลืมตาตื่นขึ้นมามองฉันนิ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ก็ถอดโซ่ออกสิ ฉันต้องไปอาบน้ำแล้วต้องแต่งตัวอีกนะ"
"อ้อนก่อนสิ"
โอ๊ย! อะไรกันนักกันหนาเอะอะก็ให้อ้อนอยู่ได้!
"ไม่อ้อนก็ไม่ต้องไป"
ทำไมเขาถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรกับฉันนักหนา ฉันไปทำอะไรให้ แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
"พี่เคขา หนูต้องไปมหาลัยถอดโซ่ที่เท้าให้หนูหน่อยนะคะ"
ฉันไม่เคยพูดจาแบบนี้กับใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่บังคับให้ฉันทำอะไรแบบนี้ แล้วฉันต้องทำอย่างไม่เต็มใจด้วย!
เขาลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงยีนส์และปลดล็อคโชว์ให้ฉัน
"อาบกับพี่ จะได้ไม่เสียเวลา"
อะไรนะ! จะให้ฉันอาบน้ำกับเขาเนี่ยนะ บ้าไปแล้วหรอ!
ฉันยืนอยู่หน้าห้องน้ำมองพี่เคแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยาว ฉันจะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกกี่วันหรือกี่เดือนวะเนี่ย
"ถ้าไม่อาบพร้อมพี่ก็ไม่ต้องไปมหาลัย"
เขาขู่ฉันอีกครั้งจนฉันต้องยอมอาบน้ำพร้อมกันกับเขา ถึงจะอายแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ไปมหาลัย เพราะอย่างน้อยถ้าได้ออกไปจากที่นี่ฉันยังพอหาทางหนีอีกครั้งได้...
"เอ่อ คือ ขอโทรศัพท์..."
"ไม่ได้"
"แต่ฉันจำเป็นต้องใช้"
"คนเดียวที่เธอจะติดต่อได้คือพี่"
นี่เขาบ้าไปแล้วจริงๆใช่ไหม! จู่ๆก็บุกเข้ามาในบ้านฉัน ปล้ำฉันแล้วยังมายึดของส่วนตัวฉันไปอีก!
"นี่คุณต้องการอะไรกันแน่ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย"
เขามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เดาอารมณ์ไม่ถูก เพียงสักพักเขาก็ยื่นบัตรเครดิตสีทองให้ฉันใบหนึ่ง
"อะไร?"
"ของเธอ"
"ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย"
ฉันไม่เคยทำบัตรเครดิตและไม่มีบัตรเครดิตแบบนี้ด้วยนอกจากบัตรเอทีเอ็มเท่านั้น
"พี่ให้เธอก็ต้องเป็นของเธอ"
อะไรกัน! จู่ๆก็ยื่นบัตรเครดิตให้คนไม่รู้จักแบบนี้ได้หรอ เขานี่มันบ้าจริงๆ!
"ฉันไม่เอา ฉันไม่อยากได้"
"งั้นก็ไม่ต้องไปมหาลัย"
เขาล้วงหยิบกระเป๋าตังค์ในกระเป๋าสะพายของฉันออกมาก่อนจะยัดบัตรเครดิตใส่เข้าไป
"เก็บเอาไว้ เดี๋ยวเธอต้องใช้"
ฉันยอมรับนะว่าทุกวันนี้ฉันมีค่าใช้จ่ายมากมาย แต่ว่าฉันก็ไม่ได้อยากได้เงินใคร ถึงแม้ว่าจะต้องทำงานเหนื่อยแค่ไหน แต่ฉันก็สบายใจเพราะมันเป็นเงินที่ฉันหามาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง
"แต่นี่มันเป็นของคุณนะ"
"คุณ?"
เขาเลิกคิ้วขึ้นมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจแต่จะให้ฉันเรียกเขาว่าพี่มันก็กระดากปากน่ะสิ
"ถ้าเรียกพี่เคมันยาก เรียกแค่ผัวคำเดียวสั้นๆก็ได้"
จะบ้ารึไง! จะให้ฉันเรียกเขาแบบนั้นจริงๆหรอ ไม่เอาหรอก!
"อย่าดื้อให้มาก พี่สั่งอะไรก็แค่ทำตาม เข้าใจมั๊ย?"
ฉันพยักหน้าอย่างขอไปที คอยดูเถอะไว้ถึงมหาลัยเมื่อไหร่ฉันจะหนีไปให้ไกลเลย
"แล้วอย่าได้คิดหนี...เพราะถ้าเธอขัดใจพี่..."
เขาช้อนคางฉันขึ้นก่อนยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนเป่ารดกันและกัน
"พี่จะขังเธอไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย!"
- ผู้เขียน
