โรคจิตคลั่งรัก

Aom Part. วันนี้เป็นวันที่ดีมากสำหรับฉันเพราะนอกจากเมื่อวานจะถูกหวยแล้วก็ยังได้โบนัสพิเศษจากพี่กีต้าร์เจ้าของร้านกาแฟที่ฉันทำงานอีกด้วย ชีวิตที่ไม่มีฐานแบบฉันแถมไร้พ่อแม่เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้า ทำให้ฉันต้องดิ้นรนมากกว่าคนอื่น แถมฉันยังมาสอบติดมหาลัยดังระดับต้นๆที่ค่าใช้จ่ายล้นมือจึงต้องขยันหาเงินขี้เกียจไม่ได้ ถ้าให้ไล่เรียงงานที่ฉันทำก็มีทั้งงานพาร์ทไทม์ร้านกาแฟ แปลเอกสารภาษาอังกฤษ รับจ้างสอนพิเศษเด็กประถมเสาร์อาทิตย์ แล้วยังขายของออนไลน์อีก แม้จะเหนื่อยแต่ก็ทำให้ฉันมีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าเรียนและค่ากิน "อารมณ์ดีจังเลยนะ" ส้มเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันทักขึ้น สงสัยว่าวันนี้ฉันจะดูสดใสเป็นพิเศษล่ะมั้ง "ก็มีเรื่องราวดีๆไง" "เรื่องอะไรเหรอ?" "เดาเอาสิจ๊ะ" ฉันเอ่ยอย่างอารมณ์ดีแต่ส้มนี่สิดูท่าทางหงุดหงิดอะไรไม่รู้ "เป็นอะไรไปส้ม?" "ไม่มีอะไรหรอก" "งั้นไปกินติมกัน ฉันเลี้ยงเอง" ส้มดูอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อยพอฉันบอกว่าจะเลี้ยงไอติม เราสองคนลุกจากโต๊ะก่อนจะพากันเดินมาที่ร้านไอติม "ฉันเอาช็อคโกแล็ต เธอล่ะ?" ฉันถามส้มที่กำลังดูเมนูอยู่ "เอามะนาวก็ได้" ฉันและส้มนั่งกินไอติมกันเงียบๆ ส่วนฉันก็สังเกตุเห็นหน้าเพื่อนดูเครียดๆแต่ก็ไม่กล้าถามออกไปกลัวว่าเธอจะรำคาญ "อ้าว! ออม" ฉันหันมองพี่โจที่เดินเข้ามาในร้านเเละเอ่ยทักฉันเสียงดัง พี่โจเป็นพี่รหัสของฉันซึ่งเขาค่อนข้าวเฟรนด์ลี่แต่ติดตรงที่เจ้าชู้มากไปหน่อย "พี่ขอนั่งด้วยนะ" พอฉันพยักหน้าพี่โจก็นั่งลงตรงข้ามส้มทันที ส่วนเพื่อนเขาอีกคนที่มาด้วยก็นั่งตรงข้ามฉันแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากมายยังคงก้มหน้าก้มตากินไอติมเหมือนเดิม "ไปตายอดตายอยากมาจากไหนออม?" ไอ้พี่รหัสปากเสีย! อุตส่าห์นั่งเงียบๆแล้วเชียว "พอดีหนูต้องรีบไปทำงานน่ะ ก็เลยต้องรีบ" ความจริงแล้วไม่ใช่หรอก ที่ฉันรีบกินเพราะไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับไอ้พี่โจต่างหาก "ไม่ใช่ว่าอยากหนีหน้าพี่เหรอ หื้ม?" "บ้า! หนูจะไปหนีหน้าพี่ทำไม" พี่โจนี่พูดจาไม่รู้เรื่องจริงๆ ฉันจะไปไหนหนีหน้าเขาทำไม เขาไม่ได้ทำอะไรให้ฉันซะหน่อย "ก็นึกว่าหนีหน้าพี่ เรื่องข้อความนั้นซะอีก" เรื่องข้อความอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย พี่โจเขาพูดเรื่องอะไรน่ะ "ออมฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวแกจะเข้างานสายนะ" จู่ๆส้มก็พูดขัดขึ้นมาและรีบดึงฉันเดินออกมาจากร้านทันที "มีอะไรป่ะแก ทำไมถึงรีบออกมาล่ะ?" "ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่ไม่อยากให้แกไปสนิทสนมกับคนพวกนั้นมาก คนแบบพี่โจไว้ใจไม่ค่อยได้หรอกนะ" ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้ส้มพูดเลยถึงพี่โจเธอเจ้าชู้ไปหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้อันตรายมากมายอะไร "ฉันว่าแกคิดมาก" "แกนั่นแหละที่คิดน้อยไป ลองหันไปมองดีๆ" ฉันหันกลับไปมองที่ร้านตรงที่เรานั่งเมื่อครู่ ก่อนจะสบสายตาเข้ากับเพื่อนพี่โจที่มองฉันอยู่และสายตาของเขาทำให้ฉันขนลุกซู่ "ฉันว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ แกอย่าไปยุ่งเด็ดขาด!" ฉันพยักหน้าเชื่อตามที่เพื่อนบอกเพราะเมื่อกี้ตอนที่มองไปที่เพื่อนพี่โจฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ถึงเขาจะหล่อแต่เขาดูไม่น่าไว้ใจจริงๆนั่นแหละ "แกรีบไปทำงานเถอะ เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านแล้ว" ส้มโบกมือและเดินไปตึกคณะแพทย์เพื่อรอกลับบ้านพร้อมพี่สาวของเธอ ส่วนฉันก็เดินออกมาที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิมทุกวัน จริงๆปกติตอนเช้าฉันจะใช้รถไฟฟ้าแต่ว่าช่วงเย็นไม่ต้องรีบฉันจึงนั่งรถเมล์แทน อีกอย่างร้านที่ฉันไปทำงานก็ไม่มีรถไฟฟ้าผ่านด้วยแหละ ปิ๊นๆๆๆ! ฉันที่กำลังนั่งเหม่อมองรองเท้าสุดเน่าของตัวเองต้องสะดุ้งสุดแรงเมื่อถูกจู่ๆก็มีคนขับรถหรูมาจอดตรงหน้าแถมยังบีบแตรลั่น ฉันจ้องเข้าไปในรถอย่างเอาเรื่องพร้อมยืนเท้าเอว ปกติฉันไม่ใช่คนยอมใครอยู่แล้วยิ่งมาบีบแตรรบกวนชาวบ้านไม่มีมารยาทแบบนี้คงต้องลงมาไฝว้กันสักทีแล้วแหละ! "ให้พี่ไปส่งไหมครับ น้องออม" ฉันชะงักเมื่อกระจกรถเลื่อนลงมาจนเห็นเจ้าของรถในนั้น อันที่จริงตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะด่าให้สักทีแต่ตอนนี้กับพูดไม่ออกซะงั้น "อะ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือเพื่อนพี่โจคนเมื่อกี้ ผู้ชายที่มีสายตาน่ากลัวและทำให้ฉันขนลุก...