05 : ตัวเลือก
1708 คำ
RAHUS TALK
20.30 น.
เสียอะไรเสียได้ เเต่เสียหน้าให้ไอ้เด็กแบบมันผมไม่มีทางยอมเเน่นอน
เเฟนคนก่อนก็เกือบจะโดนมันเคลม เกือบจะเซไปซบอกมันอยู่เเล้ว นี่ผมยังต้องมาเสียเด็กอีกคนให้มันอีกเหรอวะ
ไม่มีวัน..
เชอบอกว่าจะเข้ามาหาผมเพื่อมาเคลียร์ให้รู้เรื่อง ซึ่งผมก็รอเเล้วรออีก นั่งมองนาฬิกาจนตาจะถลักเบ้าอยู่แล้วเธอก็ยังไม่มาสักที
ก๊อก ก๊อก
"เชอ"
ผมผุดลุกจากเก้าอี้ เดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเธอมาหา เเต่กลับกลายเป็นว่าไอ้เตมันมายืนยิ้มกวนตีนอยู่ที่หน้าห้องเเทน
เปิดมาเจอมันมีหรือที่ผมจะเปิดต้อนรับ เเต่พอจะปิดมันก็ดันใช้เเขนผลักเข้ามาจนผมเซเล็กน้อย
เด็กนี่เเม่งเเดกโปรตีนเกินขนาดหรือไงวะ
"เดี๋ยวดิพี่" มันรั้งเเขนผมเเล้วออกเเรงดึงเข้าหาตัว
"อะไรของมึงอีก" ผมยกมือขึ้นยันอกมันไว้
มันคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน นึกอยากจะกอดก็กอด นึกอยากจะจูบก็จูบ
ตอนนี้ผมเริ่มไม่ไว้ใจมันเเล้วนะ ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรที่มากกว่านี้หรือเปล่า
"ผมซื้อหมี่เกี๊ยวมาอะ กินด้วยดิ"
"กูไม่เเดก"
"เเต่ผมอยากกิน"
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ใส่หน้ามันพร้อมกับกลอกตามองบน เเต่ไอ้เตมันก็ยังไม่ยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระอยู่ดี
ถ้าได้เห็นกล้ามเเขนมันในตอนนี้ ทุกคนก็อาจจะไม่ขัดขืนเหมือนผมนี่เเหละ
ดิ้นไปก็หมดเเรงเปล่า ไอ้เด็กโปรตีนมันเเรงเยอะใช่ย่อย
"เเล้วก็ต้องกินกับพี่ด้วย"
"มึงเลิกกวนประสาทกูได้มั้ยเต วันนี้กูเหนื่อย อยากพัก"
"ผมเเค่อยากอยู่ดูเเลพี่ห่างๆ สัญญาจะไม่วุ่นวายเลย"
"เดี๋ยวเชอมา มึงจะอยู่ทำไม"
มันเงียบไปครู่นึง ผมเลยเงยหน้ามองเเววตาสีดำขลับคู่นั้นเเล้วเสมองไปทางอื่น
ทำไมต้องมองเหมือนผมทำผิดด้วยวะ การที่ผมมีเเฟนหรือชอบใครมันผิดมากหรือไง ทำไมมันถึงทำราวกับว่าผมนอกใจมันอย่างงั้นน่ะ
เเล้วทำไมต้องมารู้สึกผิดกับมันด้วยวะเนี่ย!
"กูบอกเเล้วไงให้กลับไป เเล้วก็ปล่อยกู" ผมบอกพลางผลักออกมันออก เเต่ก็ไม่เป็นผล
นอกจากจะเเรงควายเเล้วยังมือเหนียวเป็นตีนตุ๊กเเกอีก
"เธอไม่มาหรอก" มันว่าเสียงเรียบ อย่างกับรู้เรื่องราวดีว่าเกิดอะไรขึ้น
"อะไรของมึง"
"เเฟนพี่เช็คอินห้างเมื่อห้านาทีก่อนนี่เอง"
"เเล้วไง"
"เเล้วยังไงน่ะเหรอครับ ก็เเปลว่าเขาจะไม่มาหาพี่ไง ง่ายจะตาย"
"เดี๋ยวเชอจะมา มึงจะอยู่ทำไม นี่มึงเเกล้งไม่เข้าใจหรือไงวะ"
มึงเเม่งพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือผมสื่อสารให้มันฟังไม่เข้าใจกันเเน่วะ
"เเต่เธอเเสดงความคิดเห็นกับเธอว่าจะไปต่อร้านเหล้า"
"กูไม่เชื่อ"
"เฮ้อ"
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กๆ ก่อนจะถูกปล่อยออกเพราะคนตรงหน้าหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงเเล้วหันหน้าจอมาให้ดู
"ถ้าไม่เชื่อก็ดูสิ" มันทำท่าโยกมือถือไปมาจนโฟกัสอะไรไม่ได้ "เเต่ปวดใจไม่รู้ด้วยน้า"
"มือมึงอยู่นิ่งๆ ดิ๊" ผมบอกก่อนจะจับมือมันเอาไว้เพื่อดูโพสต์ของเชอใกล้ๆ
"เชื่อผมได้ยัง"
"นี่.."
ทำไมเธอทำแบบนี้วะ
เเสดงความคิดเห็นกับเพื่อนสนุกสนาน โดยที่ไม่มีคำอธิบายจากเธอให้ผมเลยเเม้เเต่ประโยคเดียว
อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ ข้อความที่ผมพิมพ์ไปเมื่อวันก่อนได้เปิดอ่านหรือยังเถอะ
"เธอบอกผมว่าอยากเลิกกับพี่" มันพูดต่อ
ไม่รู้ว่ามันสะใจหรือสมเพชผมกันเเน่ เเต่ที่รู้ๆ ประโยคเมื่อครู่ผมเห็นมันเเอบยิ้มมุมปาก
"หะ"
คนตรงหน้ายกมือขึ้นเกาหัว "ฟังดูใจร้ายอยู่น้า เเต่ว่า.. เธอบอกผมเเบบนั้นจริงๆ "
"เเล้วทำไมเธอไม่บอกกูตรงๆ "
พอผมเริ่มเข้าโหมดจริงจัง มันก็เปลี่ยนสีหน้าที่เรียบนิ่งเป็นวอนตีนเเทน
"คนที่ไม่ยอมรับความจริงง่ายๆ จะยอมปล่อยเหร๊อ" พูดจบก็ลอยหน้าลอยตา ราวกับว่ากำลังกระตุ้นให้สารถึงผู้รับอยู่
ด่ากูเหรอวะไอ้เด็กเวร
"มึงด่ากูเหรอวะ" ผมเท้าเอว เเหงนคอประจันหน้ากับมันอย่างไม่กลัวเเม้ตัวมันจะสูงกว่าก็ตามที
"เเล้วเเต่พี่จะคิดสิครับ"
"ไอ้เด็ก.." ยังไม่ทันจะได้อ้าปากด่า คนตรงหน้าก็ใช้เรียวนิ้วเเนบปากผมเอาไว้ไม่ให้พูด
"เอาเป็นว่าตอนนี้ห้องพี่ก็ว่างใช่ไหม ขอนั่งกินหมี่เกี๊ยวหน่อยดิ"
"มึง"
ผมจิ๊ปากให้กับคนตัวโตกว่า เพราะมันดันเดินเข้ามาในห้องผมหน้าตาเฉย เเถมยังเข้าไปในครัวพร้อมถุงบะหมี่เกี๊ยวที่ถือติดมือมาอีกต่างหาก
เวรชิบ..
สุดท้ายการต่อรองกับไอ้เด็กผีนั่นก็ไม่มีผล ผมเลยต้องออกมาคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง เป็นสายที่สามที่ผมโทรหาเชอกว่าเธอจะรับสายผมได้
(ว่าไงคะ) เสียงเธอดังขึ้นพร้อมกับเสียงดนตรีดังเเทรกเข้ามา จนเเทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
"หมายความว่ายังไงจะเลิกกับพี่" ผมพุ่งคำถามด้วยอาการร้อนรน
(ก็หมายความว่าเราเลิกกันไงคะ)
"พูดง่ายจังนะ.."
(พี่ไม่ได้มีเชอเเค่คนเดียวหรอก เชอรู้)
"พี่บอกว่าพี่มีเเค่เรา ทำไมไม่เชื่อกันบ้างวะ พี่ไม่ได้มีใครทั้งนั้นเเหละ"
(เเต่เชอมี..)
ถึงกับจุกในอก..
จุกชนิดที่ว่าเหมือนถูกเตะต่อมลูกหมากเข้าอย่างจัง พูดอะไรไม่ออกนอกจากปล่อยให้สายค้างข้างหูไว้อย่างนั้น
(เชอขอเลิกกับพี่ ไม่มีเหตุผลเเละไม่อยากอธิบายด้วยค่ะ)
"ถ้าเธอไม่มีเหตุผล พี่จะคิดว่าเรามีคนอื่น"
(เชิญพี่คิดเลยค่ะ เชอเบื่อพี่เต็มทีเเล้วอะ งี่เง่า..)
"เชอ! "
ง่ายดายเหมือนไม่เคยรักกัน..
ผมที่ยังอึ้งอยู่ได้เเต่ทนยืนฟังประโยคที่เสียดเเทงใจจากอีกฝ่าย ไม่ได้ร้องไห้ แค่จุกในอกที่เธอพูดมันออกมาก็เท่านั้นเอง
(เเค่นี้นะคะ เเล้วไม่ต้องโทรมาอีก เชอจะกินเหล้ากับเพื่อนแล้ว)
"เดี๋ยวดิเชอ เธอเป็นอะไรวะ เเม่งเอ้ย! "
"บอกเเล้ว พี่ไม่เคยเชื่อผมเลย"
สายตัดไปไม่กี่วินาที ประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนในเสื้อกล้ามสีขาวที่โผล่หน้ามาให้เห็น
"มึงพูดอะไรกับเชอหรือเปล่าวะ มึงไปพูดอะไรกับเธอ" ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อผมด้วยสองมือ
"ผมจะพูดอะไร" มันเลิกคิ้วใส่
"มึงต้องพูดอะไรกับเชอเเน่ๆ ไม่งั้นเชอจะโทรมาบอกเลิกกูทำไมวะ! "
"มันจะมากไปแล้วมั้ง พี่จะมาโทษว่าเลิกกันเพราะผมได้ไง ในเมื่อผมมาทีหลัง"
"มึงเเอบคุยกับเชอใช่มั้ย"
"มีเหตุผลหน่อยดิ"
ผมพ่นลมหายใจทิ้งเเรงๆ ปลายลิ้นดุนข้างเเก้มอย่างหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"ก็นี่ไงเหตุผล! มึงอยากให้กูรู้สึกเจ็บปวดเหมือนมึงใช่ปะ"
ผมเขย่าตัวมันที่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้ "มึงทำเเบบนี้เพื่ออะไรวะเต หะ! "
ยิ่งมันไม่พูดอะไรผมก็ยิ่งอารมณ์ขึ้นมากกว่าเก่า
ใช่.. มันรู้จักตัวผมโคตรจะดี
รู้ว่าถ้าหากผมโมโหเมื่อไหร่ ผมจะเกลียดการเงียบใส่เเล้วไม่ได้คำตอบอย่างที่มันกำลังทำอยู่ ยืนหน้าตายท้าทายผมอยู่นี่ไง
"ถ้ามึงจะเงียบ มึงออกไปได้เลย! "
"บอกเเล้วไงจะอยู่กินหมี่เกี๊ยวด้วยกันก่อน"
"เต! มึงเเม่ง.."
ผมผลักอกมันออกจนเจ้าตัวเซถอยหลังไปสองสามก้าว ยกมือขึ้นลูบคมหน้าด้วยอารมณ์หัวเสียกับมันที่ยืนอมพะนำในปากอยู่ได้
"กูเหนื่อย.. อยากพัก"
"เเต่ว่า.."
"กูบอกว่ากูเหนื่อยไง อยากพัก มึงไสหัวไปได้มั้ย" ผมบอกเสียงค่อย
ตอนนี้ผมไม่อยากพาลใส่ใคร เเล้วก็ไม่อยากเห็นหน้ามันด้วย
เอาไว้ผมสืบชัดได้เมื่อไหร่ว่าคนคนนั้นมันเป็นใคร ..เดี๋ยวได้รู้กัน
"ถ้าพี่เป็นแบบนี้จะให้ผมไปได้ไง"
"มึงไม่ต้องมาเสือกในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของมึงได้มั้ยวะ! "
"พี่รัน"
"ออกไปจากห้องกูได้เเล้ว! "
"ไม่ไว้ใจผมหรอพี่ ทำไมเอาเเต่ไล่กันวะ"
"กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นเเหละ โดยเฉพาะมึง"
"กลัวใจตัวเองมากกว่าอะดิ เเล้วนี่จะไปไหน" มันรั้งเเขนผมที่กำลังจะเดินผ่าน สีหน้าเเละท่าทางกำลังเเสดงความเป็นเจ้าของผมด้วยการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันมากเกินไป
"กูจะไปหาหวาน" ผมตอบกลับโดยที่ไม่สบตามัน
"หวานไหน"
"มึงไม่ต้องรู้หรอก"
"ตัวเลือกพี่เเม่งเยอะดีเนอะ"
ผมชะงักฝีเท้าลงทันทีที่มันพูดจบประโยค ก่อนจะหันมองหน้าไอ้เตที่ยกยิ้มมุมปาก เเววตาเเข็งก้าวตอนที่ผมมองไป
"ผมก็เเค่เด็กมีปัญหาสำหรับพี่ใช่ปะ" มันกดเสียงต่ำ ออกเเรงบีบข้อมือผมเอาไว้เเน่น
"รู้ตัวเองก็ดี ปล่อยกู กูเจ็บ"
"เออ ผมมันเด็กมีปัญหาเอง.."
ผมกัดริมฝีปากล่างเเน่น "ปล่อยกู"
"เเต่พี่รู้มั้ย หลายครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้.. พี่เเม่งมีตัวเลือกให้ซบโคตรเยอะ"
"....."
"ผมเองก็มีตัวเลือกเหมือนกัน ..เเต่ผมเสือกเลือกเเค่พี่นี่ดิ เเย่เนอะ"
- ผู้เขียน
