คลั่งรักรุ่นพี่

เธอมีคนอื่นเหรอวะ ทำไมไม่ตอบข้อความผมเลย.. หน้าจอที่ปรากฏข้อความยาวประมาณแปดเมตรเห็นจะได้ ไม่มีการตอบกลับจากอีกฝ่าย เหมือนเธอจะงอนที่ผมทำท่ากังขาเหมือนจะคอยจับผิดเธออยู่ตลอดเวลา ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่ ผมไม่ได้จับผิด แต่เธอต่างหากที่ทำให้ผมต้องสงสัย คนเเรกที่ผมอยากจะจริงจังมันก็มาเป็นซะอย่างเงี้ย เฮ้อ สงสัยคนอย่างไอ้รันจะต้องโสดจนเพื่อนมีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมืองไปแล้ว แต่ยังไม่มีเมียก็ได้ "นั่งหน้าเครียดอะไรของมึงวะ" ไอ้หมอกทักขึ้น มันเงยหน้าจากมือถือเเล้วก็จ้องหน้าผมด้วยความสงสัย "มีคนไม่ตอบข้อความกูอะดิ ไม่รู้ตอบกูตอนห้าทุ่มเเล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไปแล้วหรือไง" ผมบ่น นานๆ ทีจะได้เรียกคนคนนึงว่าเเฟนมันก็ยากเหมือนกันนะครับ เเต่น้องคนนี้จะเรียกว่าอะไรดี ผมให้เธอพิเศษมากกว่าทุกคน เเล้วก็ตั้งเเต่เปิดใจให้เธอ ผมก็ไม่ได้มีใคร อย่างที่ใครเขาบอกให้ใจไป แต่ได้ส้นตีน "เขาไม่ได้หายหรอก เขาเเค่ไม่อยากคุยกับมึง" ไอ้เคนมันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินมาตบบ่าผมเเรงๆ เหมือนที่ผมชอบทำตอนมันทะเลาะกับเมีย เป็นอะไรที่เจ็บปวด เเต่โคตรตรงใจแบบที่ผมไม่อยากจะยอมรับสักเท่าไหร่ แต่ก็เลี่ยงมันไม่พ้นอยู่ดี "ไอ้สัสเคน ปากมึงแบบนี้มึงมีเมียเป็นตัวเป็นตนได้ไงวะ กูล่ะไม่เข้าใจจริงๆ " "ถ้าแบบมึงยังมี กูมีก่อนไม่เห็นเเปลก" "มีก็เชี่ยละ เหมือนเธออยากจะเลิกกับกูเเล้วเนี่ย" "นี่ประเด็นใช่ไหมมึง เห็นหน้าหงิกอย่างกับตีนตอนเป็นตะคริวเลย" ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ถึงจะเข้าใจว่าเคนมันอยากจะหยอกให้ผมเลิกเครียด เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าหน้าผมเนี่ยหล่อกระชากใจสาวมากเเค่ไหน เเต่ก็ยังวิตกกังวลอยู่ดี "เเล้วเธอทำไรวะ มึงถึงมานั่งคิดมากแบบนี้เนี่ย" ไอ้เคนขยับตัวเข้ามานั่งเท้าคางฟังผมที่อึกอักเหมือนอยากจะเล่าเต็มที "กูแค่สงสัย..ว่าเธอจะมีคนอื่นว่ะ" ผมบอกด้วยเสียงกลัดกลุ้มใจ "ยังไง เซ้นต์มึงบอก" มันเลิกคิ้วถาม "เออดิ คนมันไม่เหมือนเดิม ทำไมกูจะมองไม่ออกวะ" "แล้วมันไม่เหมือนเดิมยังไงอะ" "ไม่เหมือนเดิมก็คือไม่เหมือนเดิมไงมึง มึงก็รู้ถ้าคนไหนกูจริงจัง กูอัพรูปคู่ตลอด" ถึงผมจะดูหน้าหม้อล่อตีนขนาดไหน เเต่พอถึงเวลาที่อยากจะจริงจังกับใครสักคนขึ้น ผมเเม่งก็ต้องเเสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของหน่อยปะวะ ประมาณว่า 'ของพี่ใครอย่าเเตะ' ประมาณเนี้ยะ เเล้วจะบอกอะไรว่าผมมันเหมือนเด็กหวงของ ลองใครมาเเตะต้องดูดิ เดี๋ยวได้รู้กัน "งั้นมึงก็จับให้ได้คาหนังคาเขาสิวะ มึงเอาเเต่สงสัย คนที่คบกับมึงก็คงไม่ชอบกับการมานั่งจับผิด เกิดถ้าเขาไม่ได้นอกใจมึงจริงๆ มึงจะทำไง" ผมส่ายหน้าอย่างมั่นใจ ว่าผมคาดการณ์ไว้ไม่ผิด "เเต่เดี๋ยวนี้กูเเตะข้าวของเขาไม่ได้เลยนะเว้ย ชักกลับไวกว่าเเสงอีก" จะบอกว่าผมเคยเป็นทั้งคนที่ให้ใจ เเละไม่ใส่ใจมาก็ทำมาหมดเเล้ว อาการของคนที่มีคนอื่น มองจากดาวอังคารยังรู้เลยเหอะ หรือเวรกรรมกำลังตามทันกูวะเนี่ย ไม่น่าเล้ยยยย "คิดมากว่ะ ถ้าอยากเมาก็มะรืนนี้เลยมั้ย" "ไปขออนุญาตเหล่าเมียมึงก่อนครับ ค่อยมานัด" "เออน่า" "เออนี่คือไปได้" ผมเงยหน้ามองเเล้วเลิกคิ้วใส่ "ไปได้ดิ เพราะเมียกูน่าจะไปด้วย" ไอ้เคนยิ้มเเห้ง ผมเลยยิ้มยิงฟันกวนตีนมันกลับ หัวเด็ดตีนขาดยังไง ผมก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเธอกำลังซ่อนอะไรผมไว้ ภายใต้ใบหน้าที่ดูไม่มีพิษมีภัยกำลังซ่อนอะไรจากผมอยู่กันเเน่วะ นี่ผมต้องเตรียมใจอกหักปะเนี่ย! CRAZY OF CAKE สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งคลุกตัวในร้านขนม ที่มีไอ้โซลนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ไอ้เคนกับไอ้หมอกไม่เข้าร้าน ส่วนไอ้โฮมกำลังไปรับเเฟนมันอยู่ ส่วนร้านที่หุ้นกันน่ะรายได้กับลูกค้ามันก็มีมาไม่ขาดสาย ผมถึงชอบมานั่งที่นี่บ่อยๆ เพราะผมเกลียดเวลากลับคอนโดไปแล้วไม่เจอใคร ก็เลยพยายามอยู่ในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านเยอะๆ ก็ไม่ชอบอยู่คนเดียวนี่หว่า มันเคว้งคว้างเเล้วก็อ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก พอตัวคนเดียวผมก็มักจะถูกความคิดลบๆ เข้าครอบงำ เพราะงั้นอยู่กับเพื่อนซี้นี่สนุกสุดละ "มึง" "หะ" "พรุ่งนี้ไปสนามบินเป็นเพื่อนกูหน่อย" "ไปสนามบินทำไมวะ มึงจะไปเที่ยวไง" "เปล่า กูต้องไปรับคน" "เออ ได้" "ขอบใจ" มันบอกยิ้มๆ ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อ หรือผมจะเปลี่ยนจากการมาหมกมุ่นกับมือถือรอเธอตอบในตอนนี้ ผันเป็นหนอนหนังสือแบบไอ้โซลมันดีวะ เเต่อ่านไปก็คงไม่ได้ช่วยอะไร ในหัวผมไม่มีสมาธิอะไรเลย ข้อความที่ส่งหาตั้งเเต่เช้าเธอยังไม่เปิดอ่านมันด้วยซ้ำ หรือมีเเฟนเด็กไอ้รันจะช้ำใจวะ Hang out "แด่ความรักแสนห่วย ต้องชูกล้วยให้ไป" ผมว่าแล้วยกแก้วเหล้าชนกับเพื่อนในกลุ่ม พลางกระดกของเหลวลงคอจนหมด เมาเหล้าที่เเฮงก์เอ้าท์ แต่ตอนนี้ผมน่าจะเครื่องแฮงก์แล้วครับ กะจะมาเเค่กึ่มๆ ดื่มไปดื่มมาไม่เท่าไหร่ ผมก็เกือบจะลืมชื่อสกุลตัวเองไปซะแล้ว เเต่เมาเหล้าอย่างมากก็เเค่หน้าช้ำจากหัวไปกระเเทกตีนใครสักคนตอนไม่ได้สติ แต่เมารักนี่ช้ำนอกช้ำในช้ำใจฉิบหายเลยว่ะครับ เธอมีคนอื่นเเน่นอน เซ้นต์ผมมันบอกแบบนั้น.. การพบเจอคนมากหน้าหลายตา ทำให้คนมองคนปราดเดียวก็รู้เรื่อง เเล้วนี่เธอเปลี่ยนใจจะให้ไอ้รันทำใจยอมรับยังไง จริงใจทีไร ใจพังเป็นส้นตีนเลยทีนี้ "รหัส มึงจะไปไหนวะ" ไอ้เคนมันเรียกผมที่ยืนโซซัดโซเซ "ไปเยี่ยวดิ" ผมที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัวบอกมันเเล้วยิ้มๆ "รอกูเเปป" "มึงนั่งเเดกต่อไปเถอะ กูไปเองได้ สบายมากเพื่อน" "เออๆ เเล้วรีบกลับมาล่ะมึง อย่าไปเเกว่งปากหาตีนที่อื่น" ผมเดินไต่กำเเพงมาเรื่อยๆ เห็นเเสงเเวบๆ ชี้ไปที่ทางเข้าของห้องน้ำ ก็เลยเดินตามไป ระหว่างทางก็มีหัวไหล่ชนกำเเพงบ้าง ชนคนที่เดินสวนมาบ้าง เเต่ก็ไม่ได้ปะทะฝีปากกับใครเเต่อย่างใด จนกระทั่งผมต้องหยุดเดินกระทันหัน เพราะหน้าอกเเข็งๆ ของใครสักคนชนเข้ากับหน้าผากผมเต็มๆ "โทษครับ" ผมยกมือปรามเเล้วเอ่ยขอโทษออกไป พอได้ลองเงยหน้ามองคู่กรณี ผมก็ต้องอ้าปากค้างนิดๆ เพราะมันย้อนเเสงอะครับ มองไม่เห็นหน้าชัดๆ ที่สำคัญมันดันสูงกว่าผมด้วยนี่ดิ ปวดคอกันเลยทีเดียว "บังเอิญจังวะ" "ขอโทษที แต่หลบหน่อยครับ" ฉี่จะไหวแล้วโว้ย "ไม่เจอตั้งนาน.. ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ" "อะไรเหมือนเดิมวะ.." มันพึมพำงึมงำอะไรจองมันวะ จะยืนขวางทางเป็นก้างที่ติดคอทำไม ไอ้รันฉี่จะไหลเพราะมัวแต่เถียงไอ้โปรตีนสูงอยู่นี่แหละ "..รหัส" "มึงเป็นใครวะ" "ผัวพี่ในอนาคตมั้ง หึ"