TECHIN TALK
"แม่งเอ้ย! "
ของบนโต๊ะถูกกวาดเทกระจาดลงพื้นจนกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง
ผมทิ้งตัวลงกับพื้น พลางหอบหายใจเหนื่อย สายตาเหลือบมองระเบียงห้องเเล้วเผลอนึกถึงสีหน้าของคนที่เย่อหยิ่งผุดขึ้นมา
ยิ่งคิดถึงเเววตาที่ไม่มีผมสะท้อนอยู่ในนั้นมันก็ยิ่งทำให้ผมหัวร้อน
เขาทำเหมือนกับผมไม่เคยมีตัวตน เเละยังคงปฏิบัติตนกับผมอย่างเดิมเสมอมา
ยิ่งได้เห็นสีหน้าตอนเขาบอกว่าจะไปหาคนอื่น ผมก็ยิ่งรู้สึกว่ากล้ามเนื้อของหัวใจมันบีบรัดจนปวดหนึบไปหมด
คนไร้สถานะแบบผม มันจะไปมีสิทธิ์อะไรไปรั้งเขาเอาไว้วะ
ในสายตาของพี่รันที่มองมา มีเเต่คำว่าคนคั่นเวลาเต็มไปหมดเลยว่ะ
ใจร้ายยังไงก็ยังใจร้ายเหมือนเดิมสินะ
"คนนอกสายตาแบบผมนี่แหละ.. จะทำให้พี่มาคุกเข่าต่อหน้าให้ได้"
เสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่ๆ ผมที่เผลอหลับไปถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งหัวโอนเอนไปมา
"ตีหนึ่ง.."
นอนรอเจ้าของห้องข้างๆ จนตีหนึ่ง ป่านนี้กลับหรือย
