04 : โดนกินแน่
1560 คำ
TECHIN TALK
"ปล่อยกู! "
ผมจัดการยกร่างคนที่นอนบนพื้นขึ้นพาดบ่า ตัวเล็กเท่าเด็กประถมจะมาสู้คนที่ดื่มนมบวกโปรตีนอย่างผมได้ไงวะ
"พี่เข้ามาหาผมเอง เรื่องอะไรจะปล่อย"
"ไอ้เตปล่อยกูนะเว้ย! "
ตุบ
ร่างของพี่รันถูกโยนลงบนเตียง เขาทำท่าจะลุกหนี เเต่ผมไวกว่าโถมตัวขึ้นคร่อมพร้อมกับจับเเขนทั้งสองข้างตึงไว้เหนือหัว
"หายไปตั้งเจ็ดเดือน ไม่คิดถึงกันบ้างไง"
"ทำไมกูต้องคิดถึงมึงด้วย"
"ก็ตอนนั้นพี่ยังคราง.. ใต้ร่างผมอยู่เลย ไม่คิดถึงจริงดิ" ผมใช้สายตาสำรวจร่างกายเขาอย่างถือวิสาสะ
"ไอ้เต" เขาดีดดิ้น ชักสีหน้าไม่พอใจ เเต่ก็ทำอะไรผมไม่ได้อยู่ดี
"ครับผม"
"กวนตีน"
เมื่อสองปีก่อนอย่างที่ผมบอกพี่รันเคยมีบ้านอยู่ข้างผม เรารู้จักกันในนามเพื่อนบ้าน เเละเเม่ผมกับเเม่เขาก็สนิทกัน
เเต่พอเขาจะเรียนต่อปริญญาโทเจ้าตัวก็ย้ายเข้ามาอยู่คอนโด จังหวะชีวิตที่เราเจอกันจะเป็นช่วงชีวิตที่เขาเรียนใกล้จะจบปริญญาตรีซะส่วนใหญ่
เราสองคนเจอกันบ่อยมากในตอนนั้น เเต่เจอกันเฉพาะตอนที่เขาทะเลาะกับเเฟนเเล้วก็เลิกกันไปพักนึงนั่นเเหละ
ช่วงจังหวะโมเม้นต์ส้นตีนสัดๆ ครับ
เจ็ดเดือนที่เราทำทุกอย่างเหมือนเเฟน ทั้งกอด หอม จูบ ไม่เว้นเเม้กระทั่งเซ็กซ์
เเต่สุดท้าย... พี่เเม่งก็ไม่เลือกผมอยู่ดี
ปากก็บอกว่าจะเลิกกับเขา จะลืมเขา เเต่การกระทำมันโคตรสวนทางเลย
"ตอนนั้นผมอาจจะเด็กเเล้วก็ไว้ใจคนง่ายเกินไป อ่อนไหวง่ายด้วย.. เเต่ตอนนี้ผมจะทำตามหัวใจตัวเอง"
อืม เด็กโง่ที่ถวายหัวเพื่อพี่มันคนเดียว
"มึงก็ไปทำตามหัวใจมึงที่อื่น"
"ก็หัวใจผมอยู่กับพี่อะ ให้ทำไง"
"ไอ้เหี้ยนี่" คนตรงหน้ามองผมตาขวาง ก่อนจะพ่นลมหายใจทิ้งใส่เเรงๆ
เขาขี้หงุดหงิดครับ..
เรียกได้ว่าบางครั้งเอาเเต่ใจหนักมากด้วย ตอนหิวก็มาให้ผมกินถึงที่ พอบอกว่าผมไม่มีอารมณ์ก็เเง่งอนเป็นที่หนึ่ง
"เรามาลองเริ่มต้นกันใหม่มั้ย"
"ลองเชี่ยไร วันนั้นมึงจะเคลมเเฟนกู วันนี้มึงก็ยังจะเคลมเด็กกูอีก มึงอยากจะเริ่มเหี้ยอะไร"
"ผมไม่เคยคิดเคลมเด็กพี่"
"เหอะ"
"ผมพูดจริงนะ.. คนที่อยู่ในสายตาผมมาตลอดก็คือพี่" ผมยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะผ่อนเเรงที่รั้งเเขนเขาเอาไว้ให้คลายออก
เรียวปากสวยกำลังถูกผมจับจ้อง เขาเผยอปากเล็กๆ ก่อนจะเม้มปากเป็นเส้นตรงจังหวะที่ผมจะก้มลงไปจูบ
ห้ามไม่ไหวว่ะ
ห้ามตัวเองไม่ได้เลย มันเเย่ก็ตรงนี้
"อย่า"
"เเค่ครั้งเดียว"
"หึ"
ไม่พูดเปล่า เขายังดึงมือตัวเองมาปิดปากเอาไว้อีกต่างหาก
น่าเอ็นดูซะไม่มี
"พี่รัน.." ผมเรียกชื่อเขาเสียงค่อย ก่อนจะฝังริมฝีปากที่ฝ่ามือของเขา กดจูบไล้ไปตามเรียวนิ้วของพี่รัน ลิ้นร้อนที่ชุ่มเเฉะเลียวนที่ปลายนิ้ว
เขาอ่อนเเรงลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่มือปิดปากตัวเองก็ค่อยๆ เลื่อนลง ผมเลยจับมือเขาออกพร้อมกับกดจูบลงไปที่กลีบริมฝีปากสีสวยอีกครั้ง
พี่รันไม่ได้จูบตอบผมเหมือนเมื่อคืน เเต่ก็ไม่ได้ขัดขืนปล่อยให้ผมฉกชิมริมฝีปากเขาอย่างเต็มที่
ปลายลิ้นที่กำลังสอดเเทรกเข้าไปข้างในโพรงปากอุ่น ถูกขัดขืนจากเขาเเค่เสียงเล็กๆ ในลำคอ
พอผมเปลี่ยนมือจากที่ตึงเเขนเขาเอาไว้ เป็นจับใบหน้าเเละลูบหัวเขา พี่รันก็เปิดทางให้ผมกวาดต้อนเขาได้อย่างจนมุม
"อื้อ"
เสียงน้ำลายเเตกฟองในปากดังในขณะที่ผมกำลังจะสอดมือเข้าไปใต้สาบเสื้อ
พอโดนผิวบาง พี่รันก็สะดุ้งเเล้วผละผมออกทันที เขาหอบหายใจเหนื่อยเเล้วเบือนหน้าหนี ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีจนผมเกือบหลุดขำออกมา
"เคลิ้มอ่อ" ผมถามขึ้น พลางมองดวงตาสีสวยที่กำลังหวานหยาดเยิ้ม
คนที่สำรวจเขามาทุกส่วนอย่างผมมีหรือที่จะไม่รู้จุดอ่อนของคนตรงหน้า
เขาอ่อนไหวง่าย ติดไฟง่ายมากด้วย
เรียกง่ายๆ ก็คือจัดเป็นคนที่เซ็กซ์จัดคนนึงเลย หึ
"ไอ้สัด" เขาด่าผมเสียงเเข็ง
"ถ้าพูดคำหยาบอีก ผมจะจูบ พูดสิ" ผมว่า ก่อนจะจับหน้าให้เขาหันมามองผมอีกตามเดิม
"เด็กเหี้-"
จูบจนปากเปื่อยเเหละวะงานนี้
ผมจูบลงน้ำหนักที่ริมฝีปากเขาเเรงๆ ย้ำๆ หลายๆ ที จนพี่รันนิ่งไป
"ไม่ต้องไปใส่มันหรอกเสื้อเเขนยาวแบบนี้ พี่ขี้ร้อนจะตายใส่ไปเดี๋ยวจะหงุดหงิดเปล่าๆ "
พูดจบผมก็เเวะเชยชมความหมอที่ลำคอขาว กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเขาปลุกเร้าอารมณ์ข้างในผมให้เดือดพล่าน
"อย่าทำ"
"ทำไม"
"ถ้ามึงทำ กูจะหายไป มึงจะไม่ได้เจอกูอีก"
ขู่แบบนี้ก็ได้เหรอวะ
"โอเค ผมยอม"
พอเเกล้งเขาจนพอใจ ผมถึงได้ละริมฝีปากออก เปลี่ยนเป็นล้มตัวดึงเขาเข้ามากอดเอาไว้เเทน
"ปล่อยกูได้แล้ว กูจะกลับห้อง" เขายกเเขนขึ้นกันท่า
"ไม่อยากปล่อยเลย ไม่ปล่อยได้มั๊ย.." เออ ไม่ปล่อยได้มั้ยวะ อยากนอนฟัดให้จมเขี้ยวมันซะตรงนี้เลย
"มึงอย่ามา"
"คิดถึง"
เงียบ..
เดดแอร์ระหว่างเราเกิดขึ้นหลังจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ไม่ได้เผลอเเต่โคตรตั้งใจให้เขาได้ยินมัน
เขาจะเจ็บปวดบ้างมั้ยวะที่ทำแบบนั้น หรือว่าไม่รู้สึกอะไร เหมือนตอนนี้ที่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
"พี่รัน" ผมเรียกชื่อเขาเเล้วทำท่าจะเลื่อนหน้าเข้าไปจูบ
"กูไม่จูบ.. มึงไปทำเเผลก่อน" เขาพูดพลางยันหน้าผมไว้ไม่ให้เข้าใกล้
"งั้นทำให้หน่อยดิ"
"เรื่อง"
"ถ้าอยากให้ปล่อยก็ทำ"
"เด็กเวร"
สถานะที่เคยเป็นมันเเสนเหี้ย คุยให้ตายก็ไม่ได้เป็นตัวจริง
ที่ผ่านมาสำหรับเขาเเม่งเหมือนความสัมพันธ์ข้ามคืน เเต่สำหรับผมมันคือความผูกพัน
เห็นตัวจี๊ดแบบนั้นเวลาอยู่บนเตียงคนละเรื่องเลยครับ
หลังจากฟัดกันอีกรอบบนเตียง ผลออกมาก็คือเขาเเพ้เเรงผมอีกนั่นเเหละ เลยต้องมานั่งทายาจากการที่เขาชกผมซะปากเเตก
"หมัดโคตรหนัก" ผมบ่นอุบ
"อย่ากวนตีน นั่งเงียบๆ ไป"
"ทำไมพี่ถึงโมโหเวลาเจอหน้าผมอะ"
"มึงก็กล้าถามเนอะ"
"หือ"
"เมื่อคืนมึงทำเชี่ยไรไว้ล่ะ เเถมตอนเช้า.. ให้กูเล่ามั้ยหะ" เขาพูดเสียงฉุนเเต่ไม่สบตาผมเเม้เเต่ประโยคเดียว
"ผมก็บอกพี่ไปแล้วว่าเวลาพี่เมา มันน่าขย่ำ อะ..โอ้ย" ผมร้องเสียงหลง เบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อมือที่ทายาของเขากดลงมาบนเเผลเเรงๆ
วอนตีนเขาเองก็ได้ตีนมา ผมไม่เเปลกใจเท่าไหร่ คงจะโกรธผมจนหัวลุกเป็นไฟแล้วสิท่า
นิสัยเอาเเต่ใจของเขาคงเปลี่ยนยากจริงๆ สินะ
ยิ่งเห็นก็ยิ่งน่ากำราบ
"ส่วนเชอ ผมกับเธอรู้จักกันก็จริง เเต่ผมไม่ได้คิดอะไร"
"กูจะรอคำตอบจากเชอเท่านั้น"
"เเล้ว.. พี่คบกับเธอเหรอ"
"เออ"
เจ็บว่ะ
เหมือนโลกเเม่งกำลังเหวี่ยงเขาออกห่างจากผม ทั้งที่ผมโคตรพยายามจะเข้าหาเขาเลย เจอกันทีไรมันจะโสดให้หน่อยไม่ได้เหรอวะ
"เสร็จละ"
"ไปไหนอะ"
"มึงบอกเอง ถ้าทายาเสร็จจะปล่อยกูกลับ"
ผมพยักหน้าเชิงหยันๆ เขาที่ทำหน้าบึ้งตึง ไม่วายโยนหลอดยาส่งมาให้ผมเเล้วเเลบลิ้นใส่อีกต่างหาก
"พี่รัน"
"อึ่ก.."
ท้ายทอยคือจุดอ่อน
ผมจัดการคว้าท้ายทอยเขาเข้ามาใกล้ มือลูบไล้ตั้งเเต่หลังคอยันใบหู ทำเอาคนปากดีชักสีหน้าไม่ถูก
"ไอ้.." ริมฝีปากสั่นเหมือนอยากจะพ่นคำด่า หากขนเเขนก็ลุกชันตอนที่ผมสัมผัสเขาเช่นกัน
"ขอบคุณครับ" ผมเเยกยิ้ม
"มึง"
"ไม่อยากกลับเหรอ หรืออยากอยู่กับผมต่อ"
พี่รันเบิกตาโต สายตาเหมือนมองหาตัวช่วยเเล้วก็ทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจผม ก่อนจะเดินกระเเทกเท้าไปที่ประตู ไม่วายหันกลับมาค้อนใส่ผมทีนึง
"บอกก่อนนะครับ ถ้าหลงกลับเข้ามาในห้องผมอีก.."
"....."
"โดนจับกินเเน่"
เสียงประตูปิดลงพร้อมรอยยิ้มมุมปากของผมที่ผุดขึ้น ในหัวคิดสิ่งที่อกุศลมากมายจนยากจะบรรยายออกมาได้
ไม่เกินวันนี้หรือพรุ่งนี้.. เขาเสร็จผมเเน่
- ผู้เขียน
