03 : เด็กเหี้ยก็ผัวพี่
1769 คำ
RAHUS TALK
ผมตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงีย ผมชี้ฟูไม่เป็นทรงจนต้องขยี้มันให้ตกลงมาปรกหน้า
สายตากวาดต้อนมองรอบห้อง กะพริบตาถี่ๆ ปรับโฟกัสให้ชัด จะได้มั่นใจว่าผมไม่ได้เมาจนไปนอนข้างทางหรือเรื้อนที่ไหนอีก
อ่า ห้องกูนี่หว่า โชคดีไป
"ดีใจที่ยังไม่ตายนะเพื่อนรัก" ไอ้เคนเดินออกมาจากห้องน้ำ ผ้าพาดบ่า หางตาเเลมาทางผมพลางยกยิ้มมุมปาก
ยิ้มห่าอะไรเเต่เช้าวะ
"เกิดอะไรขึ้นวะ กูมานอนนี่ได้ไง" ผมถาม มือก็ลูบท้ายทอยตัวเองไปพลาง
ถึงจะรู้ว่านี่มันเป็นห้องตัวเอง เเต่ภาพมันตัดไปตั้งเเต่เมื่อไหร่นั่นคือสิ่งที่ผมอยากรู้
เหล้าแรงสมราคาความเเพงอันล่ำลือ เล่นผมน็อคเอ้าท์ได้แบบนี้ก็ไม่ธรรมดาเเหละครับ
"กูไปเจอมึงเมาหลับบนอ่างน้ำที่ผับ คิดไงขึ้นไปนอนบนนั้นวะ"
"อ่างน้ำเหรอวะ.. อ่างน้ำ"
ส่งคำถามมาแบบนี้จะให้กูนั่งคิดคำตอบนานเเค่ไหนล่ะครับ
ว่าไปแล้วเมื่อคืนผมดื่มไปเยอะเเค่ไหนวะ ทำไมถึงจำอะไรไม่ค่อยได้ เเล้วผมขึ้นไปนั่งบนอ่างล่างมือทำไม
"โดนสาวมอมจนลืมหรือไง เเล้วรอยที่ต้นคออย่าคิดว่ากูไม่เห็นน้า" ไอ้เคนลากเสียงยาว
"ระ..รอยเหี้ยอะไรของมึง" ผมถามเสียงตะกุกตะกัก
"ไปส่องกระจกดูเอา เเล้วก็รีบอาบน้ำสักที เดี๋ยวกูจะไปรับอั่งเปาอีก"
พูดจบมันก็เดินออกจากห้องไป เหลือทิ้งให้ผมนั่งหน้าโง่อยู่บนเตียง
พอนึกขึ้นได้ผมก็รีบวิ่งไปที่หน้าตู้กระจกทันที สายตาไล่มองตั้งเเต่หัวกระทั่งรอบคอ ก่อนจะพบว่ามีรอยคิสมาร์กสามสี่จุดเด่นๆ
ย้ำว่าเด่นมาก..
ในทันทีใบหน้าของคนที่ทำเรื่องพวกนี้ก็ผุดเข้ามาในมโนสำนึก รวมถึงสัมผัสจากมันในเมื่อคืนที่ยังทำผมขนลุกชูชันไม่หาย
เตชินท์..
"มึง.. ไอ้เด็กเหี้ย"
ปัง
ผมปิดประตูห้องด้วยอารมณ์คุกรุ่น มองตัวเองที่สวมเสื้อคอเต่าเเขนยาวกับกางเกงขาสั้น เพราะจะลงไปซื้อของกินที่เซเว่น
ร้องว่าเหี้ยยังน้อยไป ประเทศไทยมันเหมาะกับเสื้อคอเต่ามากมั้ง
เเต่ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ ผมเเต่จะปกปิดส่วนอัปยศในร่างกายก็เท่านั้นเอง
ส่วนไอ้เคนผมบอกให้มันไปรับอั่งเปา เเล้วก็จะไปทำอะไรต่อก็เรื่องของมัน เเค่มันเเบกผมกลับมาห้องนี่ก็ขอบคุณมันเท่าไหร่แล้ว
สรุปวันนี้ผมไม่ได้ไปเรียน เพราะรอยส้นตีนนี่เเท้ๆ เลย
"พี่รัน.."
ผมชะงักฝีเท้า ก่อนจะเงยหน้ามองเรียวขาสวยตรงหน้าที่พึ่งจะเดินออกมาจากห้องข้างๆ
"เชอ" ผมเบิกตาโตมองเธอที่ยืนหน้าถอดสี
หายไปไม่ตอบข้อความผม เเต่มาโผล่ที่ข้างห้องเนี่ยนะ เชื่อเขาเลยว่ะ
"เชอเธอลืมของอะ"
"ไอ้เต"
"ไงครับพี่รันของผม"
ความวัวไม่ทันหาย ไอ้ควายนี่ก็เข้ามาเเทรก
ผมมองมันที่ยื่นเสื้อคลุมสีชมพูส่งให้เชอ สลับกับมองเธอเเละไอ้เตไปมา
ลำดับเหตุการณ์ที่ช็อคในเช้านี้ คือผมเห็นเเฟนตัวเองออกมาจากห้องผู้ชายคนอื่น เเถมผู้ชายคนอื่นที่พูดถึงผมก็ไม่ค่อยชอบหน้ามันสักเท่าไหร่ด้วยนี่สิ
"ของพ่อมึงสิ เเล้วเชอเข้าไปทำอะไรในนี้" ผมถามเธอเสียงเเข็ง
"เอ่อ คือว่า.."
"ออกมาจากห้องผมก็เด็กผมดิ"
"หะ"
เรียวคิ้วขมวดย่นเข้าหากัน หมัดในมือผมสั่นจนอยากจะซัดหน้าไอ้เด็กเวรนี่สักที
เด็กมันเเต่เเฟนกูไงครับไอ้สัด
"เชอไม่มีอะไรจะอธิบายกับพี่เหรอเชอ"
"พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ"
"มึงเเม่ง"
ผลัวะ
ผมสวนหมัดหนักเข้าที่หน้าเจ้าของห้อง ก่อนจะผลักมันเข้าไปข้างใน พร้อมกับง้างหมัดขึ้นเหนือหัว เเต่ก็ถูกฝ่ามือของใครสักคนรั้งเอาไว้
"เฮ้ยพี่! พี่ต่อยผมไมวะ" มันว่า ยังมีหน้าพูดมาออกไม่อายปาก
ยอมใจคนอย่างแม่งเลยว่ะ
"ไม่กระทืบก็บุญเท่าไหร่แล้ว มึงมีสิทธิ์เหี้ยไรมายุ่งกับเเฟนกู" ผมหอบหายใจหนัก "ปล่อยพี่เชอ! "
"พี่รันพอได้แล้ว! จะมีเรื่องกันทำไมคะ"
"เชออย่ามายุ่ง พี่จะเคลียร์กับมัน"
ผมสะบัดข้อมือออก ก่อนจะปิดประตูลงเเล้วชกเข้าที่หน้าไอ้เตอีกหนึ่งที
"หน้าผมหมดหล่อละมั้ง" มันซี๊ดปาก สีหน้าไม่สะทกสะท้านกับหมัดผมเเม้เเต่น้อย
ตัวโตกว่าก็จริง แต่ผมไม่กลัวหรอกนะจะบอกให้
"มึงทำแบบนี้เพื่ออะไรไอ้เต" ผมกระชากคอเสื้อมันเอาไว้เเน่น
"ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่รู้ ถ้าผมรู้ว่าพี่คบกับเธอ.. ผมก็คง.." มันตอบกลับ เเต่ดันหลบสายตา
"มึงมันตอเเหล"
พอพูดจบประโยคไอ้เตมันก็หันมามองผมตาเเข็ง มือที่ผมกำคอเสื้อมันอยู่ก็กลายเป็นว่าผมเองที่ถูกกระชากเข้าหามัน
เชี่ย ตอนเเรกก็ว่ามันตัวโตกว่าเเล้วจะไม่กลัวละนะ
"จะมากเกินไปเเล้วนะพี่"
"หรือกูพูดไม่จริง"
"ผมบอกเเล้วไงถ้าผมรู้ ผมก็ไม่ทำ! "
ผมเกลียดเวลาที่มันสบตาผมชะมัด ไม่ชอบเอาซะเลย..
"ผมขอโทษ.." คนตรงหน้าเอ่ยเสียงค่อย
"มึงจะเเก้เเค้นกูหรอ" ผมถามออกไปด้วยความคาใจ
มันเป็นอีกคนในชีวิตที่ผมจำได้ไม่มีวันลืม แม้ว่าจะอยากลืมเเค่ไหนก็ตามทีเหอะ
"แก้แค้นบ้าอะไร"
"มึงอย่ามาเฉไฉหน่อย ตอนนั้นมึงก็บอกเองว่าเเค่คนคุยอะ เเล้วตอนนี้มึงกำลังทำอะไรอยู่"
"คนคุยเหรอวะ เราเเม่งมากกว่านั้นไม่ใช่เหรอ เราเกือบจะไปจุดนั้นด้วยกัน ผมต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่คิดอะไรอยู่"
"มึงจะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้ มึงก็ไปได้ดีไม่ใช่หรือไง"
"พี่ก็เเค่ทิ้งผมให้อยู่กับตัวเอง"
"มึงยังมีอนาคตอีกไกล"
"เเต่ผมอยากมีพี่อยู่ด้วยไง"
"ไอ้เต" ผมถอนหายใจหนัก "มึงจะมาเรียกร้องอะไร เรื่องมันผ่านมาเเล้วมึงช่วยลืมไปเหอะ"
ผมไม่รู้ว่าการที่มันเข้าหาเชอเพราะอะไร หรือมันไปรู้อะไรมา ไม่รู้เเม้กระทั่งว่ามันต้องการอะไรกันเเน่
จริงอยู่ที่ผมกับมันเคยรู้จักกันมาก่อน เเต่ตอนนั้นผมก็มีชีวิตของผม มันก็มีชีวิตของมัน
การมาเจอกับระหว่างผมกับมันก็เเค่ชั่วคราวปะวะ ไม่ได้ผูกพันตั้งเเต่เเรกเเล้วนี่
"ตอบกูดิวะ"
พอเห็นว่ามันไม่ตอบ ไม่พูดห่าอะไรเลยผมก็ยิ่งหัวร้อนเข้าไปใหญ่
เหมือนมันจะรู้นิสัยผมเลยนะ ยิ่งยั่วให้ผมหัวเสียเข้าไปอีก
"ไอ้เต ตอบกูดิวะ"
"เพราะผมชอบพี่ไง"
"เเต่กูไม่ได้ชอบผู้ชาย! "
"อย่าปฏิเสธหน่อยเลย พี่แค่ไม่ยอมรับมันเท่านั้นเอง"
"กูไม่ได้ชอบ.."
"เเน่ใจเหรอว่าไม่ชอบ"
"กูไม่.. อื้อ"
ทุกคำถูกกลืนหายลงไปในลำคอ ริมฝีปากของมันกระทำหยาบโลนบนริมฝีปากผม
ผมใช้กำปั้นทุบอกให้มันปล่อยผมออก เเต่เหมือนว่าการเข้ามาหาเรื่องมันในครั้งนี้ ผมต่างหากที่กำลังเป็นรอง
"อื้อ" ผมส่งเสียงในลำคอ หลับตาตัวเเข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก
ทว่าเมื่อเรียวลิ้นของมันที่กำลังกวาดต้อนผมให้จนมุม เเข้งขามันก็อ่อนเเรงเสียดื้อๆ เเละเป็นเรียวเเขนของมันที่โอบกอดผมเอาไว้
มันกดจูบกะจะให้ผมตายไปข้างเลยใช่มั้ย ไอ้เด็กบ้าเเม่งไม่เว้นให้ผมได้หายใจเลย
"ตอนแรกก็ปากเก่ง จูบนิดจูบหน่อยถึงกับอ่อนระทวยเลยหรอ" มันผละออกเเล้วยกยิ้ม
"นั่นเเฟนกูนะเว้ย มึงเเม่ง.."
"พี่เเม่งก็ไม่เคยฟังผมเลยสักครั้ง เอะอะก็เอาเเต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง"
ขอบตาผมร้อนผ่าว ก่อนจะเบือนหน้าหนีมันไปทางอื่น ไอ้เตใช้ปลายจมูกวางที่ข้างเเก้มผม พลันขนเเขนผมก็ลุกซู่ขึ้นมา
"ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอ"
"กูไม่เชื่อ"
"อันนี้ก็แล้วเเต่ ผมเเค่พูดในส่วนของผม จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วเเต่พี่ละกัน"
ผมผ่อนปรนลมหายใจออกมาเเรงๆ จะสู้มันไหวได้ไง มันเล่นรัดผมอย่างกับงูเหลือมกินไก่แบบนี้
"เชื่อแล้วใช่ปะ"
"ปล่อยกู"
"ปล่อยก็โง่อะดิ"
"ไอ้เด็กเหี้ยนี่"
"ผมจะรู้ได้ไงว่าเธอเป็นเเฟนพี่ ก็เธอบอกผมว่าเธอไม่มีเเฟน เเถมเปิดช่องว่างให้ผมจีบด้วยดิ"
ผมเงียบไม่ปริปากพูดอะไร มันจะพูดอะไรก็ได้ เเต่ผมขอเลือกที่จะไม่เชื่อเเล้วก็ไม่ต่อปากต่อคำกับมันให้มากความก็เเล้วกัน
"เเล้วนี่ใส่เสื้อคอเต่าทำไม หนาวเหรอ หึ" มันหัวเราะในลำคอเบาๆ "ผมทำเองเเหละ บอกเเล้วไงว่าผมเห็นพี่เวลาเมาทีไร อยากเอาพี่ทุกทีเลย"
"ไอ้เหี้ยเต! "
ผมใช้เเรงทั้งหมดผลักมันออก ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่มันทันที
"เลิกโมโหเป็นเด็กๆ ได้เเล้วครับ" มันรับหมัดผมที่กำลังจะซัดหน้ามันเอาไว้
"ปล่อยกู"
"ปล่อยพี่ก็ต่อยผมดิ"
"อย่าหลบดิวะ"
"ผมหลบอะไร พี่ต่อยผมไม่ถึงเอง หึ"
ผมหอบหายใจหนักหลังจากฟัดกับมันบนพื้น มันจ้องตาผมนิ่ง พลันใบหน้าที่กำลังดุดันก็เปลี่ยนเป็นเเยกยิ้มมุมปากเเทน
"ผมอาจจะเป็นเด็กเหี้ยอย่างที่พี่พูด"
"..."
"เเต่เด็กเหี้ยอย่างผมอะ ก็เคยเป็นผัวพี่มาก่อนไม่ใช่หรือไง"
- ผู้เขียน
