BAD GUY ห้าม (รัก) 20+

สวัสดีฉันชื่อ มีนา ชีวิตของฉันนั้นเรียกได้ว่าสุขสบายมาตั้งแต่เด็กแทบไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง เป็นชีวิตที่ใครหลายคนต่างอิจฉา แต่อีกด้านฉันกลับอยากเป็นแค่คนธรรมดาที่มีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบโดยไม่ต้องขออนุญาตจากใคร #มหาวิทยาลัย “มีนา~วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ” เสียงของเส้นด้ายเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันถามขึ้นก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆ เราทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง จนกระทั่งตอนนี้เราอยู่ปีสี่แล้ว เห็นสวยๆ แบบนี้เส้นด้ายเธอมีเจ้าของหัวใจแล้วนะเป็นถึงหนุ่มฮ็อตของมหาวิทยาลัยแหนะ “พี่เมฆออกไปบริษัทเช้าน่ะฉันก็เลยติดรถมาด้วย” พี่เมฆคือพี่ชายแท้ๆ ของฉัน เราสองคนต่างกันตรงที่ฉันมักจะถูกพ่อบังคับอยู่เสมอแต่พี่เมฆกลับไม่เคยถูกบังคับอะไรเลย “วันนี้สงครามจะมากินข้าวเที่ยงด้วยแกโอเคไหมถ้าจะมีแปงมา…..” “ไม่โอเค” ฉันชิงตอบก่อน ผู้ชายที่ชื่อ ‘แปง’ เขาเป็นคนไร้มารยาทสำหรับฉัน ชอบทำตัวรุ่มร่ามน่ากลัว พยายามเข้าหาราวกับชอบฉันมากๆ แต่ตัวเองกลับควงผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อย ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เลิกวุ่นวายกับฉันสักที “ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้สงครามมาคนเดียวแล้วกันนะ” “อื้อ” “มะ มีนาแกดูนั่นสิ” ด้ายส่งสัญญาณให้ฉันมองไปด้านหน้า พูดยังไม่ทันขาดคำก็เจอกับคนที่อยากหนีหน้ามากที่สุด ‘แปง’ เขามักจะเข้าหาฉันแบบไม่มีสัญญาณเตือน ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน ฉันต้องชิงหนีไปก่อน ฉันลุกขึ้นพรวดพราดแล้วหันมาบอกเพื่อนสนิท “อย่าให้เขาตามฉันมานะด้าย” “มีนานั่นแกจะไปไหน” ไม่มีเวลาตอบคำถามของเพื่อน ฉันต้องรีบแยกตัวออกมาเพราะผู้ชายที่ไม่อยากอยู่ใกล้คนนั้นได้เดินมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ถ้าขืนไม่รีบเขาอาจจะทำตัวบ้าๆ แบบหลายๆ ครั้งที่เราประจันหน้ากัน กึ่งวิ่งกึ่งเดินหนีมาไกลจนคิดว่าตัวเองรอดแล้วแต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด เมื่อหมุนตัวหันมาดันเจอกับคนที่ไม่อยากเจออยู่ตรงหน้า “นะ นาย…” เพราะความตกใจและกลัวทำให้ฉันรีบถอยหนีแต่กลับถูกแปงคว้ามือมาจับแขนเอาไว้ “ปะ ปล่อยฉันนะ” “ทำไมเธอต้องหนีฉันทุกครั้งด้วยห๊ะ!!” เขาตวาดถามอย่างไม่ชอบใจ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันหนี มันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ “บอกว่าอย่ามายุ่งกับฉันไง” “มาคุยกันหน่อย” “ไม่ ปล่อยนะถ้าไม่ปล่อยฉันจะ…” “จะอะไร? เธอจะทำอะไรฉัน หืม~” เขาถามโดยการโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ทำให้ฉันไม่กล้าพูดอะไรต่อ พอเห็นฉันเงียบเขาก็ยิ้มมุมปากก่อนจะดึงให้ตัวฉันเดินตามเขาไปโดยไม่ฟังเสียงค้าน “จะพาฉันไปไหนปล่อยนะ หูตึงหรือไง!!” ปกติฉันไม่ใช่คนก้าวร้าว ไม่ใช่คนที่จะพูดจาไม่ดีใส่ใครง่ายๆ แต่กับผู้ชายคนนี้ฉันไม่มีความลังเลที่จะพูดจาไม่ดีใส่เขาเลย แปงลากตัวฉันมาในห้องน้ำตรงตึกที่ไม่ค่อยมีนักศึกษาเพ่นพ่านสักเท่าไร พอดันตัวฉันเข้ามาแล้วเขาก็จัดการล็อกประตู การกระทำของเขาทำให้ฉันกลัวจนตัวเริ่มสั่นเทา “นะ นายจะทำอะไรฉัน” “ขอเบอร์หน่อย” “มะ ไม่” “แค่เบอร์ทำไมต้องหวง” “ขอร้องได้ไหมเลิกยุ่งกับฉันสักที” “ถ้าอยากให้เลิกยุ่ง” ไม่รู้ว่าแปงคิดอะไรอยู่เขาจู่โจมโดยการขยับเท้าเดินมาใกล้ๆ จนฉันต้องถอยหนีมาติดกับอ่างล้างมือแถมยังไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้อีกเพราะถูกแขนแกร่งทั้งสองข้างกั้นระหว่างตัวเอาไว้ จากนั้นเขาก็โน้มลงมากระซิบพูดต่อ “จูบฉันสิ” “พะ พูดอะไรของนาย ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่” “ถ้าไม่ทำฉันก็ไม่เลิกยุ่ง เลือกเอาว่าจะทำแล้วจบหรือใจจริงเธอก็อยาก…..” “ยะ อยากอะไร อย่าพูดอะไรทุเรศๆ นะ”